Koning Charles II
De koning verkondigde openlijk zijn liefde voor parlementen, zijn toewijding aan de eeuwenoude grondwet van evenwicht en gematigdheid, zijn protestantse hartstocht, en zijn vrome hoop op een nationale kerk.
~The Longman Anthology of British Literature
Die regels van vroeger ontdekt, niet bedacht,
Zijn nog steeds Natuur, maar Natuur Methodiz’d.
~Alexander Pope
Achtergronden: De Augustijnen en het Tijdperk van de Rede
De Restauratie verwijst naar het herstel van de monarchie toen Charles II werd hersteld op de troon van Engeland na een elf jaar durende periode van het Gemenebest waarin het land werd geregeerd door het Parlement onder leiding van de puriteinse generaal Oliver Cromwell. Deze politieke gebeurtenis valt samen met (en is tot op zekere hoogte verantwoordelijk voor) veranderingen in het literaire, wetenschappelijke en culturele leven van Groot-Brittannië.
In deze tijd werd de nadruk gelegd op het belang van de menselijke rede en op een empirische filosofie die ervan uitging dat kennis over de wereld tot stand kwam via de zintuigen en door de rede toe te passen op wat we via onze zintuigen tot ons namen. De rede was een onveranderlijke, uniek menselijke eigenschap die als leidraad diende voor de mens. Daarom wordt deze tijd ook wel het Tijdperk van de Rede of de Verlichting genoemd. Kenmerken van deze periode waren onder meer het observeren van de menselijke natuur en de natuur zelf, die als onveranderlijk en constant werden beschouwd.
Dit tijdperk staat ook bekend als de Neoklassieke periode. Schrijvers uit die tijd legden grote nadruk op de oorspronkelijke geschriften van de klassieke Griekse en Romeinse literatuur. De literatuur van deze periode imiteerde die van het tijdperk van Caesar Augustus, schrijvers als Horatius en Vergilius, waarbij klassieke invloeden veelvuldig voorkwamen in de poëzie met het gebruik van rijm, en in proza met zijn satirische vorm. De Augustijnen beschouwden de klassieke literatuur als natuurlijk, dat deze werken de geïdealiseerde modellen voor het schrijven waren. De neoklassieke “idealen van orde, logica, terughoudendheid, nauwkeurigheid, ‘juistheid’, decorum, . . zouden de beoefenaars van verschillende kunsten in staat stellen de structuren of thema’s van Griekse of Romeinse originelen te imiteren of te reproduceren” (Victorian Web). Alexander Pope zet dit idee kracht bij door te zeggen: “Leer vandaar voor oude regels een rechtvaardige achting; Om de natuur te kopiëren is om ze te kopiëren” (Essay on Criticism). De manier om de natuur te bestuderen is door de ouden te bestuderen; de stijlen en regels van de klassieke literatuur. Nauw verbonden met de nadruk op de klassieken en de onveranderlijke regels van de natuur was het geloof dat de rede een onveranderlijke en unieke menselijke eigenschap was die diende als gids voor de mens.
Een tijdperk van satire
De literatuur in deze periode werd vaak beschouwd als een instrument voor de vooruitgang van de kennis. Schrijvers observeerden vaak de natuur in hun pogingen hun overtuigingen tot uitdrukking te brengen. De menselijke natuur werd beschouwd als een constante waarop observatie en rede konden worden toegepast voor de vooruitgang van de kennis. In deze omstandigheden werd het tijdperk van de Satire geboren. Satire was het meest populaire literaire middel dat door schrijvers van die tijd werd gebruikt. Met behulp van satire waren schrijvers beter in staat om het publiek door middel van literatuur voor te lichten. De functie ervan was om een probleem in de samenleving te erkennen en te proberen het probleem op een komische manier te hervormen, terwijl het publiek toch werd voorgelicht. De doeltreffendheid ervan is te zien in literaire werken van Jonathan Swift, zoals A Modest Proposal, waarin hij het probleem van de groeiende hongersnood in Ierland aan de orde stelt en bekritiseert. Toneelschrijvers uit die tijd stonden er ook om bekend satire in hun toneelstukken te verwerken. Door het gebruik van satire konden zij sociale onrechtvaardigheden aan de kaak stellen en bekritiseren. “Gedurende de dertig jaar van haar triomfen legde de komedie van de Restauratie, in een verbazingwekkend fuga van excessen en verdorvenheden, de turbulentie en giftigheid van deze cultuur bloot” (Longman). Satire was een zeer succesvol literair middel dat het sociale bewustzijn bevorderde via de literatuur, het theater en de tijdschriften van die tijd.
Tijdlijn
- 1660: Restauratie-Charles II, Stuart monarchie
- 1662: Royal Society opgericht
- 1685: James, hertog van York, volgt zijn broer Charles II op
- 1688: Glorieuze Revolutie-James II afgezet, William en Mary delen de Engelse troon
- 1689: Bill of Rights-limiteert kroon, bevestigt suprematie van Parlement
- 1689: Toleration Act-religieuze vrijheid voor andersdenkenden
- 1690: John Locke’s Essay Concerning Human Understanding
- 1707: Act of Union-Engeland en Schotland voor Groot-Brittannië
- 1745: Laatste Jacobitische opstand
Voor meer details zie Restauratiepolitiek
Culturele en literaire contexten
- Nieuwsbladen en tijdschriften
- De koffiehuiscultuur
- De roman
- Klassiek onderwijs in de achttiende eeuw
- Echttiende-Eeuwse Grammatica’s
- Religie, Politiek, en de Glorieuze Revolutie van 1688
- Restauratie en AchttiendeEeuwse Drama
- The Royal Society and the Enlightenment
- Social and Family Life in the Late17th & Early 18th Centuries
Auteurs
- Jonathan Swift
- Alexander Pope
- Samuel Johnson
- Samuel Richardson
- Henry Fielding
- Oliver Goldsmith
- Thomas Gray
- John Dryden
Damrosch, Daivd, en Kevin J.H. Dettmar. De Longman Anthology of British Literature. 3e ed. Verenigde Staten: Pearson Education, Inc., 2006.
Damrosch, Daivd, and Kevin J.H. Dettmar. “Essay on Criticism.” The Longman Anthology of British Literature. 3rd ed. Verenigde Staten: Pearson Education, Inc., 2006.
Fielding, Henry. Joseph Andrews. 1e ed. Verenigde Staten: W.W. Norton & Company, Inc., 1987.
“Neoclassicisme: An Introduction.” Het Victoriaanse Web. http://www.victorianweb.org/previctorian/nc/ncintro.html 16 mrt. 2008.
“Restoration Drama”. Theatergeschiedenis. 2 mrt. 2008 <http://www.theatrehistory.com/british/restoration_drama_001.html>.
Bijdragers: Diane Aiken, Lindsay Milbourne