Jennifer Hart/Facebook
Jen Hart, rechts, en haar vrouw, Sarah Hart, poseren met hun zes kinderen, van links: Jeremiah, Markis, Sierra, Hannah, Devonte en Abigail, op deze foto geplaatst in juni 2015.
By MOLLY YOUNG
The Oregonian | OregonLive
Jennifer Hart reed honderdduizenden kilometers met haar zes kinderen op sleeptouw.
Ze dansten in Bliss, Idaho, mediteerden in Zion National Park en vormden hun eigen fanfare in New Orleans. Op hun laatste reis reed ze met de SUV van het gezin van een grillige Californische klif af.
Zij, haar vrouw en alle zes kinderen zijn bekend of vermoedelijk dood. Politieonderzoekers noemden het ongeluk opzettelijk. Het is mogelijk dat de moeizame taak om uit te zoeken wat er is gebeurd, nooit tot antwoorden zal leiden. e reden waarom Jen Hart van de klif reed, blijft het centrale mysterie. The Oregonian/OregonLive bekeek honderden documenten en berichten op sociale media en reisde naar Zuid-Dakota en Minnesota om mensen te interviewen die haar kenden. Het portret dat naar voren kwam is een vrouw die slim, spontaan en soms tegenstrijdig was. Maar niets in haar zorgvuldig samengestelde online leven of haar weinige vriendschappen gaf antwoord op wat ze dacht in de dagen en uren voordat de familie stierf.
Hart, 38, sloot zich af van bijna alle familieleden, maar gaf toch veel facetten van haar Midwesterse opvoeding door aan haar kinderen. Op sociale media schilderde ze hun leven af als idyllisch. Dat stond in contrast met het isolement en de beperkingen waarvan sommige buitenstaanders getuige waren. anaf haar twintigste voelde ze zich het doelwit omdat ze met een vrouw uitging en trouwde, zes gekleurde kinderen adopteerde en zich voor hen uitsprak. Het gezin werd plotseling zichtbaar in 2014, toen een foto van hun middelste zoon Devonte die een blanke Portland politieagent omhelsde, wereldwijd de aandacht trok. Jen Hart was later zowel verheugd over de overweldigende respons als teleurgesteld. Tijdens de laatste 16 maanden van haar leven, werd haar zonnige vooruitzicht donkerder. Ze voelde zich soms angstig en getraumatiseerd, blijkt uit sms-berichten en Facebook-posts.
Ze vertelde een vriend dat mensen het huis van de familie in West Linn stalkten en dreigementen in hun brievenbus stopten na de presidentsverkiezingen van 2016. Noch zij, noch iemand anders meldde echter iets bij de politie.
“Jen, hoeveel mensen ook van haar hielden, voelde zich altijd erg geïsoleerd en alleen,” zei Nusheen Bakhtiar, een goede vriendin van Hart sinds 2013.
Op een foto uit september 2015, staat Jennifer Hart bovenop de GMC Yukon waarmee ze duizenden kilometers heeft gereden, voornamelijk om zichzelf en haar kinderen te vervoeren naar nationale parken, muziekfestivals en buitenavonturen.
Hart sms’te Bakhtiar dat ze wat rust had gevonden in haar nieuwe huis in Woodland, Washington. Het gezin verhuisde in mei 2017 naar een huis op twee hectare grond.
Bakhtiar is verscheurd over wat er gebeurd kan zijn. Tests toonden aan dat het alcoholgehalte in het bloed van Jen Hart boven de wettelijke limiet lag. Haar vrouw Sarah en twee van de kinderen hadden hoge hoeveelheden Benadryl in hun systeem. aarom, vraagt Bakhtiar zich af, is er alcohol gevonden in de tests? Jen Hart dronk nooit.
Hart’s vader, van wie ze afstandelijk was, gelooft dat er iets vreselijk is misgegaan.
