De metalgemeenschap werd op 8 december 2004 op zijn kop gezet. Op de 24ste verjaardag van de moord op John Lennon werden muziekfans over de hele wereld overspoeld door instant messages, e-mails en telefoontjes van vrienden en familie die hen informeerden of wilden weten of de geruchten dat Pantera en Damageplan gitarist Dimebag Darrell echt was vermoord op het podium. Was zijn broer en drummer Vinnie Paul nog in leven, en wat was er met alle anderen gebeurd?
Terwijl de uren verstreken, werd de gruwelijke waarheid onthuld en was de metalscene onherroepelijk veranderd. Dimebag was inderdaad doodgeschoten toen hij met zijn band Damageplan op het podium stond. Niet alleen had de wereld een charismatische wildeman, een gulle ziel en een stellaire muzikant verloren, het spel veranderde onmiddellijk voor bijna elke andere muzikant. Fans die het podium op kwamen stormen, werden niet langer beschouwd als welkome deelnemers; ze werden potentiële aanvallers.
“Nadat zoiets met een van je beste vrienden is gebeurd, hoe kun je je ooit veilig voelen, waar dan ook, ooit?” zei Anthrax-gitarist Scott Ian. “De paar keer dat kinderen tijdens onze show het podium hebben betreden, hoe vriendelijk het scenario ook is, is het eerste wat ik denk: ‘Kerel, je hoort niet op dit verdomde podium te staan. Je zou beter moeten weten. Voor mij, alles veranderde nadat Dime werd gedood. Het podium werd verboden terrein voor iedereen, behalve muzikanten. Het kan me geen reet schelen hoeveel lol je hebt. Blijf verdomme van het podium af.”
Op het moment van de tragedie was Damageplan twee shows verwijderd van het einde van een tournee ter ondersteuning van hun debuutalbum, New Found Power, en Dime en zijn broer drummer Vinnie Paul keken ernaar uit om de feestdagen te vieren en daarna weer de studio in te duiken om te werken aan een vervolgplaat.
Op de middag van de schietpartij arriveerde de band in de Alrosa Villa club in Columbus, Ohio. De soundcheck verliep zonder incidenten en toen bedankte Dimebag, die zich herinnerde dat hij daar in de begindagen van Pantera speelde, de clubeigenaar voor het boeken van Damageplan, de groep die hij en zijn broer vormden toen ze Pantera in de wacht hadden gezet. Na de soundcheck ging Dime terug naar de bus van de band om zich klaar te maken voor de show. Daarna stonden de twee broers aan de zijkant van het podium om naar de openingsband te kijken.
“Ze deden Parliament nummers in heavy metal stijl en ze waren allemaal verkleed als G.I. Joes,” vertelde Vinnie Paul me in 2006. “We waren zo’n gek op ze aan het vangen. We waren daarachter aan het schieten en naar buiten aan het gluren en we keken onze ogen uit over het hele gebeuren. Dus, we waren allemaal in een goede bui en we hadden een volle zaal die avond en gingen het dek op en vlak voordat we op gingen was Dime zijn hand aan het opwarmen en deed zijn lipgloss op. Het laatste wat ik ooit tegen hem zei was “Van Halen? En hij gaf me een vijf en zei, ‘Van fuckin’ Halen! Dat was ons codewoord voor alles laten gaan en een leuke tijd hebben. En dat is het laatste wat hij ooit tegen me gezegd heeft, man. Het is krankzinnig.”
Nauwelijks een paar maten in het openingsnummer “Breathing New Life,” barstte Nathan Gale, een 1.80 meter lange ex-marinier, achter een anderhalve meter hoge muur van versterkers vandaan en rende met een Beretta 9mm pistool over het podium.
Hij stopte vlak voor Dime en vuurde drie schoten af op de achterkant van het hoofd van de gitarist en één die zijn hand raakte. Gale bleef schieten toen leden van de bemanning hem aanvielen. De schutter doodde er vier en verwondde er twee voordat hij Pauls drumtechnicus, John “Kat” Brooks, in een hoofdgreep nam en gijzelde.
Op dat moment kwam agent James Niggemeyer, die reageerde op een 112-oproep minder dan drie minuten nadat die was gedaan, zonder versterking ter plaatse en schoot Gale dood met een enkel welgeplaatst schot uit een 12-kaliber Remington 870 jachtgeweer. Gale had nog 35 kogels over toen hij werd gedood.
“Ik wist dat ik vanaf die afstand de verdachte kon neerschieten, als ik maar hoog genoeg mikte en de gijzelaar niet zou verwonden,” vertelde Niggemeyer in 2005 aan MTV News. “Op dat moment, bijna onmiddellijk, vuurde ik.”
Hoewel hij werd uitgeroepen tot held, leed Niggemeyer aan een ernstige posttraumatische stressstoornis en ernstige angsten en stopte hij uiteindelijk bij de politie. In 2011 kreeg hij een burgerbaan en liep nog steeds bij een psychiater vanwege de emotionele ellende die hij in 2004 had opgelopen.
