Guinguette Marais Poitevin

Ik heb vandaag een hele leuke creatieve oefening voor jullie. Ik denk dat dit geweldig is. Ik denk dat de meeste mensen die hiernaar luisteren het kunnen doen en er veel plezier aan zullen beleven, en het zal je een betere schrijver maken.

(Als je liever audio beluistert, kun je deze aflevering beluisteren op de Smarter Artist Podcast)

Dus ik wil dat je vandaag je eigen tv-show verzint en beschrijft.

Dit is een geweldige manier om je verhaal te begrijpen. En echt, het is wat we hebben gedaan voor verschillende van onze series.

De eerste keer dat we dit deden was WhiteSpace. Yesterday’s Gone was echt heel leuk om te schrijven en dat was Dave en ik zeker op ons speelsst, gewoon op pad gaan, klaar, vuur, mik.

We hadden niet echt een plan voordat we aan Yesterday’s Gone begonnen. We wisten gewoon dat we veel van de ideeën van seriële televisie wilden gebruiken en het zelf in de vorm van een Kindle wilden proberen.

Dat werkte heel goed, maar toen we WhiteSpace begonnen te schrijven, waren we al een beetje gerijpt in de zin dat we dachten: wat als iemand hier een optie op neemt? Wat als het wordt opgepikt door AMC? Hoe geweldig zou dat zijn!

We keken van tevoren zelfs naar The Killing om echt in de stemming te komen over hoe deze tv-show eruit zou kunnen zien en aan zou kunnen voelen. Dat was erg leuk en een geweldige oefening.

Maar het was meer dan alleen maar denken wat als dit een optie zou krijgen.

We begonnen de show als showrunners te benaderen en dachten: nou, één locatie zou goedkoper zijn, waar zou dat kunnen zijn?

We begonnen na te denken over hoeveel het zou kosten om deze show te produceren als we het zouden doen.

En onze show zien als iets dat daadwerkelijk op televisie was in onze hoofden, terwijl we het aan het schrijven waren, was echt heel interessant om te doen.

Sindsdien is het een beetje vanzelfsprekend geworden.

The Beam, Robot Proletariat zijn allebei heel erg gestructureerd als televisieshows, en we dachten eraan als televisieshows toen we ze samenstelden.

Zelfs de LOL-lijn, dat waren eerder sitcoms dan drama’s. Everybody Gets Divorced was zoiets als Always Sunny in Philadelphia meets How I Met Your Mother.

Er was Greens, dat zich afspeelde in een kruidenierswinkel zoals Whole Foods die in het getto was geopend en ze waren bang voor racist te worden uitgemaakt als alles naar de klote ging, dus bleven ze gewoon open.

En Space Shuttle, natuurlijk, en zelfs Adult Video, dat is als Clerks in een videotheek voor volwassenen, maar het is opgezet als een sitcom.

Dus, dat is echt leuk om te doen omdat je kunt beginnen met stap één, je scenario op zijn plaats krijgen.

Als je denkt aan al die boekenseries die ik net noemde, is het heel makkelijk om die in een zin te beschrijven. Het is een logische lijn, want dat is wat een goede tv-show is.

Robot Proletariat was Downton Abbey met robots.

The Beam is in feite een sci-fi serie. Wat als het internet overal was en alles controleerde? Het stelde die grote vraag.

Dus jouw scenario, weer Clerks in een videotheek voor volwassenen. Je hebt dat scenario, het is heel makkelijk op te zetten. Je bouwt je personages.

Elke show is opgebouwd rond geweldige personages. Nee, excuseer me, elke GOEDE show is opgebouwd rond goede personages.

Slechte shows hebben kartonnen personages, of mensen om wie je niet geeft.

Stap drie, in al je shows heb je A Verhalen nodig en je hebt B Verhalen nodig.

Wat is de algemene mythologie van de show?

Wat is de algemene mythologie van je serie?

Wat proberen je personages op een globaal niveau te bereiken?

En wat zijn dan die kleinere verhalen? Wat zijn de romances? Wat zijn de promoties die mensen willen? Wat zijn de frustrerende kleine dingen in het leven die ze willen, maar niet kunnen krijgen?

Bedenk je eigen verhaal. Verzin een tv-show. Het kan grappig zijn, het kan een drama van een uur zijn, het maakt niet uit. Verzin je verhaal.

Bedenk je scenario. Verzin je basispersonages. Verzin een aantal A-verhalen en B-verhalen.

En als je je eigen verhaal hebt verzonnen, ga dan echt observeren wat er nog meer is, ook al ken je het waarschijnlijk al en heb je je favoriete programma’s en de dingen die je steeds weer opnieuw kijkt.

Bekijk het als een kleuter. Kijk ernaar als iemand die iets nieuws heeft gezien, hoewel je peuter nooit naar Always Sunny in Philadelphia zou moeten kijken, nooit niet.

Doe dat echt en maak dan je verhalen beter.

Denk aan je boeken als tv-programma’s, niet omdat je er tv-programma’s van wilt maken, maar gewoon omdat dat soort visualisatie heel krachtig is als je achter de toetsen zit en snel probeert te schrijven, en je probeert deze verhalen in je hoofd te zien.

De bioscoop in je hoofd hebben is geweldige brandstof. Veel succes om dat voor je te laten werken. Ik denk dat het een hele leuke creatieve oefening is.