Er zijn veel variaties op de meest voorkomende verhalen, en ook veel variaties op de manier waarop de zwendel werkt. Enkele van de meest voorkomende varianten zijn arbeidsfraude, loterijfraude, onlineverkoop en -verhuur, en liefdesfraude. Bij veel zwendelpraktijken gaat het om online verkoop, zoals op websites als Craigslist en eBay, of om de verhuur van onroerend goed. Dit artikel kan geen opsomming geven van elke bekende en toekomstige vorm van fraude met voorschotten of 419-regeling; alleen enkele belangrijke soorten worden beschreven. Extra voorbeelden zijn te vinden in de sectie externe links aan het eind van dit artikel.
WerkgelegenheidsfraudeEdit
Deze zwendel richt zich op mensen die hun cv op bijvoorbeeld vacaturesites hebben geplaatst. De oplichter stuurt een brief met een vervalst bedrijfslogo. De jobaanbieding vermeldt meestal een uitzonderlijk salaris en voordelen, en vraagt dat het slachtoffer een “werkvergunning” nodig heeft om in het land te werken, en bevat het adres van een (valse) “overheidsambtenaar” waarmee contact moet worden opgenomen. De “overheidsambtenaar” gaat vervolgens over tot het afpersen van het slachtoffer door van de nietsvermoedende gebruiker vergoedingen voor de werkvergunning en andere kosten te eisen. Een variant van de banenzwendel werft freelancers die werk zoeken, zoals redactiewerk of vertalingen, en eist vervolgens enige vooruitbetaling voordat opdrachten worden aangeboden.
Veel legitieme (of ten minste volledig geregistreerde) bedrijven werken op een vergelijkbare basis en gebruiken deze methode als hun primaire bron van inkomsten. Sommige modellen- en escortbureaus vertellen sollicitanten dat ze een aantal klanten in de wacht hebben staan, maar dat ze vooraf een soort “inschrijfgeld” vragen, dat meestal op een onvindbare manier wordt betaald, bijvoorbeeld via een overschrijving van Western Union; zodra het bedrag is betaald, krijgt de sollicitant te horen dat de klant heeft afgezegd, en wordt er geen contact meer opgenomen.
De oplichter neemt contact op met het slachtoffer om hem te interesseren voor een “werk-bij-huis”-mogelijkheid, of vraagt hem een cheque of postwissel te innen die om de een of andere reden niet ter plaatse kan worden verzilverd. In één verhaal wil de oplichter dat het slachtoffer als “mystery shopper” werkt, waarbij hij de service evalueert die wordt verleend door MoneyGram- of Western Union-vestigingen in grote detailhandelszaken zoals Wal-Mart. De oplichter stuurt het slachtoffer een vervalste of gestolen cheque of postwissel zoals hierboven beschreven, het slachtoffer stort deze – banken zullen vaak een rekening crediteren met de waarde van een cheque die niet duidelijk vals is – en stuurt het geld via een bankoverschrijving naar de oplichter. Later wordt de cheque niet gehonoreerd en debiteert de bank de rekening van het slachtoffer. Bij zwendel die alleen op het verzilveren van cheques is gebaseerd, wordt meestal slechts een klein deel van het totale bedrag van de cheque aangeboden, met de verzekering dat er nog veel meer cheques zullen volgen; als het slachtoffer in de zwendel trapt en alle cheques verzilvert, kan de oplichter in zeer korte tijd veel stelen.
Nep werkaanbiedingen
Slimmere zwendelpraktijken adverteren banen bij echte bedrijven en bieden lucratieve salarissen en voorwaarden aan, waarbij de oplichters zich voordoen als wervingsagenten. Er kan een vals telefonisch of online interview plaatsvinden en na enige tijd wordt de sollicitant meegedeeld dat de baan van hem is. Om de baan veilig te stellen wordt de sollicitant gevraagd geld voor zijn werkvisum of reiskosten naar de agent te sturen, of naar een nepreisbureau dat namens de oplichter werkt. Wat de variatie ook is, het gaat er altijd om dat de werkzoekende geld, creditcard- of bankgegevens naar hem of zijn agent stuurt. Er is een nieuwere vorm van werkzwendel ontstaan waarbij gebruikers een valse werkaanbieding krijgen, maar niet worden gevraagd om financiële informatie te verstrekken. In plaats daarvan wordt hun persoonlijke informatie tijdens het sollicitatieproces geoogst en vervolgens met winst aan derden verkocht, of gebruikt voor identiteitsdiefstal.
