Guinguette Marais Poitevin

Jimmy Hoffa

Op 30 juli 1975, James Riddle Hoffa, een van de meest invloedrijke Amerikaanse vakbondsleiders van de 20e eeuw, verdwenen in Detroit, Michigan, om nooit meer van te worden gehoord. Geboren in 1913 als kind van een arme mijnwerker in Indiana, bleek de charismatische Hoffa al op zeer jonge leeftijd een geboren leider. Toen hij voor een kruideniersketen in Detroit werkte, organiseerde hij een staking waardoor hij werd opgemerkt door de machtige Teamsters vakbond. Hoffa klom de volgende decennia op in de rangen van de organisatie en nam in 1957 het voorzitterschap over. Hij was een slimme politieke speler en een onvermoeibare verdediger van de onderdrukten. Hij werd razend populair binnen de Teamsters en daarbuiten.

En toch, ondanks alle gevechten die hij leverde en won namens de Amerikaanse arbeiders, had Hoffa ook een schaduwzijde. Tijdens Hoffa’s ambtstermijn werkten Teamster-leiders samen met de maffia aan afpersing, afpersing en verduistering. Hoffa had zelf relaties met hooggeplaatste maffialeden en was het doelwit van verschillende overheidsonderzoeken in de jaren 1960. Eerst veroordeeld wegens obstructie van de rechtsgang en later wegens poging tot omkoping, begon Hoffa in maart 1957 aan een gevangenisstraf van 13 jaar. President Richard Nixon zette de straf in 1971 om en Hoffa begon snel aan een comeback binnen de Teamster leiding en schreef zijn autobiografie. Aan deze plannen kwam echter een einde op 30 juli 1975, toen Hoffa voor het laatst werd gezien op de parkeerplaats van een restaurant in Detroit, niet ver van de plaats waar hij als vakbondsman was begonnen. Hoewel velen hebben gespeculeerd dat hij het slachtoffer was van een moordaanslag door de maffia, is er nooit sluitend bewijs gevonden en Hoffa’s lot blijft tot op de dag van vandaag gehuld in mysterie. Hij werd wettelijk dood verklaard in 1982.

Amelia Earhart

Amelia Earharts gedurfde reis rond de wereld werd afgebroken toen haar Lockheed Electra op 2 juni 1937 boven de Stille Oceaan verdween. Binnen enkele uren begonnen reddingswerkers het gebied af te zoeken naar sporen van de beroemde vliegenierster en haar navigator, Fred Noonan. Een levende legende was in het niets verdwenen. In een officieel rapport concludeerde de Amerikaanse regering dat de twee doorgewinterde piloten, die hun bestemming Howland Island niet konden vinden, zonder brandstof kwamen te zitten, in het water neerstortten en zonken. Earhart werd op 5 januari 1939 wettelijk dood verklaard.

De vraag waarom en waar haar vliegtuig neerstortte, is echter nooit beantwoord. In de zeven decennia die sinds de verdwijning van de Electra zijn verstreken, zijn een aantal hypotheses naar voren gekomen. Sommige theoretici geloven bijvoorbeeld dat Earhart eigenlijk een geheim agent was die voor de Amerikaanse regering werkte. Zij suggereren dat het vliegtuig is neergestort nadat de piloten opzettelijk van hun koers waren afgeweken om Japanse bezette eilanden in de Stille Oceaan te bespioneren, of dat Earhart en Noonan op een van deze eilanden zijn geland en gevangen zijn genomen. Volgens een andere theorie zou Earhart veilig naar de Verenigde Staten zijn teruggekeerd, haar naam hebben veranderd en een lang leven in de vergetelheid hebben geleid. Een andere veelgehoorde theorie is dat Earhart en Noonan op een afgelegen eiland in de Stille Oceaan zijn geland, Nikumaroro genaamd, en daar enige tijd later zijn gestorven.

De Mary Celeste

Op een winterse novemberochtend in 1872 vertrokken kapitein Benjamin Briggs, zijn vrouw Sarah, hun 2-jarige dochtertje Sophia en een bemanning van zeven vanuit de haven van New York op de in Canada gebouwde brigantijn Mary Celeste, op weg naar Genua, Italië. Hun reis veranderde al snel in een van de meest huiveringwekkende maritieme mysteries uit de geschiedenis. Op 4 december, zo’n 600 mijl ten westen van Portugal, zag de stuurman van het koopvaardijschip Dei Gratia door zijn verrekijker een vreemd schouwspel: een schip met licht gescheurde zeilen dat uit de hand leek te lopen. De kapitein van de Dei Gratia, David Reed Morehouse, identificeerde het schip onmiddellijk als de Mary Celeste; in een vreemde draai waren hij en Benjamin Briggs oude vrienden, en hadden kort voor hun respectieve vertrek uit New York samen gedineerd.

