Guinguette Marais Poitevin

Mijn hart brak op de dag dat mijn moeder zei dat ze niet meer van mijn vader hield. Het was juni, zonder een wolkje aan de lucht op die hete dag in Arizona. Nadat ik mijn tweede jaar op de universiteit in Californië had afgerond, besloot ik om een weekend naar huis te gaan om mijn ouders te bezoeken. Zoals altijd was het leuk om mijn familie te bezoeken, maar tegelijkertijd voelde er iets niet goed. Kort voordat ik terugging, vroeg mijn moeder me om een blokje om te lopen. De wandeling verliep grotendeels in stilte, en toen liet ze, zonder me aan te kijken, de bom vallen.

• Ik hou niet meer van je vader…
• Ik weet niet goed wat ik eraan moet doen…
• Ik overweeg te verhuizen…

Mijn lichaam voelde verdoofd aan. Was ik aan het dromen? Haar woorden herhaalden zich steeds weer in mijn hoofd, maar ze drongen niet door tot in mijn hart. Verbijsterd en stil, was mijn enige gedachte “waarom?” – Waarom gebeurde dit in hemelsnaam met mijn familie? Vervuld van woede stapte ik in mijn auto en reed terug naar Californië. Ik huilde bijna de hele weg.

Ons verleden

Je moet een paar dingen over mijn familie weten om te begrijpen waarom dit als een overweldigende schok kwam. Tot op dat moment geloofde ik dat ik een perfect gezin had. Ik weet dat dit onrealistisch klinkt, maar mijn vrienden vertelden me voortdurend hoe gelukkig ik was dat ik ouders had die mijn broer en mij in een christelijk gezin hadden opgevoed. Ze waren verbaasd dat mijn ouders nog steeds getrouwd waren en dat we eigenlijk “familiedingen” samen deden. Ze zeiden dat we op iets uit een televisieshow uit de jaren vijftig leken.

Hoe de situatie ook was, mam was een optimistisch mens. Ik leerde het belang van onbaatzuchtigheid door de ontelbare keren dat ik haar een hand zag uitsteken naar vrienden, ouderen en daklozen. Pa had een geweldig gevoel voor humor en hoe druk hij het ook had, hij deed altijd zijn uiterste best om mensen te helpen. Hun huwelijk was niet anders. Ze maakten bijna nooit ruzie en vaak kusten en knuffelden ze waar mijn broer en ik bij waren, alleen maar om ons voor schut te zetten. Hoewel ik het nauwelijks erkende, waardeerde ik diep van binnen hun voorbeeld van liefde.

Toen ik me begon voor te bereiden op de universiteit, begon deze normaliteit in het leven van mijn ouders te veranderen. Mam leek vaak afstandelijk en verward. Pa zei dat ze een “midlife crisis” had. Ik had geen idee wat dit betekende, maar in een poging het probleem op te lossen, verhuisde mam voor een tijdje uit ons huis. Een maand later kwam ze weer bij ons wonen, maar de volgende twee jaar werden een bekende achtbaan. Als tiener kon ik niet bevatten wat er in haar omging. Het enige wat ik zag, was dat ze zich steeds verder van God verwijderde en dat pa nog harder probeerde haar tegen te houden.

Scheiding

Na dat blokje om ging mam weer weg, maar deze keer kwam ze nooit meer terug. Nog geen vijf maanden later, na 23 jaar huwelijk, waren mijn ouders gescheiden. De mensen die ik in mijn leven het meest had bewonderd, hadden mijn vertrouwen geschonden. Terwijl mijn leven aan stukken werd gescheurd, vulden verdriet, woede en een gevoel van verraad mijn hart.

Gelukkig genoeg komen verhalen als het mijne tegenwoordig maar al te vaak voor – zelfs onder de welbekenden. In een recent artikel vertelde de christelijke zangeres Jaci Velasquez over de recente breuk tussen haar ouders. Toen de interviewer opmerkte hoe verwoestend dat moet zijn geweest, antwoordde Jaci: “Het was verschrikkelijk. Ik sloot me af van iedereen en alles, en was boos op God. Ik bad: ‘Hoe kon U dit laten gebeuren?’ Ik was er zeker van dat het mijn schuld was.” Al jaren tonen mensen hun bezorgdheid voor jonge kinderen als ze te maken krijgen met de scheiding van hun ouders. Maar wat als je een jonge volwassene bent, zoals Jaci Velasquez, of ikzelf, en je ouders scheiden? Als jonge vrouw heb je al genoeg aan je hoofd en moet je je al genoeg aanpassen in je leven, als je plotseling wordt gedwongen om te gaan met iets wat je nooit had verwacht, noch ooit om had gevraagd. In mijn situatie wilde ik dat mijn reactie godvruchtig zou zijn, maar de scheiding bracht moeilijkheden met zich mee waar ik emotioneel, sociaal en geestelijk geen raad mee wist. Hieronder volgen de vijf grootste worstelingen die ik tegenkwam en de manier waarop God mij leerde met elke worsteling om te gaan:

1. De pijn. Van al mijn worstelingen was dit de diepste en de moeilijkste. Er waren nachten dat ik urenlang huilde. Ik kon maar niet begrijpen hoe dit mijn “perfecte” familie kon overkomen, en waarom het mij zo’n pijn moest doen. Wanhopig op zoek naar antwoorden, verdiepte ik me in de Bijbel en ontdekte dat de emoties die ik voelde – verraad, angst, woede en pijn – Jezus ook voelde. Hij voelde zich verraden toen zijn goede vriend Petrus ontkende dat Hij Hem kende; Hij kwelde in een tuin over de pijn van Zijn aanstaande dood; Zijn woede wekte op toen Hij de kooplieden uit de tempelhoven verdreef; en Hij had diepe pijn voor de mensen voor wie Hij aan het kruis zou sterven.