Een andere vorm van arbeidsfraude houdt in dat mensen een nep-“sollicitatiegesprek” krijgen waarin hun de voordelen van het bedrijf worden verteld. De deelnemers moeten dan meewerken aan een conferentie waar een oplichter met behulp van ingewikkelde manipulatietechnieken de deelnemers ervan overtuigt producten te kopen, op een vergelijkbare manier als bij het bedrijfsmodel van de catalogushandelaar, als voorwaarde om in dienst te worden genomen. Vaak heeft het bedrijf geen enkele vorm van een fysieke catalogus om hen te helpen producten te verkopen (bv. juwelen). Wanneer de persoon de baan “krijgt”, wordt hem gevraagd de oplichtingsaanbieding zelf te promoten. Ze worden ook gedwongen om onbetaald in het bedrijf te werken als een vorm van “opleiding”. Vergelijkbare oplichtingspraktijken houden in dat vermeende sollicitanten persoonlijk geld vooruit moeten betalen voor opleidingsmateriaal of -diensten, met de bewering dat ze na succesvolle afronding een gegarandeerde baan krijgen, die er nooit komt.
Betaalde oplichtingspraktijken
Deze oplichters zoeken op internet naar verschillende bedrijven om de namen van de managers te achterhalen. Vervolgens adverteren ze met vacatures op zoekmachines voor vacatures. De werkzoekende zal dan solliciteren naar de positie met een cv. De persoon die solliciteert zal bijna onmiddellijk een bericht krijgen van een gewone (meestal gratis) e-mailaccount, waarin om referenties wordt gevraagd. De oplichter zal soms vragen of het slachtoffer een Instant Messenger chat wil om meer informatie te verkrijgen. De oplichter garandeert een baan, meestal via geautomatiseerde computerprogramma’s die een bepaald algoritme hebben, met “ingeblikte antwoorden” in gebroken Engels.
Op dit punt is het meestal te laat en is het proces al begonnen. Als het slachtoffer de integriteit van het proces in twijfel trekt, kan het computerprogramma hem een “oplichter” noemen en behoorlijk vulgair zijn. Vaak worden de frauduleuze onderhandelingstegoeden nog steeds naar het adres op de cv van het slachtoffer gestuurd, zelfs na de valse online rant.
De oplichter stuurt het slachtoffer frauduleuze onderhandelingstegoeden, en verzekert hem dat hij een deel van het geld mag houden. Hij verwacht dat het slachtoffer de rest naar verschillende door hem aangegeven partijen stuurt, onder het mom dat het om legitieme zakenrelaties gaat. Dit is een witwasconstructie, aangezien het slachtoffer een pion wordt in het filterproces. Het proces gaat door totdat het slachtoffer het doorheeft, of zelfs betrapt wordt.
Een andere vorm van oplichting is de variant met vertegenwoordiger/incassomedewerker, waarbij de oplichter, meestal op legitieme online vacaturesites, adverteert met vacatures voor vertegenwoordiger of incassomedewerker voor een bedrijf in het buitenland. Als vertegenwoordiger bestaat de baan uit het ontvangen van contante betalingen en het storten van betalingen van “klanten” op iemands rekening en het overmaken van de rest op de bankrekening van het bedrijf in het buitenland. Dit is in wezen het witwassen van geld.
LoterijfraudeEdit
Bij loterijfraude worden nepberichten over gewonnen loterijen verspreid, hoewel het beoogde slachtoffer niet aan de loterij heeft meegedaan. De “winnaar” wordt meestal gevraagd gevoelige informatie zoals naam, woonadres, beroep/functie, lotnummer enz. naar een gratis e-mailaccount te sturen dat soms onvindbaar of zonder enige link is. Naast het verzamelen van deze informatie deelt de oplichter het slachtoffer vervolgens mee dat voor het vrijgeven van het geld een kleine vergoeding moet worden betaald (verzekering, registratie of verzending). Zodra het slachtoffer de vergoeding heeft overgemaakt, verzint de oplichter een andere vergoeding.
