Guinguette Marais Poitevin

De zevende president van de natie was een man met een legendarische stoerheid die naam maakte in Amerika’s tweede oorlog tegen de Britten – en hij is iemand die NPR’s Steve Inskeep goed heeft leren kennen: Andrew Jackson.

“Dit is een man die niet één, maar twee verschillende vuurgevechten heeft uitgevochten waarbij hij werd neergeschoten,” vertelt Inskeep aan zijn Morning Edition co-host Renee Montagne. “Hij vocht een duel en kreeg een kogel in de buurt van zijn hart, die de rest van zijn leven in zijn lichaam bleef. Hij droeg ook een kogel in zijn schouder van een vuurgevecht in een hotel in Nashville – en tientallen jaren later werd hij ingehuldigd als president met beide kogels nog in zijn lichaam.

Jackson’s taaiheid kwam met een reputatie als een kampioen van de gewone man. Maar zijn plaats in de geschiedenis is bezoedeld door zijn aandeel in het opzetten van de tragedie van de Trail of Tears, de gedwongen verhuizing van de Cherokee Natie van hun traditionele thuis in het zuiden.
In Inskeep’s nieuwe boek, Jacksonland, is het een Cherokee leider – John Ross – die het opneemt tegen de president. De twee mannen waren twee decennia lang verwikkeld in een conflict; hun verhaal ging over de diepe honger naar land in een nieuwe natie. “Er waren arme blanke families die land wilden in het hele westen van de Verenigde Staten … alles ten westen van de Appalachen,” zegt Inskeep. “Er waren ook slavenhouders en mensen die slaven wilden verkopen, die dat land wilden openstellen voor de vestiging van plantages, voor de aanplant van katoen, om een enorm fortuin te verdienen en een steeds grotere markt voor slaven te creëren. Dit is een heel duister verhaal.”

Interview Highlights

Over de politieke tactieken die John Ross gebruikte om de Cherokee-natie te behouden

Dit was voor mij een van de grote onontdekte verhalen … de waarheid is dat hij en de rest van de Cherokees erin slaagden stand te houden tegen de druk om hun land op te geven, door gebruik te maken … van de middelen van een opkomende democratie. Ze begonnen hun eigen krant – geen Indiaans volk had dat ooit eerder gedaan. Er stonden Cherokee artikelen in de krant, maar ook Engelse, en ze gebruikten de krant als politiek instrument, omdat de artikelen in feite een virale verspreiding kenden, herdrukt werden in andere kranten, en zich verspreidden over de Verenigde Staten, en de Cherokee standpunten naar buiten brachten.

De Cherokees realiseerden zich ook dat ze in een democratie zwaar in de minderheid waren – ze waren met erg weinig, ze mochten sowieso niet stemmen bij federale verkiezingen, en dus hadden ze blanke bondgenoten nodig. Die kregen ze.

Ze spanden zelfs een rechtszaak aan bij het Hooggerechtshof van de Verenigde Staten, en ze wonnen. John Marshall, misschien wel de beroemdste opperrechter aller tijden… besliste in hun voordeel en verklaarde in een werkelijk verbijsterende uitspraak dat het overduidelijk was dat de Cherokees het recht hadden om zichzelf op hun land te besturen, en dat zij dat recht al hadden gehad vóór de koloniale tijd. Het is een ingewikkeld verhaal, maar uiteindelijk gebeurde er niets om die uitspraak af te dwingen. De Cherokees verloren, zelfs toen ze wonnen.

Over de bereidheid van de Cherokees om te assimileren

Dit is een van de dingen die dit volgens mij tot een diepgaand modern verhaal maken. We hebben niet te maken met Indiaanse volken die absoluut stonden op hun onafhankelijkheid. We hebben te maken, als we aan de Cherokees denken, met mensen die niet helemaal gelukkig waren met de golf van blanke vestiging die over het continent was gekomen, maar die bereid waren om deel uit te maken van deze nieuwe wereld, en John Ross in het bijzonder was bereid om deel uit te maken van deze nieuwe wereld … het is echt krachtig om daarover na te denken, en erover te lezen – en ook hartverscheurend, vanwege wat er is gebeurd.

Over Ross’ uiteindelijke mislukking en de Indiaanse Verhuiswet

De Cherokees geloofden niet dat het hun wettelijke plicht was om te verhuizen, en in het voorjaar van 1838, zelfs toen Amerikaanse soldaten bezig waren met de voorbereidingen van de palissaden om hen in onder te brengen, om hen te verzamelen voor verscheping naar het Westen, ontdekte men dat de Cherokees koren aan het planten waren, in de veronderstelling dat ze daar in de herfst op diezelfde velden zouden zijn. De deportatie begon toch en een van de meest memorabele brieven die uit die tijd bewaard zijn gebleven is die van een soldaat die beschrijft hoe hij met zijn mannen het platteland van Noord-Carolina introk om honderden Cherokee bijeen te drijven en hen langs de weg te laten lopen. Hij beschrijft wat een verschrikkelijke beproeving dit was, voor kinderen of bejaarden om kilometer na kilometer te lopen. En hij beschrijft dat er helemaal geen geluiden waren, behalve het geluid van de donder, vaak in de verte, als om het oordeel te suggereren dat de soldaten te wachten stond voor deze “daad van onderdrukking”. Dit is hoe de soldaat het zelf noemde.