- Vaak proberen serveersters in stripclubs te strippen omdat er meer geld in zit voor minder werk.
- Sommige vrouwen maken de overstap van serveerster naar stripper omdat het salaris beter is en de uren flexibeler zijn.
- Andere vrouwen gaan stripclubs binnen met het plan om te serveren en vernemen bij aankomst dat de club alleen danseressen aanneemt.
De meeste clubs hebben voortdurend verse danseressen nodig vanwege het extreem hoge verloop in het beroep. Het is niet ongebruikelijk dat een vrouw een nacht of twee probeert te strippen, zich overweldigd en ongemakkelijk voelt, en besluit dat werken in de fabriek, aan de receptie, of in een fast food restaurant in vergelijking niet zo slecht is, en ermee stopt. Ook wisselen danseressen regelmatig van club als ze steeds minder geld mee naar huis nemen, in de hoop op “new girl money” op een andere plek.
Media niet ondersteund door AMP.
Tap voor volledige mobiele ervaring.
Clubs passen een verscheidenheid aan technieken toe om danseressen te werven, waaronder economische bedreigingen en steekpenningen, vleierij, groepsdruk en alcohol. Managers nemen vaak vrouwen aan om tafels te bedienen waarvan ze denken dat ze danserespotentieel hebben, en moedigen hen vervolgens aan om “het podium op te gaan”. Alcohol speelt een belangrijke rol in deze overgang.
Een voorbeeld: Darby was 16 jaar oud toen ze begon met serveren in een kleine stripclub uit de arbeidersklasse. Het management van haar club gebruikte zowel de wortel als de stok om Darby op het podium te krijgen: ze dreigden haar met baanverlies en overlaadden haar met alcohol.
Darby zei: “Ik begon als serveerster in de club. Mijn vriendin bezorgde me de baan als serveerster. Ik heb twee of drie maanden als serveerster gewerkt, en raakte gewend aan het geld. En toen voerden ze me op een avond heel dronken en vertelden ze me dat ze ‘echt niet zoveel serveersters nodig hadden’. Ze moesten gaan bezuinigen, dus ik ‘moest dansen of een andere baan zoeken’. Ze hebben me een beetje dronken gevoerd, en ik ben daar opgestaan. Dat was alles.”
Darby’s entree in het strippen is een duidelijke illustratie van intimidatie en uitbuiting op de werkplek. Het management van de club had illegaal een minderjarige in dienst en moedigde haar aan een remmingsremmend bedwelmend middel te drinken, terwijl ze haar broodwinning bedreigde om haar “aan te moedigen” topless te dansen voor mannen die twee tot drie keer zo oud waren als zij.
April, die ook in de club begon als serveerster, belandde op het podium na een zware nacht van drinken.
Zij herinnerde zich dat de manager en haar collega’s haar erg dronken voerden en haar vervolgens aanspoorden op te treden. Ze zei: “Ik werd overgehaald om het te doen. Ik was zo dronken dat ik me geen exacte zinnen of dialoog meer kan herinneren. Ik had nooit gedacht dat ik het zou kunnen. Toen ik begon, dacht ik dat mijn borsten te klein waren. Ik dacht dat ik te lelijk was om het te doen, en dan om dat soort acceptatie te krijgen was op zichzelf al vleiend denk ik.”
Om aan te geven hoe gebruikelijk deze overgang is, vertelde April me dat in de week dat ik haar interviewde drie vrouwen in de club waren veranderd van serveerster in danseres.
Sommige vrouwen, zoals Julie, besluiten nuchter om van serveerster over te stappen op danseres.
Het werken in een andere functie in een stripbar biedt vrouwen de kans om te observeren wat strippen inhoudt en om zich op hun gemak te voelen in de omgeving. Julie legde uit dat ze, na een paar maanden serveerster te zijn geweest, inzag dat danseressen meer geld verdienden dan serveersters die minder werk deden:
“Als serveerster werk je heel hard. Je bent altijd op de been; je loopt op hakken van vijf centimeter. Maar danseressen zitten het grootste deel van de avond. Groot verschil. Serveersters kunnen niet zitten. Ze krijgen geen pauzes. Jij regelt alles in de club, waar dansers dat niet hoeven te doen. Dansers worden verwend: ze zitten, ze werken wanneer ze willen, want ze verdienen hun geld met fooien, dus ze verdienen hun eigen geld in hun eigen tempo. Je mag feesten als je wilt. Je gaat zitten. Je kunt socialiseren. Het is heel anders. Serveersters, niemand geeft erom, niemand merkt je op, niemand is beleefd tegen je. De meeste mannen willen hun geld aan de danseressen uitgeven. Dus terwijl een serveerster misschien vijfenzeventig cent tot vijf dollar fooi krijgt, krijgen zij vijftig tot honderd dollar fooi.”
Het management versterkt ook het prestige van strippen ten opzichte van ander werk in stripclubs door dansers meer speelruimte te geven in hun verantwoordelijkheden: dansers bepalen meestal zelf hun uren, nemen de vrije dagen op die ze willen, en kiezen, als ze aan het werk zijn, zelf hun klanten. De alcohol, de vleierij, het geld en de aandacht dienen allemaal om vrouwen te laten wennen aan de normen van de stripbar.
Sommige van de vrouwen die ik interviewde gingen stripclubs binnen met het plan om te serveren, zoals Anna en Melinda, om bij aankomst te horen dat de club alleen danseressen aannam. Anna, die twintig is, ging op zoek naar een baan als serveerster, en toen het management zei dat ze geen serveersters aannamen, zei ze tegen zichzelf:
“Ik word niet een van die nare, w… strippers.” Kwam hier binnen, liep naar buiten, zag een sms. Ik moest wat geld verdienen. Kwam terug en zei, “Ik zal voor een nacht werken. Ik moet snel wat geld verdienen voor mijn boeken.” Uiteindelijk verdiende ik die eerste nacht 900 dollar, en ik dacht, “Wow, dit is veel geld! Ik ga hier een beetje werken, mijn geld opmaken, en wegwezen.” En dat is nooit gebeurd. Ik ben hier nu twee jaar later.
Melinda, die vierentwintig is, had een soortgelijke ervaring:
Ik liep een bar binnen. Ik wilde serveerster worden. Een kleine hole-in-the-wall, een country bar aan de achterkant, en ik liep naar binnen en ze vertelden me dat ze geen serveersters zochten, maar wel danseressen. En ik had zoiets van, “Ik weet niet of ik danseres wil worden.” Ze zeiden, “Probeer het toch maar.” Dus zetten ze me tien minuten later op het podium. Een meisje nam me mee naar de kleedkamer en trok me haar kleren aan, en ze zetten me op het podium. Ik bleef, en werkte de rest van de avond, en verdiende een hoop geld. Ik was behoorlijk gelukkig. Ik had zoiets van: “Ik denk dat ik dit blijf doen.”
STRIPPED is een INSIDER-serie met bewerkte uittreksels uit het boek “Stripped: More Stories from Exotic Dancers” van Bernadette Barton. Bernadette Barton is auteur en hoogleraar sociologie en genderstudies aan de Morehead State University. Om meer te lezen uit “Stripped: More Stories from Exotic Dancers” kunt u het boek hier kopen.
Schrijf u hier in om de favoriete verhalen van INSIDER rechtstreeks in uw inbox te ontvangen.