De hierboven beschreven techniek van de valse cheque wordt ook gebruikt. Er worden valse of gestolen cheques verstuurd, die een deel van de winst vertegenwoordigen; vervolgens wordt een vergoeding gevraagd die lager is dan het ontvangen bedrag. De bank die de valse cheque ontvangt, vordert het geld uiteindelijk terug van het slachtoffer.
In 2004 dook in de Verenigde Staten een variant van de loterijfraude op: een oplichter belt een slachtoffer op en beweert namens de overheid te spreken over een subsidie waarvoor hij of zij in aanmerking komt, mits een voorschot van meestal 250 dollar wordt betaald.
Typische loterijfraude richt zich tot de persoon als een variant van Lucky Winner. Dit is een rode vlag, want als je aan een echte loterij had meegedaan en gewonnen, zouden ze je naam kennen, en je niet gewoon Lucky Winner noemen.
Online verkoop en verhuur
Veel oplichting betreft de aankoop van goederen en diensten via advertenties, vooral op sites als Craigslist, eBay, of Gumtree. Hierbij neemt de oplichter contact op met de verkoper van een bepaald goed of een bepaalde dienst via telefoon of e-mail en toont interesse in het artikel. Hij stuurt dan een valse cheque voor een hoger bedrag dan de vraagprijs en vraagt de verkoper om het verschil naar een ander adres te sturen, meestal per postwissel of Western Union. Een verkoper die staat te popelen om een bepaald product te verkopen, wacht misschien niet tot de cheque is ingewisseld, en als de valse cheque wordt geweigerd, is het geld al verloren.
Sommige oplichters adverteren nepacademische conferenties op exotische of internationale locaties, compleet met nepwebsites, geplande agenda’s en reclame voor deskundigen op een bepaald gebied die daar een presentatie zullen houden. Ze bieden aan om de vliegtickets van de deelnemers te betalen, maar niet de hotelaccommodatie.
Soms wordt er geadverteerd voor een goedkope huurwoning door een nepverhuurder, die meestal niet in de staat (of het land) is en vraagt om de huur en/of de borg naar hem over te maken. Of de oplichter vindt een woning, doet zich voor als de eigenaar, plaatst deze online en communiceert met de kandidaat-huurder om een aanbetaling in contanten te doen. De oplichter kan ook de huurder zijn, in welk geval hij zich voordoet als een buitenlandse student en contact opneemt met een huisbaas op zoek naar woonruimte. Meestal geven zij aan dat zij nog niet in het land zijn en dat zij een woning willen huren voordat zij aankomen. Zodra over de voorwaarden is onderhandeld, wordt een valse cheque gestuurd voor een hoger bedrag dan is onderhandeld, en vraagt de oplichter de huisbaas een deel van het geld terug te storten.
Oplichting met huisdieren
Dit is een variant van de online verkoopzwendel waarbij hoogwaardige, schaarse huisdieren als lokaas worden geadverteerd op online advertentiewebsites met weinig echte verkoperverificatie, zoals Craigslist, Gumtree, en JunkMail. Het huisdier kan worden geadverteerd als zijnde te koop of ter adoptie. Meestal wordt het huisdier geadverteerd op online advertentiepagina’s, compleet met foto’s afkomstig van verschillende bronnen, zoals echte advertenties, blogs of waar dan ook een afbeelding kan worden gestolen. Wanneer het potentiële slachtoffer contact opneemt met de oplichter, antwoordt de oplichter met het vragen naar details met betrekking tot de omstandigheden en locatie van het potentiële slachtoffer onder het voorwendsel dat het huisdier een geschikt thuis zou hebben.
Door de locatie van het slachtoffer te bepalen, zorgt de oplichter ervoor dat hij ver genoeg van het slachtoffer is, zodat de koper het huisdier niet fysiek kan bekijken. Als de oplichter wordt ondervraagd, omdat de advertentie aanvankelijk een locatie vermeldde, zal de oplichter beweren dat hij door werkomstandigheden gedwongen is te verhuizen. Hierdoor ontstaat een situatie waarbij alle communicatie via e-mail, telefoon (normaal gesproken onvindbare nummers) en SMS verloopt.