Toen een bemanning van de Dei Gratia aan boord van de Mary Celeste ging, was bijna alles aanwezig en verantwoord, van de lading in het ruim tot de naaimachine in de hut van de kapitein. Maar de enige reddingsboot van het schip ontbrak, en ook alle passagiers. Wat gebeurde er met de familie Briggs en de bemanningsleden van de Mary Celeste? Sommigen hebben gesuggereerd dat piraten hen hebben ontvoerd, terwijl anderen hebben gespeculeerd dat een plotselinge waterhoos hen heeft weggespoeld. In de loop der jaren is de zoektocht naar een echt antwoord op het raadsel van de Mary Celeste toegespitst op de lading van het schip: vaten met industriële alcohol bestemd voor het verrijken van Italiaanse industriële wijnen. Alcohol kan zeer sterke dampen afgeven, waardoor de bemanning misschien bang was voor een explosie en tijdelijk naar de reddingsboot evacueerde. Op dat moment zou een storm het schip hebben kunnen wegvagen, de voormalige passagiers achterlatend en de reputatie van de Mary Celeste als het archetypische spookschip bevestigend.

De Verloren Kolonie

In juli 1587 landden ongeveer 115 Engelse mannen, vrouwen en kinderen op Roanoke Island, gelegen voor de kust van North Carolina in wat nu Dare County is. Minder dan een maand na hun aankomst verwelkomden de kolonisten de komst van Virginia Dare, de eerste Engelse baby die in Amerika werd geboren. Toen de spanningen tussen de kolonisten en de plaatselijke stammen opliepen, vertrok de gouverneur van de jonge stad, John White, die ook Virginia’s grootvader was, naar Engeland om hulp en voorraden te zoeken. Toen hij drie jaar later terugkeerde, was de nederzetting volledig verlaten en waren alle inwoners verdwenen. De enige aanwijzing die ze hadden achtergelaten was een enkel woord dat in een houten paal was gekerfd: “Croatoan”, de naam van een lokale en vriendelijke indianenstam.

Door deze cryptische boodschap denken sommige geleerden dat de Croatoan de kolonisten hebben vermoord of ontvoerd. Anderen hebben gesuggereerd dat de kolonisten assimileerden en vermengden met de Croatoan of andere Indianen en verder landinwaarts trokken. Een andere theorie stelt dat Spaanse troepen de nederzetting hebben weggevaagd, zoals zij eerder in de eeuw hadden gedaan met de Franse kolonie Fort Caroline. Totdat er meer concrete bewijzen opduiken, zullen historici moeten speculeren over het lot van Virginia Dare en de andere leden van Amerika’s “Verloren Kolonie.”

D.B. Cooper

Op 24 november 1971 nam een man met een zwarte regenjas, een donker pak en een zonnebril plaats op Northwest Orient Flight 305, die zou opstijgen in Portland, Oregon, en zou aankomen in Seattle, Washington. Na het opstijgen overhandigde hij een briefje aan een stewardess, die dacht dat hij haar probeerde te versieren en het in haar tas stopte. Vervolgens vertelde hij haar dat hij een bom in zijn aktetas had en eiste 200.000 dollar, vier parachutes en “geen rare dingen”. De passagier identificeerde zichzelf als Dan Cooper, maar dankzij een fout in de verslaggeving werd hij voor altijd vereeuwigd als “D.B.” Cooper.

Het vliegtuig landde op Seattle-Tacoma International Airport, waar de autoriteiten de spullen overhandigden en de meeste passagiers evacueerden. Cooper gaf vervolgens de piloot opdracht om op lage hoogte richting Mexico City te vliegen en beval de overgebleven bemanning om in de cockpit te gaan zitten. Een korte tijd later, sprong hij uit het vliegtuig en in een razende onweersbui. Hij werd nooit meer gezien of van gehoord. Sinds zijn verdwijning heeft de FBI meer dan duizend verdachten onderzocht en vervolgens uitgesloten. Hoewel zijn lichaam nooit is teruggevonden, vond een 8-jarig jongetje in 1980 een stapel van bijna $5.880 van het losgeld in het zand langs de noordoever van de Columbia River, vijf mijl van Vancouver, Washington.

Joseph Force krater

De verdwijning van Joseph Force Crater, rechter bij het Hooggerechtshof van New York, genoot zoveel media-aandacht dat de uitdrukking “een Crater trekken” korte tijd in de volksmond werd gebruikt als synoniem voor deserteur. Op 6 augustus 1930 verliet de keurige 41-jarige rechter zijn kantoor en dineerde met een kennis in een chophouse in Manhattan. Hij werd voor het laatst gezien toen hij buiten het restaurant over straat liep. Het grootscheepse onderzoek naar zijn verdwijning hield de hele natie in de ban en bezorgde Crater de titel van “de meest vermiste man in New York”. Crater was berucht om zijn duistere zaken met de corrupte politieke machine van Tammany Hall en zijn veelvuldige affaires met showgirls. In de dagen voorafgaand aan zijn verdwijning had hij naar verluidt een mysterieus telefoontje ontvangen en twee grote cheques geïnd. Deze details leidden tot speculaties dat de rechter het slachtoffer was van vals spel. In 2005 onthulde de politie van New York dat er nieuw bewijs was gevonden in de zaak van de meest vermiste man van de stad. Een vrouw die eerder dat jaar was overleden, had een handgeschreven briefje achtergelaten waarin ze beweerde dat haar man en een aantal andere mannen, waaronder een politieagent, Crater hadden vermoord en zijn lichaam hadden begraven onder een stuk van de Coney Island promenade. Die plek was uitgegraven tijdens de bouw van het New York Aquarium in de jaren 1950, lang voordat de technologie bestond om menselijke resten op te sporen en te identificeren. Als gevolg daarvan blijft de vraag of rechter Crater al dan niet met de vissen slaapt een mysterie.