1.De werkelijkheid kan nooit aan onze verbeelding tippen.
We willen de mensen die we niet kunnen krijgen, want hoe ongelooflijk iemand in werkelijkheid ook is, hij of zij is nooit zo ongelooflijk als we ons kunnen voorstellen dat hij of zij is.
We kunnen ons iemands gebreken niet voorstellen. We kunnen ons hun tekortkomingen niet voorstellen. We kunnen ons niet voorstellen hoe we gewoon niet met hem of haar kunnen opschieten – zelfs als we dat zo graag willen. En als we niet bij de mensen kunnen zijn die we willen, leven we uiteindelijk met een geïdealiseerde versie van hen – een versie waarover we met meer plezier fantaseren dan dat we het eigenlijk leuk zouden vinden om bij hen te zijn als we de werkelijke kans zouden krijgen.
2.Je hebt een kant-en-klaar excuus waarom het niet zal lukken – en het is niet persoonlijk.
Wanneer een tastbare omstandigheid je ervan weerhoudt om bij iemand te zijn, geeft dat je een kant-en-klare reden waarom het niet zal lukken. Je hoeft je geen zorgen te maken dat een relatie mislukt omdat je te vluchtig of te aanhankelijk bent, of omdat ze niet met je familie kunnen opschieten, of omdat je niet uit de voeten kunt met de verschillen in jullie persoonlijkheden.
Je kunt het niet samenzijn wijten aan de situatie waarin je verkeert. En hoe vervelend dat ook is, het doet minder pijn dan een relatie in duigen te zien vallen omdat jullie er samen gewoon niet uitkomen.
3.De druk van de verbintenis is afwezig.
Hoe compatibel twee mensen ook zijn, een relatie werkt gewoon niet als ze niet even toegewijd blijven aan elkaar. En als het gaat om de mensen die je niet kunt krijgen, staat het commitment-niveau altijd op nul – omdat er een specifieke reden is waarom je niet samen kunt zijn.
En dus deze persoon biedt jou nooit minder dan jij hem biedt. Er is nooit een onevenwicht in toewijding of aandacht of investering. Jullie zijn allebei even weinig geïnvesteerd en dat is een vreemd, versterkend gevoel. Het is verfrissend om je eens geen zorgen te hoeven maken over het evenwicht.
4.Elke kans die je krijgt om bij ze te zijn is een nieuwigheid.
Het ding met mensen die we niet volledig kunnen hebben, is dat we nooit de kans krijgen om volledig bij ze te zijn. Elke kans die we krijgen om tijd met ze door te brengen is opwindend. Van elke toevallige ontmoeting gaat ons hart sneller kloppen.
We hebben geen tijd om moe of vermoeid te worden of gewend te raken aan hun frustrerende gewoonten. We hebben niet de kans om meer van hen te verwachten dan zij ons willen geven. Elke tijd die we kunnen doorbrengen met de persoon die we niet kunnen hebben is een bonus en dus zijn we altijd blij om hen te zien. We komen niet op het punt in een relatie dat we ooit zoveel meer gaan verwachten.
5.Je verlangen naar hen is nooit volledig bevredigd.
Wanneer je iemand wilt die je niet volledig kunt hebben, blijft er altijd iets over om naar te verlangen. Zelfs als je kort bij ze mag zijn, zelfs als je ze intiem leert kennen, zelfs als de inzet 50% in jouw voordeel is, zul je altijd die volle 100% blijven verlangen.
Je fantasieën over deze persoon blijven eeuwig onvervuld en dus blijf je ze maar vermaken. Je blijft naar ze verlangen. Je blijft je afvragen hoe het zou zijn om elk deel van hen te kennen – en dat onvervulde gevoel van nieuwsgierigheid houdt je eindeloos aan het smachten.
6. Wat je niet kunt hebben, vormt een uitdaging. En laten we serieus zijn, je houdt van een uitdaging.
Aan het eind van de dag is er één verenigende eigenschap die alle mensen samenbrengt die najagen wat ze niet kunnen hebben – ze houden van een uitdaging. Hoe onbereikbaarder iemand is, hoe groter de test voor onze capaciteiten. We willen bewijzen dat er niet zoiets bestaat als onbereikbaar. Dat de beperkingen niet voor ons gelden. Dat de regels altijd omzeild kunnen worden.
En dus willen we eindeloos wat we niet kunnen hebben – gewoon om het woord ‘kunnen’ te trotseren. 