“Ik zal nooit, nooit, nooit, nooit geloven dat mijn dochter zoiets zou doen,” zei Douglas Hart. “Ik kan gewoon niet geloven dat ze haar eigen leven zou nemen, dat van haar echtgenoot of dat van haar zes kinderen. Haar moeder weigerde commentaar. Haar tante van moederszijde, Georgene Wilson-Becker, die sporadisch contact bleef houden met Jen, zei dat de familie heeft afgesproken niet in het openbaar te spreken totdat de autoriteiten de twee kinderen hebben gevonden, waaronder Devonte, die nog steeds worden vermist.
“Nu is niet het moment.”
Jen Hart | Facebook
Jennifer Hart deelde een foto van zichzelf als 5-jaar oud in 1984 op haar social media accounts. Volgens haar vader hield ze als meisje van dieren en sport.
Jennifer Jean Hart groeide op met haar ouders en twee broers in Huron, een stadje van 13.000 in de oostelijke vlakten van South Dakota.
Ze stapte altijd in een wagen met haar broer Jonathan en de konijnen van de familie. Haar vader trok de groep door de buurt. Uiteindelijk, herinnert Douglas Hart zich, begon Jen met haar fiets naast de wagen te rijden om plaats te maken voor haar jongste broer, Christopher.
De broers en zussen, die vier jaar van elkaar verschilden, waren getalenteerde artiesten en muzikanten. Jen speelde trompet tijdens kerstdiensten in de kerk. Ze trotseerde barrières en speelde liever honkbal dan softbal voor meisjes.
Toen ze 12 was, scheidden haar ouders. Ze bleef bij haar moeder en broers en zussen in het blauwe huis waar ze opgroeide.
Molly Young | The Oregonian/OregonLive
Huron heeft één middelbare school, waar Jennifer Hart op zat, niet ver van het South Dakota state fairgrounds.
Haar vader verhuisde naar de andere kant van de stad. Doordeweeks was hij meestal weg voor zijn baan bij de Western Area Power Administration. De kinderen kwamen in het weekend op bezoek.
Toen Jennifer op haar veertiende vroeg of ze bij hem mocht wonen, reed hij elke dag van zijn werk naar huis, soms honderden kilometers. De regeling werkte een tijdje, zei hij. Maar Jennifer begon de regels te overtreden in de uren tussen school en zijn thuiskomst. Hij vertelde haar dat ze terug moest naar haar moeders huis.
“Ik dacht dat ze het misschien zou begrijpen als ze ouder was,” zei hij.
Hij bewaart een album met snapshots van haar leven. Haar aankondiging van haar afstuderen, Huron Tigers Class of 1997, is erin geplakt.
Ze schreef zich in aan de Augustana Universiteit, een Lutherse school in Sioux Falls. Ze was niet gelovig opgevoed, maar zocht het geloof op en werd gedoopt, zei haar vader.
In 1999 stapte ze over naar de Northern State University, drie uur verderop in Aberdeen.
Haar naam staat in het jaarboek van 2000 op dezelfde pagina als die van een andere overgeplaatste studente: Sarah Gengler.
Jen Hart | Facebook | 2013
Toen Jen Hart, rechts, verkering kreeg met haar toekomstige vrouw Sarah Hart, schreef ze dat ze Sarah haar kamergenote noemde om geaccepteerd te worden.
Hart en Gengler kregen al snel verkering nadat Hart op de rode bakstenen campus was aangekomen.
Gengler was een assistente uit Big Stone City, een klein stadje ten oosten van de school. Uiteindelijk verhuisde ze van de campus naar een appartement met Hart. Beiden studeerden onderwijs.
“Jen en Sarah waren stapelverliefd, totaal, totaal,” zei Bakhtiar.
In januari 2000 liep Hart de plaatselijke Shopko binnen en stal een paar Nike hardloopschoenen en 25 pakjes sportruilkaarten.
Ze vertelde de politie dat ze geen idee had waarom. “Hart vertelde me ook dat er de laatste tijd veel is gebeurd waardoor ze dit zou kunnen hebben gedaan,” aldus een politierapport. Er wordt niet uitgelegd wat ze bedoelde. Ze pleitte schuldig aan kruimeldiefstal.
