De term “seriemoordenaar” roept meestal bepaalde kenmerken op: egoïstisch, gewelddadig, manipulatief, en-meestal-mannelijk.
Maar in 1989 ging Aileen Wuornos, na een jeugd vol misbruik en in de steek gelaten te zijn, op een moordende rooftocht die van haar Amerika’s meest beruchte vrouwelijke seriemoordenaar maakte. Ondanks haar gruwelijke misdaden, inspireerden Aileen Wuornos’ ongehoorde overtredingen de film Monster uit 2003, met Charlize Theron als Wuornos in de hoofdrol, en deden haar vervolgens uitgroeien tot een bijna cult-achtige status.
In 2002 werd Wuornos door haar moorden de 10e vrouw die de doodstraf kreeg in de Verenigde Staten sinds de herinvoering van de doodstraf in 1976. Wuornos was een voormalige prostituee die in 1989 en 1990 zeven mannen vermoordde die ze had opgepikt toen ze op de snelwegen van Florida aan het werk was.
Misstappen in haar vroege leven
Aileen Wuornos kwam al vroeg in de prostitutie terecht. Op 11-jarige leeftijd ruilde ze seksuele gunsten op haar basisschool voor sigaretten. Maar ze was natuurlijk aan invloed gebonden – Wuornos’ vader, een veroordeelde zedendelinquent, was al uit beeld voordat ze was geboren en maakte een eind aan zijn leven door zichzelf op te hangen in zijn gevangeniscel toen ze 13 jaar oud was. Haar moeder, die op zeer jonge leeftijd van Aileen was bevallen, had haar toen al verlaten en liet haar achter bij haar grootouders van vaderskant.
Minder dan een jaar na de dood van haar vader overleed Wuornos’ grootmoeder aan leverfalen. Ondertussen zou haar grootvader haar al jaren hebben geslagen en verkracht.
Terwijl Aileen Wuornos al een tumultueuze en tragische opvoeding achter de rug had, ging ze op 15-jarige leeftijd van school om het kind van de vriend van haar grootvader te krijgen – ook weer mogelijk het gevolg van verkrachting. Na de geboorte van het kind braken zij en haar grootvader echter uit in een huiselijke ruzie, waardoor Aileen wegliep naar de buitenwijken van Troy, Michigan. Gezien haar kansarme achtergrond en trieste omstandigheden gaf ze haar zoon op voor adoptie en voorzag ze in haar levensonderhoud door middel van prostitutie en kruimeldiefstal.
Ontsnapping door huwelijk
In een poging om aan haar noodlottige leven te ontsnappen, liftte Aileen Wuornos op 20-jarige leeftijd naar Florida en trouwde daar met de 69-jarige man Lewis Fell. Fell was een succesvol zakenman die met semi-pensioen was gegaan als voorzitter van een jachtclub. Tegen de tijd dat Wuornos bij hem introk, had ze al problemen met de plaatselijke politie door vechtpartijen in bars en uiteindelijk huiselijk geweld tegen Fell.
Na slechts negen weken huwelijk vroeg Lewis Fell een straatverbod aan tegen Wuornos, wat haar dwong terug te keren naar Michigan om een nietigverklaring aan te vragen.
Ook overleed rond deze tijd de broer van Wuornos, met wie ze in hun jeugd een incestueuze relatie had gehad, aan slokdarmkanker. Aileen incasseerde zijn levensverzekering van 10.000 dollar, dekte de boete voor een aanklacht wegens rijden onder invloed en gaf de rest uit aan een luxe auto waarmee ze een ongeluk kreeg toen ze onder invloed reed.
Met het geld keerde Wuornos (weer) terug naar Florida en zat korte tijd vast voor een gewapende overval waarbij ze $35 en wat sigaretten had gestolen. In 1986 werd Wuornos gearresteerd toen ze een pistool op een klant richtte en geld eiste. In 1987 trok ze in bij hotelmeisje Tyria Moore, met wie ze een romantische en criminele relatie kreeg.
De moordgolf (1989-1990)
Hoewel haar verhaal veranderde naargelang met wie ze sprak, beweerde Wuornos vaak het slachtoffer te zijn geweest van verkrachting of een poging tot verkrachting door de mannen die ze vermoordde.
Tijdens haar moordpartij, die een jaar duurde, deed Aileen zich voor als lifter op prominente snelwegen in Florida, lokte de mannen naar afgelegen locaties en richtte zich vervolgens op hen met een .22 kaliber pistool.
Richard Mallory (30 november 1989)
Het toeval wil dat Richard Mallory een 51-jarige veroordeelde verkrachter was die jaren eerder zijn gevangenisstraf had uitgezeten. Hij runde een elektronicawinkel in Clearwater toen hij Wuornos ontmoette in november 1989. Wuornos schoot hem meerdere malen in het bos neer voordat hij zijn auto achterliet.