Op het eerste gezicht dacht de politie dat Gale Dimebag had neergeschoten omdat hij ervan overtuigd was dat de gitarist verantwoordelijk was voor het uiteenvallen van Pantera, zijn favoriete band. Het nieuws verbreedde de toch al grote kloof tussen Vinnie Paul en Pantera zanger Philip Anselmo, wiens voortdurende streven naar zijprojecten en gebrek aan communicatie met de andere leden van Pantera bijdroeg aan het besluit van de Abbotts om te stoppen met hun pogingen om Pantera weer bij elkaar te krijgen.
In die tijd wisselden Anselmo en de gebroeders Abbott verbale weerhaken uit in de pers en Vinnie Paul was vooral nijdig over een opmerking van Anselmo aan het Britse tijdschrift Metal Hammer dat Dime “het verdient om zwaar te worden afgetuigd.”
“Er is geen twijfel dat de man die dit heeft gedaan niet goed bij zijn hoofd was,” vertelde Vinnie Paul me. “Hij is iemand die opgesloten had moeten worden. Als je iemand hebt met duidelijke mentale problemen, is het geen goed idee dat zijn moeder een pistool voor hem gaat halen dat gebruikt wordt om mensen in het leger te doden. En hij wist duidelijk hoe hij het moest gebruiken. Hij was niet zomaar iemand die een pistool pakte. Ik zag wat er gebeurde, en ik wist precies dat die kerel op een missie was, man, voor welke reden dan ook. En het soort shit dat gezegd werd, is het soort shit dat de man die dit deed, zou kunnen aanzetten tot het soort dingen die hij deed.”
Een grondig politieonderzoek na de schietpartij stelde vast dat Gale een verwarde schizofreen was die geloofde dat de leden van Pantera zijn gedachten stalen. Hoewel Anselmo niet meer met Vinnie Paul had gesproken sinds voor de schietpartij en hem werd verteld dat hij niet welkom was op Dime’s begrafenis, blijft de zanger vol lof spreken over zijn voormalige goede vriend Dimebag en blijft hij volhouden dat “het elk jaar moeilijker en moeilijker wordt” zonder hem. Bovendien bleef hij een olijftak uitsteken naar Vinnie Paul tot diens overlijden in 2018.
“Hij kan door die deur komen met vijfjes, een handdruk – al het bovenstaande – zolang hij maar komt omdat ik van de man hou,” vertelde Anselmo me in 2010. “Ik hou van hem. Ik hou van Vince. Hij is een groot deel van mijn leven, man. Ik wil alleen maar zeggen van mijn kant, ik ben een open deur. Ik ben een open deur.”
Terwijl het eerste decennium sinds Dime’s dood in 2014 verstreek, werd het duidelijk dat Vinnie Paul niet klaar was om Anselmo weer in zijn leven te verwelkomen. “Het is gewoon niet belangrijk voor me,” zei Vinnie tijdens een Hellyeah-interview. “Als je een ex-vrouw had en het was een vrij bittere scheiding, zou je misschien nooit meer met haar willen praten. Wat maakt het uit als iedereen in de familie en je vrienden willen dat je weer hallo zegt. Het is jouw keuze of je het wilt doen of niet.”
Hoewel de tijd heeft geholpen om de wonden te helen van het zien hoe zijn broer en bandmaat voor zijn ogen werden vermoord, begon Vinnie telkens als hij stilstond en aan Dime dacht, depressief te worden. Dat is de belangrijkste reden dat hij een huis kocht in Las Vegas, waar hij veel van zijn tijd doorbracht.
“Texas zal altijd mijn thuis zijn, maar ik en mijn broer gingen vroeger altijd naar Vegas om te ontsnappen,” zei hij. “Toen mijn broer van ons werd weggenomen, waren er zoveel ‘het spijt me’. In Dallas is dat nooit gestopt. Het is altijd een herinnering aan wat er gebeurd is als het ter sprake komt. Mensen begrijpen dat niet. Ze bedoelen het goed, maar ik kan ergens een show aan het kijken zijn, me amuseren en dan hoor ik: ‘Hé, het spijt me van je broer, man,’ en dan denk ik meteen weer aan die avond en aan hem. Het was moeilijk om ermee om te gaan. Dus ik begon naar Vegas te gaan voor een paar weken per keer en ik hoorde dat niet zo veel. Toen kwam ik erachter dat je huizen voor niets kon kopen omdat de huizenmarkt instortte. Dus kocht ik een heel mooi huis en nu geniet ik er echt van om op beide plaatsen tijd door te brengen.”
Loudwire-medewerker Jon Wiederhorn is de auteur van Raising Hell: Backstage Tales From the Lives of Metal Legends, co-auteur van Louder Than Hell: The Definitive Oral History of Metal, evenals de co-auteur van Scott Ian’s autobiografie, I’m the Man: The Story of That Guy From Anthrax, en Al Jourgensen’s autobiografie, Ministry: The Lost Gospels According to Al Jourgensen en het Agnostic Front boek My Riot! Grit, Guts and Glory.
Waar staat Dimebag Darrell in de top 66 van hardrock- en metalgitaristen aller tijden?
Philip Anselmo zegt dat Dimebag Darrell de grootste metalgitarist was