Ze bleef op school, maar vertrok voordat ze in 2002 afstudeerde, toen Gengler haar diploma haalde.
Tegen die tijd sprak Hart niet meer met haar vader. Douglas Hart zei dat ze in 2001 een meningsverschil hadden gehad. Hij zei dat het niet ging om haar relatie met een vrouw, die ze volgens hem nooit aan hem bekend heeft gemaakt. Hij zei dat hij zich niet kon voorstellen dat ze het contact voor altijd zou verbreken.
Over de jaren hoorde hij updates via haar broers. Hij kon zich niet voorstellen hoe moeilijk het moet zijn om zes kinderen op te voeden. Hij hoopte dat ze op tijd contact zou opnemen.
“Er waren problemen, maar er is geen perfect gezin,” zei hij. “Ik geloof niet dat Jennifer me haatte.”
Jen Hart/Facebook
De Hart kinderen, met de klok mee vanaf het midden, Markis, Abigail, Sierra, Hannah, Jeremiah en Devonte glimlachen in november 2009, maanden nadat de adoptie van drie van de kinderen definitief was geworden.
Hart en Gengler stichtten hun gezin in Alexandria, Minnesota, een Scandinavisch stadje omringd door meren. Ze kochten een huis met twee verdiepingen in de buurt van een drukke straat die langs het winkelcentrum leidde waar ze werkten. Gengler nam de naam van Hart aan.
Ze namen een pleeggezin voor een tiener. De vrouw vertelde de Seattle Times dat ze werd weggejaagd toen het stel hun eerste drie kinderen adopteerde: Markis, 8, Hannah, 4, en Abigail, 2.
Devonte, 5, Jeremiah, 4 en Sierra, 2, maakten het gezin twee jaar later in 2008 compleet.
Jen Hart/Facebook
Devonte, Sierra en Jeremiah Hart tijdens de eerste nacht in hun adoptiehuis in Minnesota in juni 2008, volgens hun adoptiemoeder, Jen Hart.
Van toen af aan hield Jen Hart hun leven bij op Facebook. Ze zorgde voor de kinderen terwijl Sarah Hart werkte. Ze leerde de kinderen trompet spelen en leerde hen hun haar knippen. Toen de Green Bay Packers de Super Bowl haalden, knipte ze een “G” in Devonte’s haar. Twee jaar later wilde hij “SF” voor de San Francisco 49ers, schreef ze.
Ze hield van dieren, het buitenleven, sport en popcultuur uit de jaren ’80 en zorgde ervoor dat alle kinderen dat ook deden. In 2015 besteedde ze maanden aan het maken van kostuums ter gelegenheid van de 30e verjaardag van The Goonies, een film die ze met haar vader en broers uit haar hoofd leerde.
Zij juichte de prestaties van elk kind toe. Markis blonk uit bij een aardrijkskundewedstrijd. Hannah en Jeremiah reciteerden het Griekse alfabet. Jeremiah en Abbi leerden hun jongere zusje Sierra een liedje voor de kleuterschool. Devonte kwam thuis met een werkblad waarop de complimenten van zijn klasgenoten stonden, schreef zijn trotse moeder.
“Hij is echt een geweldige vriend,” vertelde een leerling aan de leerkracht. “Hij helpt mensen als ze gewond raken.”
Jen Hart/Facebook
De Hart crew, Sierra, Abigail, Hannah, Devonte, Jeremiah en Markis, maken zich klaar om de Packers aan te moedigen in de Super Bowl van 2011.
Maar uiteindelijk zag Jen Hart school niet als een veilige plek voor hem of zijn broers. Ze zei dat ze werden gediscrimineerd vanwege hun ras en hun ouders. Devonte kreeg te maken met het “ergste van het ergste”, schreef ze in april 2010.
“Fysieke aanvallen, doodsbedreigingen, uitschelden … en nog veel meer, dagelijks.”
Ze voelden zich thuis ook gediscrimineerd. Meer dan 30 telefoontjes naar de politie hadden te maken met een vete met één buurman, blijkt uit documenten. De man gaf in juni 2009 toe dat hij “enkele opmerkingen had gemaakt over de seksualiteit van de Harts”. De politiechef zorgde voor vrede tussen de Harts en de man.