Als het slachtoffer besluit het huisdier te adopteren of te kopen, moet er een koerier worden ingezet, wat in werkelijkheid deel uitmaakt van de zwendel. Als het om een geadopteerd huisdier gaat, wordt meestal van het slachtoffer verwacht dat hij of zij een vergoeding betaalt, zoals voor de verzekering, het voer of de verzending. De betaling gaat via MoneyGram, Western Union of bankrekeningen van geldezels waar andere slachtoffers zijn gedupeerd voor thuiswerkzwendel.
In de koeriersfase van de zwendel doen zich tal van problemen voor. De krat is te klein en het slachtoffer kan ofwel een krat met airconditioning kopen of er een huren, terwijl hij ook een borgsom moet betalen, meestal een zogeheten caution of cautionary fee. Het slachtoffer kan ook verzekeringspremies moeten betalen als die nog niet zijn betaald. Als het slachtoffer deze kosten betaalt, kan het huisdier ziek worden en wordt de hulp van een dierenarts ingeroepen, waarvoor het slachtoffer de koerier moet terugbetalen.
Daarnaast kan het slachtoffer worden gevraagd te betalen voor een gezondheidscertificaat dat nodig is om het huisdier te vervoeren, en voor kennelkosten tijdens de herstelperiode. Hoe verder de zwendel vordert, hoe meer de fictieve kosten lijken op die van typische 419-zwendel. Het is niet ongebruikelijk dat douane- of soortgelijke kosten worden gedeclareerd als deze in het complot van de zwendel passen.
Voor deze zwendel kunnen talloze websites worden gebruikt. Deze zwendel is in verband gebracht met de klassieke 419-zwendel in die zin dat de gebruikte fictieve koeriers ook worden gebruikt in andere soorten 419-zwendel, zoals lotto-zwendel.
Romance scamEdit
Een van de varianten is de Romance Scam, een geld-voor-romance invalshoek. De oplichter benadert het slachtoffer via een online datingservice, een instant messenger of een sociale netwerksite. De oplichter beweert interesse te hebben in het slachtoffer, en plaatst foto’s van een aantrekkelijk persoon. De oplichter gebruikt deze communicatie om vertrouwen te winnen en vraagt dan om geld.
De oplichter kan beweren dat hij geïnteresseerd is in een ontmoeting met het slachtoffer, maar heeft geld nodig om een vliegtuig te boeken, een buskaartje te kopen, een hotelkamer te huren, persoonlijke reiskosten te betalen zoals benzine of een huurauto, of om andere uitgaven te dekken. In andere gevallen beweren ze dat ze vastzitten in een vreemd land en hulp nodig hebben om terug te keren, om te ontsnappen aan gevangenschap door corrupte plaatselijke ambtenaren, om medische kosten te betalen als gevolg van een ziekte die ze in het buitenland hebben opgelopen, enzovoort. De oplichter kan ook gebruik maken van het vertrouwen dat door de romantische invalshoek is gewonnen om een variant van de oorspronkelijke Nigeriaanse brief te introduceren, zoals zeggen dat ze geld of kostbaarheden het land uit moeten krijgen en aanbieden om de rijkdom te delen, waardoor het verzoek om hulp bij het verlaten van het land nog aantrekkelijker wordt voor het slachtoffer.
Bij de oplichting wordt vaak iemand ontmoet via een online match-making service. De oplichter neemt contact op met zijn doelwit dat zich niet in de buurt bevindt en vraagt geld voor het vervoer. Oplichters vragen meestal om geld via een postwissel of overschrijving omdat ze moeten reizen, of voor medische of zakelijke kosten.
Wanneer een slachtoffer naar een ontmoeting reist, kan dat dodelijke gevolgen hebben, zoals in het geval van Jette Jacobs, 67, uit Australië. Jette Jacobs reisde naar Zuid-Afrika om zogenaamd te trouwen met haar oplichter, Jesse Orowo Omokoh, 28, nadat ze meer dan $200.000 naar hem had gestuurd over een periode van drie jaar. Haar lichaam werd ontdekt op 9 februari 2013, onder mysterieuze omstandigheden, twee dagen na haar ontmoeting met Omokoh. Omokoh is teruggevlucht naar Nigeria. Na verhoor in Nigeria werd Omokoh gearresteerd. Hij bleek 32 valse online identiteiten te hebben gehad. Hij is nooit aangeklaagd wegens moord, omdat niet kon worden bewezen dat hij de hand had in de dood van Jette Jacobs, alleen wegens fraude.
