VIVO Pathofysiologie
Controle van de synthese en secretie van schildklierhormonen
De belangrijkste stimulator van de synthese van schildklierhormonen is het schildklierstimulerend hormoon van de voorste hypofyse. Binding van TSH aan receptoren op schildklierepitheelcellen lijkt alle processen te versterken die nodig zijn voor de synthese van schildklierhormonen, waaronder de synthese van de jodidetransporter, schildklierperoxidase en thyroglobuline.
De grootte van het TSH-signaal bepaalt ook de snelheid van endocytose van colloïd – hoge concentraties TSH leiden tot een snellere endocytose, en daarmee tot afgifte van schildklierhormoon in de circulatie. Omgekeerd, wanneer de TSH-niveaus laag zijn, nemen de synthese en afgifte van schildklierhormoon af.
De schildklier maakt deel uit van de hypothalamus-hypofyse-schildklier-as, en de controle van de secretie van schildklierhormoon wordt uitgeoefend door klassieke negatieve terugkoppeling, zoals in het diagram is afgebeeld. Thyroid-releasing hormone (TRH) van de hypothalamus stimuleert TSH van de hypofyse, dat de afgifte van schildklierhormoon stimuleert. Wanneer de bloedconcentraties van schildklierhormonen stijgen, remmen zij zowel TSH als TRH, wat leidt tot een “uitschakeling” van de schildklierepitheelcellen. Later, wanneer de bloedspiegels van schildklierhormoon zijn gedaald, verdwijnt het negatieve feedbacksignaal en ontwaakt het systeem weer.
Er is aangetoond dat een aantal andere factoren de afscheiding van schildklierhormoon beïnvloeden. Bij knaagdieren en jonge kinderen zet blootstelling aan een koude omgeving de TRH-secretie in gang, wat leidt tot een verhoogde afgifte van schildklierhormoon. Dit is logisch gezien het bekende vermogen van schildklierhormonen om de lichaamswarmteproductie aan te wakkeren.