“Het zal misschien niet 100 procent perfect zijn, maar het zal in de richting gaan van hulpvaardigheid,” schreef politiechef Rick Wyffels in zijn verslag.
De familie was niet van plan om lang te blijven. Jen Hart schreef in november 2010 dat ze contact hadden opgenomen met een makelaar om hun huis te verkopen en te verhuizen.
Haar bericht verscheen vier dagen nadat Sarah Hart was gearresteerd wegens kindermishandeling.
Molly Young | The Oregonian/OregonLive
De Harts woonden in dit twee verdiepingen tellendeverdiepingen tellend huis in Alexandria, Minnesota, tot begin 2013.
Toen de 6-jarige Abbi met blauwe plekken op school verscheen, vertelde ze haar leraar dat haar moeder Jen haar had geslagen.
Hannah had twee jaar eerder een lerares een soortgelijk rapport gegeven.
Maar Sarah Hart vertelde de politie dat zij degene was die Abbi een pak slaag had gegeven. De zaak eindigde met een schuldig pleidooi in april 2011. Het echtpaar haalde de kinderen dagen later van school.
Jen Hart heeft de zaak nooit op haar Facebook-pagina vermeld of onthuld dat ze met thuis lesgeven was begonnen. In plaats daarvan plaatste ze die herfst een foto van de zes kinderen, zittend tussen de bladeren, met als bijschrift “wetenschapsles in het bos.”
Jen Hart | Facebook
Hannah, Markis, Sierra, Abigail, Jeremiah en Devonte Hart nemen even de tijd om in het bos te schrijven. Jen Hart plaatste de foto in 2011, het jaar dat de ouders hun kinderen van de plaatselijke openbare school haalden.
De trektochten van de familie naar de natuur duurden soms een dag of een maand. De “zwervende H(e)arts” legden duizenden kilometers af, volgens Jen Harts social media posts. Ze schreef dat Sarah Hart vaak achterbleef om te werken en het gezin inhaalde wanneer ze kon.
Ze zei dat het hele gezin naar Connecticut reisde, waar Jen en Sarah Hart na 10 jaar samen te zijn geweest trouwden.
Ze gingen ook naar muziekfestivals en bijeenkomsten, en verzamelden een netwerk van vrienden die ooit een feest organiseerden voor Devonte en voortdurend Jen Harts Facebookpagina overspoelden met “vind-ik-leuks”. Devonte viel op. Hij droeg bijna altijd een gratis knuffel teken en een zebra bodysuit. Jen Hart schreef meer over hem dan over enig ander kind.
“Ik voelde me meer verbonden met deze kleine jongen… meer dan ik me ooit met iemand in mijn leven had gevoeld,” schreef ze op zijn 10e verjaardag in 2012.
Sarah Hart verhuisde die herfst naar de regio Portland voor een baan. Jen Hart bleef zes maanden achter met de kinderen totdat het huis van het gezin was verkocht. Binnen enkele dagen na hun aankomst in Portland in april 2013, maakte een fotograaf van Oregonian/OregonLive een foto van Devonte terwijl hij danste. Jen Hart deelde de foto op Facebook.
“Zijn eerste zaterdagmarkt: Eindigt in de krant van Portland,” schreef ze. “Deze jongen. Zijn dansen. Zijn glimlach en gratis knuffels. Zijn liefde voor het leven. Aanstekelijk.”
Faith Cathcart | The Oregonian
Devonte Hart, toen 10, rockt op de Portland Saturday Market in april 2013, kort nadat zijn familie van Minnesota naar West Linn was verhuisd.
Bakhtiar zei dat ze meteen een band had met Jen Hart toen ze elkaar ontmoetten op een liefdadigheidsconcert in november 2013. Ze kregen een band over muziek en hun gevoel voor humor.
“Jen was de meest gevoelige, zachte, humane persoon,” zei ze.