   Mijn hartzeer had me gemakkelijk van God kunnen wegleiden, maar in plaats daarvan wendde ik me tot Hem en ging door, ondanks de pijn. Zijn begrip van pijn en het feit dat Hij van me hield, troostten me en begonnen me te genezen.

2. Isolatie. Als er moeilijke dingen in mijn leven gebeuren, heb ik de neiging om op mezelf te blijven. Het probleem hiervan is dat ik me depressief voelde en verbitterd raakte door de woede die ik in me hield. Uiteindelijk begon ik met een paar goede vrienden te praten. Soms praatte ik zo veel dat ik bang was dat mijn beste vriendin mijn problemen beu zou worden, maar ze verzekerde me dat ze er voor me wilde zijn, wat er ook gebeurde. Het is belangrijk dat je jezelf niet isoleert van anderen. Praat met een vriend of volwassene die je vertrouwt en ga door met je normale activiteiten. Spreek je gevoelens uit, want als je ze voor jezelf houdt, kan dat bitterheid veroorzaken en je toekomstige relaties schaden. Overweeg ook om je gedachten in een dagboek voor God op te schrijven en Hem eerlijk te vertellen hoe je je voelt.

3. Wie treft schuld? Soms vroeg ik me af of de scheiding mijn schuld was of de schuld van God. Door de raad van vrienden realiseerde ik me dat de scheiding niet mijn schuld was, en ook niet Gods schuld, maar eerder het resultaat van de zonde van een mens. Mensen zijn egoïstisch en nemen soms egoïstische beslissingen, waardoor anderen gedwongen worden om met de gevolgen van pijn om te gaan. Toen ik dit eenmaal begreep, veranderde mijn woede in verdriet en zat ik op mijn knieën om God te vragen mijn ouders te helpen met wat zij doormaakten. Geloof nooit in de leugen dat de scheiding jouw schuld is of dat je deze op de een of andere manier zou kunnen stoppen.

4. Kant kiezen. Hoewel ik wist dat de scheiding van mijn ouders verkeerd was, kon ik niet ophouden van een van hen te houden. Mijn ouders zeiden dat ze me nooit midden in hun scheiding zouden betrekken, maar toch voelde ik me verplicht om bij elk conflict een kant te kiezen of op de een of andere manier “de vrede in mijn gezin te bewaren”. Ik voelde me ook verantwoordelijk voor hun emotionele welzijn. Ik leerde dat ik geen scheidsrechter kon spelen, of tegen de ene ouder over de andere kon roddelen. Dit betekende ook dat ik eerlijk tegen mijn ouders moest zijn over mijn gedachten en gevoelens.

5. De vergevingsfactor. Vergeving is een strijd die ik nog steeds voer. Na drie jaar hartzeer en verwarring is de pijn nog steeds niet helemaal weg. Af en toe schiet er een herinnering door mijn hoofd en voel ik woede jegens mijn ouders, omdat ik weet dat de littekens altijd zullen blijven. Maar net zoals Jezus degenen vergaf die Hem pijn deden, ben ik ook geroepen om degenen te vergeven die mij pijn deden. Herhaaldelijk benadrukt God in het Nieuwe Testament de betekenis van vergeving. Voor Hem is vergeving geen optie, maar veeleer een gebod tot gehoorzaamheid. Omdat vergeven hoe dan ook een uitdaging kan zijn, bid ik en vraag God om kracht. Ik vraag Hem mijn hart te veranderen om genadig te zijn jegens anderen, net zoals Hij genadig is jegens mij. Als ik er dagelijks voor kies om te vergeven en niet verbitterd te raken, vloeien negatieve gevoelens weg en overspoelt vrede mijn hart.

De blik vooruit

Ik ben het afgelopen jaar getrouwd en hoewel mijn relatie met mijn man geweldig is, ben ik soms bang dat ons huwelijk net zo zal eindigen als het huwelijk van mijn ouders. Maar net zoals ik een keuze had in hoe ik op de scheiding van mijn ouders reageerde, heb ik een keuze in hoe ik met mijn huwelijk en mijn wandel met God zal omgaan. Wanneer ik ga bidden vraag ik God om gezinnen te genezen die moeite hebben om vol te houden, en om gezinnen sterk te houden die al gegrond zijn in Hem. Ik vraag Hem om mij te helpen liefhebben, vergeven en Hem te gehoorzamen in alle omstandigheden, vooral als het om mijn eigen gezin gaat. Ik zal niet toestaan dat de scheiding van mijn ouders mijn nieuwe huwelijk of mijzelf kapot maakt. In plaats daarvan zal ik toestaan dat het mij verandert in een persoon die goede vruchten draagt, zodat ik uiteindelijk vreugde zal hebben en God verheerlijkt zal worden. Ondanks de pijn en het verleden, kan ik met God de toekomst aan. En dat kun jij ook.