David Spears (mei 1990)
Het naakte lichaam van een 47-jarige bouwvakker in Winter Garden, Florida, werd op 1 juni 1990 gevonden langs U.S. Route 19. Hij was zes keer neergeschoten. Hij was zes keer neergeschoten.
Charles Carskaddon (31 mei 1990)
Een 40-jarige parttime rodeowerker werd op 6 juni 1990 – slechts vijf dagen na de vondst van Spears’ lichaam – gevonden in Pasco County. Hij was negen keer beschoten, in een elektrische deken gewikkeld, en ernstig in staat van ontbinding toen hij werd gevonden.
Peter Siems (juni 1990)
Een 65-jarige gepensioneerde koopvaardijzeeman, toegewijd aan zijn christelijk geloof, vertrok Siems in juni 1990 van Jupiter, Florida naar Arkansas. Op 4 juli 1990 werd zijn auto gevonden in Orange Springs, Florida. Getuigen identificeerden Tyria Moore en Wuornos als de twee personen die de auto verlieten op de plaats waar hij uiteindelijk werd gevonden. Een handpalmafdruk op de binnendeurklink kwam overeen met die van Wuornos. Het lichaam is nooit gevonden.
Troy Burress (juli 1990)
Een 50-jarige worstverkoper uit Ocala, Burress werd op 31 juli 1990 als vermist opgegeven. Op 4 augustus 1990 vond de politie het lichaam in een bebost gebied langs State Route 19 in Marion County. Het lichaam was behoorlijk ontbonden, maar uit bewijsmateriaal bleek dat hij twee keer was neergeschoten.
Charles Humphreys (september 1990)
Een 56-jarige gepensioneerde luchtmachtmajoor en voormalig politiechef / onderzoeker kindermishandeling van de staat Florida, wiens lichaam op 12 september 1990 in Marion County werd gevonden. Het lichaam was volledig gekleed, en was zes keer in het hoofd en de romp geschoten. De auto van Humphreys werd gevonden in Suwannee County.
Walter Antonio (november 1990)
Antonio was 62 jaar oud toen zijn lichaam op 19 november 1990 werd gevonden in de buurt van een afgelegen houtkapweg in Dixie County. Zijn lichaam was bijna naakt, en hij was vier keer in zijn achterhoofd geschoten. Agenten vonden Antonio’s auto vijf dagen later in Brevard County.
Aileen Wuornos werd uiteindelijk opgepakt op een arrestatiebevel in Volusia County, Florida. Tyria Moore had haar inmiddels verlaten en was teruggekeerd naar Pennsylvania, waar de politie haar aanhield op de dag nadat Aileen was gearresteerd.
Het einde van een heerschappij
In de dagen direct na Wuornos’ arrestatie pleegde Tyria Moore telefoontjes naar Wuornos in een poging een bekentenis af te dwingen die tegen haar gebruikt kon worden. In de telefoontjes bekende Wuornos verschillende moorden, maar hield vol dat de moorden waar Moore niets van wist, allemaal verkrachtingspogingen waren. Op dat moment hadden de autoriteiten alles wat ze nodig hadden om Aileen Wuornos te arresteren voor moord. Wuornos bracht heel 1991 in de gevangenis door, wachtend op het begin van haar proces. Gedurende deze tijd werkte Moore samen met de aanklagers in ruil voor immuniteit. In de gevangenis begon Wuornos langzamerhand te geloven dat er in haar eten werd gespuugd of dat het op een andere manier besmet was. Ze ging herhaaldelijk in hongerstaking en beweerde dat andere gevangenen en het personeel een complot tegen haar smeedden.
Wuornos stond terecht voor de moord op Richard Mallory in 1992 en werd twee weken later veroordeeld tot de doodstraf. Ongeveer een maand later pleitte ze onschuldig voor drie andere moorden. En in juni 1992 pleitte Wuornos schuldig aan de moord op Charles Carskaddon en kreeg opnieuw de doodstraf voor de misdaad.
Na 10 jaar werd Wuornos gediagnosticeerd als een psychopaat met een borderline persoonlijkheidsstoornis en in 2001 diende zij een verzoekschrift in bij de rechtbank om haar straf te bespoedigen. Wuornos beweerde dat haar lichaam en hoofd werden verpletterd door een “sonisch wapen” en noemde de onmenselijke leefomstandigheden.
Eindelijk, op 9 oktober 2002, kreeg Aileen Wuornos haar wens en werd ter dood gebracht door een dodelijke injectie om 9:47 a.m. Ze weigerde haar laatste maaltijd en koos in plaats daarvan voor een kopje koffie.