Bakhtiar bezocht het huis van de familie in West Linn een handvol keer, zei ze. Ze wilde niet alle kinderen zien of met ze omgaan, meestal alleen Devonte en Jeremiah. De rest zat met hun hoofd begraven in boeken, zei ze. Ze herinnert zich Abbi als extravert, Markis als verlegen en Sierra als giechelig.
Ze zei dat ze Hannah nooit heeft horen praten.
Ze woonde in 2016 een Bernie Sanders rally bij met de familie. De stijgers hadden niet genoeg ruimte, dus bood ze aan om Hannah op haar schoot te laten zitten. Ze dacht dat het meisje 7 of 8 was.
“Je weet dat ze 14 is, toch?” Bakhtiar herinnert zich dat Jen Hart zei.
Jen Hart/Facebook
Jen en Sarah Hart trekken gekke bekken met hun zes kinderen: Markis, Hannah, Jeremiah, Abigail, Devonte en Sierra voor het iconische bord van het centrum van Portland in 2012. Jen Hart schreef online dat ze er altijd van heeft gedroomd om naar Oregon te verhuizen.
Gaandeweg vertrouwde Hart haar volgens Bakhtiar toe hoe moeilijk het was om zes kinderen op te voeden. Hoe ze van school moesten omdat de leraren hen strenger straften dan hun klasgenoten. Hoe elk kind verslaafd aan drugs of alcohol werd geboren en zijn eigen problemen had. Hoe de kinderen zich volpropten met voedsel omdat ze niet beter wisten.
Hart zei dat de genetica van de kinderen en hun ruwe start in het leven hun grootte en gedrag verklaarden. Ze zei dat ze niet in details wilde treden uit respect voor de biologische ouders van de kinderen, aldus Bakhtiar.
Hart vertelde Bakhtiar dat de kinderen nooit alleen gelaten konden worden.
Ze vertelde haar dat Markis, de oudste, nooit zou kunnen werken.
Ook de andere kinderen niet. Of een vrouw krijgen. Of kinderen.
Zij herinnert zich dat Hart specifiek zei: “Ze zouden nooit opgroeien tot een normaal leven.”
Jen Hart | Facebook
Broers Devonte, links, en Jeremiah Hart kijken uit een overvloed aan vers voedsel op een foto geplaatst in augustus 2014 door hun moeder Jen Hart. Ze schreef dat het voedsel, van Heart 2 Heart Farms in Sherwood, anders verloren zou zijn gegaan. Leraren, een vriend en buren waarschuwden de kinderbescherming dat de kinderen geen toegang tot voedsel hadden.
Het samengestelde leven dat Jen Hart op sociale media presenteerde, bevat elementen die onwerkelijk of overdreven lijken. De enige mensen die waarschijnlijk de waarheid wisten, zijn dood.
Onbegrijpelijkerwijs zijn er ook omissies. Haar posts vertraagden niet toen het gezin werd onderzocht op kindermishandeling of verwaarlozing: in 2008, 2010 en 2013, de laatste keer in Oregon.
Een rode draad die de beschuldigingen samenbond, waren beweringen dat Jen Hart haar kinderen voedsel onthield als straf. Maar op foto’s die ze in de loop van bijna tien jaar plaatste, liet ze de kinderen poseren naast een overvloedig aanbod van groenten, groenteburgers, bramen en chocoladetaart.
Ze schreef ook meer dan eens over de mishandelende wereld die haar kinderen achter zich hadden gelaten. Ze beschreef Devonte’s geboorte en vroege jeugd in 2012. “Geboren in een wereld van drugs (pompend door zijn pasgeboren lichaam), wapens en extreme armoede, zou men aannemen dat zijn toekomst somber was. … Tegen de tijd dat hij 4 was, had hij gerookt, alcohol gebruikt, wapens gehanteerd, was er op hem geschoten en leed hij onder ernstig misbruik en verwaarlozing.”
Devonte’s ouders verloren de rechten op de jongen en zijn broers en zussen, en een tante probeerde de kinderen te adopteren terwijl ze in pleegzorg zaten. De familie meldde zich na het ongeluk.
