Guinguette Marais Poitevin

Binnen de grenzen van China bevindt zich een zeer divers en complex land. De topografie omvat de hoogste en een van de laagste plaatsen op aarde, en het reliëf varieert van bijna ondoordringbaar bergachtig terrein tot uitgestrekte laaglanden aan de kust. Het klimaat varieert van extreem droog, woestijnachtig in het noordwesten tot tropische moesson in het zuidoosten, en China heeft het grootste temperatuurcontrast tussen zijn noordelijke en zuidelijke grenzen van alle landen ter wereld.

De diversiteit van zowel het reliëf als het klimaat van China heeft geresulteerd in een van ’s werelds breedste assortimenten van ecologische niches, en deze niches zijn gevuld door een enorm aantal planten- en diersoorten. Vrijwel alle planten van het noordelijk halfrond, behalve die van de polaire toendra, komen in China voor, en ondanks de voortdurende invallen van de mens door de millennia heen, is China nog steeds de thuishaven van enkele van de meest exotische dieren ter wereld.

Abonneer je op Britannica Premium en krijg toegang tot exclusieve content. Abonneer u nu

Het meest herkenbare kenmerk van China voor de rest van de wereld is waarschijnlijk de omvang van de Chinese bevolking. Ongeveer een vijfde van de mensheid heeft de Chinese nationaliteit. De grote meerderheid van de bevolking is Chinees (Han), en dus wordt China vaak gekenmerkt als een etnisch homogeen land, maar weinig landen hebben zo’n grote verscheidenheid aan inheemse volkeren als China. Zelfs onder de Han zijn er culturele en linguïstische verschillen tussen de regio’s; het enige punt van linguïstische overeenkomst tussen twee personen uit verschillende delen van China kan bijvoorbeeld de geschreven Chinese taal zijn. Omdat de bevolking van China zo enorm is, wordt ook vaak gedacht dat de bevolkingsdichtheid van het land uniform hoog is, maar uitgestrekte gebieden van China zijn ofwel onbewoond ofwel dunbevolkt.

Overzicht van de Chinese Muur.

Contunico © ZDF Enterprises GmbH, MainzZie alle video’s bij dit artikel

Met meer dan 4000 jaar geregistreerde geschiedenis is China een van de weinige bestaande landen die ook in economisch en cultureel opzicht floreerden in de vroegste stadia van de wereldbeschaving. Ondanks de politieke en sociale omwentelingen die het land vaak hebben geteisterd, is China inderdaad uniek onder de naties in zijn lange levensduur en veerkracht als een afzonderlijke politiek-culturele eenheid. Veel van China’s culturele ontwikkeling is tot stand gekomen met betrekkelijk weinig invloed van buitenaf; de introductie van het boeddhisme vanuit India vormde hierop een belangrijke uitzondering. Zelfs toen het land werd doordrongen door “barbaarse” volkeren als de Mantsjoe, werden deze groepen spoedig grotendeels opgenomen in het weefsel van de Han-Chinese cultuur.

Dit relatieve isolement van de buitenwereld maakte door de eeuwen heen de bloei en verfijning van de Chinese cultuur mogelijk, maar het maakte China ook slecht voorbereid op die wereld toen het vanaf het midden van de 19e eeuw werd geconfronteerd met technologisch superieure vreemde naties. Er volgde een eeuw van verval en aftakeling, omdat China betrekkelijk hulpeloos stond tegenover een buitenlandse aanval. Het trauma van deze externe uitdaging werd de katalysator voor een revolutie die in het begin van de 20e eeuw begon tegen het oude regime en culmineerde in de instelling van een communistische regering in 1949. Deze gebeurtenis veranderde de politieke geografie van de wereld, en China is sindsdien een van de invloedrijkste landen ter wereld geworden.

Centraal in China’s langdurige identiteit als een unitair land is de provincie, of sheng (“secretariaat”). De provincies zijn in hun huidige vorm terug te voeren tot de Tang-dynastie (618-907 ce). In de loop der eeuwen wonnen de provincies aan belang als centra van politiek en economisch gezag en werden zij steeds meer het middelpunt van regionale identificatie en loyaliteit. De provinciale macht bereikte zijn hoogtepunt in de eerste twee decennia van de 20e eeuw, maar sinds de oprichting van de Volksrepubliek is die macht ingeperkt door een sterk centraal leiderschap in Peking. Hoewel de Chinese staat nog steeds een unitaire vorm heeft, zijn de Chinese provincies – vergelijkbaar met grote en middelgrote naties – door hun enorme omvang en bevolkingsaantal van blijvend belang als subnationaal bestuursniveau.