Fraude met mobiele zendmasten
Deze variant van voorschotfraude is wijdverbreid in India en Pakistan. De oplichter gebruikt internetadvertentiesites en gedrukte media om het publiek te lokken voor de installatie van een zendmast voor mobiele telefonie op hun eigendom, met de belofte van enorme huuropbrengsten. De oplichter creëert ook valse websites om legitiem te lijken. De slachtoffers geven hun geld in stukken aan de oplichter voor de overheidsdienstbelasting, de inklaringskosten van de overheid, bankkosten, transportkosten, onderzoekskosten enz. De Indiase regering publiceert berichten in de media om het publiek bewust te maken en te waarschuwen tegen oplichters met mobiele torens.
Andere oplichtingEdit
Andere oplichting betreft niet-opgeëiste eigendommen, in het Verenigd Koninkrijk ook wel “bona vacantia” genoemd. In Engeland en Wales (met uitzondering van het hertogdom Lancaster en het hertogdom Cornwall) worden deze eigendommen beheerd door de Bona Vacantia Division van het Treasury Solicitor’s Department. Er zijn frauduleuze e-mails en brieven gemeld waarin wordt beweerd dat zij van deze afdeling afkomstig zijn en waarin de ontvanger wordt meegedeeld dat hij de begunstigde is van een legaat, maar waarin wordt geëist dat een vergoeding wordt betaald voordat meer informatie wordt verstrekt of het geld wordt vrijgegeven. In de Verenigde Staten wordt ten onrechte beweerd dat de berichten afkomstig zijn van de National Association of Unclaimed Property Administrators (NAUPA), een echte organisatie, maar een die zelf geen betalingen verricht en ook niet kan verrichten.
In één variant van 419-fraude schrijft een vermeende huurmoordenaar aan iemand dat hij tot doelwit is gemaakt om hem te vermoorden. Hij vertelt dat hij weet dat de beschuldigingen tegen hem vals zijn, en vraagt om geld zodat het doelwit bewijs kan krijgen van de persoon die de opdracht tot de aanslag heeft gegeven.
Een andere variant van advanced fee fraud staat bekend als een pigeon drop. Dit is een truc waarbij het doelwit, of de “duif”, wordt overgehaald een som geld op te geven om de rechten op een grotere som geld of een waardevoller voorwerp veilig te stellen. In werkelijkheid gaan de oplichters er met het geld vandoor en houdt het doelwit niets over. Daarbij doet de vreemdeling (eigenlijk een oplichter) zijn geld bij het geld van het doel (in een enveloppe, aktetas of tas), dat het doel dan schijnbaar wordt toevertrouwd; in werkelijkheid wordt het verwisseld voor een tas vol kranten of ander waardeloos materiaal. Door middel van verschillende theatertechnieken krijgt het doelwit de kans om met het geld te vertrekken zonder dat de vreemdeling het doorheeft. In werkelijkheid vlucht het doelwit voor zijn eigen geld, dat de oplichter nog steeds heeft (of aan een medeplichtige heeft overhandigd).
Sommige oplichters gaan achter de slachtoffers van eerdere oplichting aan; bekend als een “reloading scam”. Ze kunnen bijvoorbeeld contact opnemen met een slachtoffer en zeggen dat ze de oplichter kunnen opsporen en aanhouden en het geld dat het slachtoffer is kwijtgeraakt, voor een prijs kunnen terugvorderen. Of ze kunnen zeggen dat de Nigeriaanse regering een fonds heeft opgericht om slachtoffers van 419-fraude te compenseren, en dat het enige wat nodig is, een bewijs van het verlies, persoonlijke informatie en een verwerkings- en behandelingsvergoeding. De oplichters krijgen lijsten van slachtoffers door ze te kopen van de oorspronkelijke oplichters.