Attorney Shonda Jones, die de tante vertegenwoordigde, zei dat het relaas van Hart vals was. “Dat zijn allemaal leugens, dat is niet gebeurd. Devonte is niet geboren met drugs. Ik heb nooit iets gehoord over beschoten worden of iets dergelijks.”
Maar een blogger merkte de online beweringen van Jen Hart op over de afschuwelijke start in het leven van haar kind in 2014 en de ongelooflijke ommekeer. Ze publiceerde het in een Nieuw-Zeelandse outlet, vervolgens Huffington Post, allemaal voordat zijn knuffel foto viral ging.
“De adoptiemoeder voedde een leugen aan het publiek,” zei Jones. “Ze voedde zich met een stereotype dat het racisme van andere mensen versterkte.”
Toen een publicatie zijn foto plaatste, maakte Jen Hart een opmerking over Devonte’s bekendheid. Maar ze antwoordde vaak aan vrienden op Facebook dat de familie geen aandacht wilde. In een sms’je aan Bakhtiar zei ze afgelopen herfst dat ze aanbiedingen voor “alles wat denkbaar is” afsloeg.
Nadat de foto van Devonte en de politieagent viral werd, zeiden journalisten dat ze wekenlang het huis van de familie in de gaten hielden. Hun mailbox stroomde vol met positieve berichten van mensen over de hele wereld, schreef ze op Facebook. “Kim Kardashian = #breaktheinternet. Devonte Hart = #healtheinternet,” schreef ze.
Haar positiviteit nam af in 2016, na de schietpartijen in de Pulse nachtclub in Orlando en de verkiezing van Donald Trump, gebeurtenissen die online veelvuldig werden besproken. Ze schreef dat jaar vaak over Black Lives Matter en zei dat een man Devonte een racistische scheldwoord had genoemd in het centrum van Portland.
“Ik heb geworsteld met de kleurenblindheid waarmee ik in mijn vriendenkring(en) omringd ben. Mijn kinderen zijn zwart.”
“Er zijn zo weinig mensen in mijn leven waarvan ik het gevoel heb dat ze het echt gaan maken,” zei ze. “Liefde en licht lijken de enige dingen in de gereedschapskist te zijn. Dat is geen bondgenoot zijn voor zwarte levens.”
Jen Hart/Facebook
Sierra, Jeremiah, Abigail, Devonte, Hannah en Markis Hart glimlachen tijdens het familieavontuur naar San Francisco.
Ze woonde twee na-verkiezingsbijeenkomsten bij met haar kinderen en zei dat mensen reageerden met vragen over waarom ze haar kinderen in gevaar zou brengen.
Nadelijk daarna verdween ze voor zes maanden van Facebook. Ze veranderde van telefoon. Het gezin verhuisde naar Washington.
Ze vertelde Bakhtiar dat ze was gestalkt, lastiggevallen en bedreigd. Ze beschreef die periode als de zwaarste in haar leven. Het echtpaar belde regelmatig de politie om zaken als harde geluiden en loslopende honden te melden toen ze in Alexandria woonden, maar de politie van West Linn heeft geen gegevens over telefoontjes van de Harts.
Jen Hart vertelde Bakhtiar via sms dat ze bijna alle mensen uit haar leven had gebannen en worstelde met angst voor de bedreigingen waarmee ze werd geconfronteerd. “Het is gemotiveerd door racisten/verdorven redenen,” schreef ze. “Je nooit veilig voelen is behoorlijk klote.”
Bakhtiar’s telefoon laat zien dat ze minstens zes keer contact heeft gezocht met Hart met de vraag of ze haar en de familie mocht zien.
Ze is nooit uitgenodigd.
De laatste twee keer dat ze haar vriendin een sms stuurde, reageerde Jen Hart niet.
Everton Bailey Jr. en Shane Dixon Kavanaugh van The Oregonian/OregonLive en freelance journaliste Roxanna Asgarian hebben aan dit verslag bijgedragen.
— Molly Young
@mollykyoung