Voor de outsider-muzikant Daniel Johnston is depressie een veelogige helleveeg die wordt gevoed door de hersenen van de mensheid. Voor schrijfster en literair critica Flannery O’Connor is angst een gebrul dat aan de andere kant van de stilte ligt. Voor de post-impressionistische schilder, Vincent Van Gogh, is vreugde een jong meisje dat zich verheugt in de door de regen gekneedde plassen van Parijs. Meesters van de expressie houden ervan om de complexiteit van rauwe sensaties te vereenvoudigen door ze te animeren met het bekende, hoewel het voordeel verder reikt dan poëzie.
Nieuw onderzoek, geschreven door samenwerkende wetenschappers aan de Hong Kong Polytechnic University, de University of Texas, en Hong Kong Baptist University viert de lyriek van antropomorfisering als het gaat om het helpen van verdriet.
Een tactische aanpak om wanhoop te verzachten
Geïnspireerd door de premisse van de film Inside Out uit 2015, hebben de auteurs achter de paper, gepubliceerd in het tijdschrift Consumer Psychology, twee experimenten opgezet.
De onderzoekers begonnen het eerste door een gerekruteerde groep deelnemers in twee groepen in te delen. Beide groepen werd gevraagd om zich een moment in hun leven te herinneren dat hen veel verdriet bracht. Vervolgens werd de eerste groep gevraagd zich de emotie voor te stellen als een persoon en deze te versieren met fysieke attributen. De andere groep werd enkel gevraagd om bijvoeglijke naamwoorden te gebruiken voor droefheid. Nadat de onderzoekers de inzendingen van de deelnemers hadden verzameld, werd hen gevraagd hun verdriet te beoordelen op een schaal van één tot zeven.
De eerste groep – waarvan het merendeel zich wanhoop voorstelde als een bejaard figuur met verweerde lokken of een hulpeloos meisje dat nat was van de tranen – uitte significant lagere niveaus van depressie in vergelijking met de andere groep. Deze resultaten werden met succes herhaald in het tweede experiment, waarbij identieke voorwaarden als in het eerste werden geobserveerd, alleen met impulsregulering geïndexeerd naast de mate van gerapporteerde droefheid.
De auteurs van de studie theoretiseren dat het toepassen van menselijke eigenschappen op droefheid de respondenten in staat stelde zich ervan los te maken, d.w.z. in plaats van depressief te zijn, kon je het zien in termen van ‘een onafhankelijke kracht die ik depressie noem, heeft mij’. Er valt ook iets te zeggen over de geleende beeldspraak. Droefheid riep een van de twee basisillustraties op, de vervallene of de impotente. Ongeacht de achtergrond blijft de symmetrie van isolatie bestaan.
“Onze studie suggereert dat het antropomorfiseren van droefheid een nieuwe manier kan zijn om deze emotie te reguleren,” merkte auteur lI Yang op tegenover Science Daily. “Het activeren van deze mindset is een manier om mensen te helpen zich beter te voelen en verleidingen te weerstaan die hen op de lange termijn misschien niet ten goede komen. “Het is waarschijnlijk niet verstandig om deze strategie toe te passen voor positieve emoties, omdat we deze goede gevoelens niet willen minimaliseren.”