In het najaar van 2002 stonden de Dixie Chicks aan de top van de countrymuziekwereld, en hun album “Home” was platina geworden – meerdere keren zelfs.
Maar wat een verschil maakten een paar maanden voor het trio uit Texas.
Op een podium in Londen in maart 2003 veranderde één snelle en politiek getinte opmerking van frontvrouw Natalie Maines alles.
“Ik wilde het publiek laten weten wie we waren en waar we voor stonden,” vertelde Maines aan het tijdschrift Allure toen zij en haar bandgenoten Emily Strayer en Martie Maguire plaatsnamen voor een interview waarin ze openhartig vertelden over de controverse die bijna het einde van hun carrière betekende.
Toen een invasie van Irak onder leiding van de Amerikanen op til was, vertelde Maines het Engelse publiek dat “we aan de goede kant staan met jullie allemaal”, waarbij ze duidelijk maakte dat ze tegen “deze oorlog, dit geweld” waren. Vervolgens voegde ze eraan toe dat ze zich schaamden dat de president van de Verenigde Staten uit dezelfde staat kwam als zij.
Dit laatste deel, het bekritiseren van de president terwijl hij zich op buitenlandse bodem bevond, leidde tot een gepassioneerde reactie van veel country muziek fans en zelfs van de radiostations van het genre, die over het algemeen steun gaven aan toenmalig president George W. Bush steunden.
“Ik hou er niet van als artiesten op hun zeepkist gaan staan – dat is niet waar de mensen voor komen”, legde Maines uit aan de publicatie. “Ze zijn daar om naar je muziek te luisteren.” De politiek van deze band is echter onlosmakelijk verbonden met de muziek.”
Dat werd het in ieder geval na het beslissende moment. Doodsbedreigingen, radioverboden, boycots en gebulderde cd’s probeerden de vrouwen het zwijgen op te leggen. Maar in 2006 kwamen ze terug met een nieuw album, “Taking the Long Way,” en het werd een onvervalste hit.
Het betekende echter ook een hiatus van studio releases die duurde tot hun nieuwe album, “Gaslighter,” dat in mei uitkomt. Een single met dezelfde naam werd eerder deze week uitgebracht.
Dus het roept allemaal de vraag op of ze, als ze nu terugkijken, spijt hebben? Zou Maines die avond in 2003 iets anders hebben gedaan?
“O, dat is een interessante vraag,” zei ze. “Ik heb er geen spijt van, maar het verantwoordelijke deel van me wil mensen niet voor schut zetten.”
Mensen, zoals de bandleden met wie ze het podium deelt.
“Ik heb het gevoel dat je misschien iets slimmers of anders had kunnen zeggen,” vroeg Strayer zich af.
“Nou, ik zou altijd willen dat ik iets slimmers had gezegd!” schoot Maines terug. “Maar als ik eraan terugdenk, is het net als in die film ‘Sliding Doors’, toch? Waar zouden we vandaag zijn als ik dat niet had gezegd? Dat is interessant. Ik weet echt niet of ik het terug zou nemen.”
Kijk maar waar ze nu staan – samen, optredend, nog steeds uitgesproken en weer bezig met het uitbrengen van muziek.