In 1967 ging Kearns naar Washington, D.C., als Witte Huis Fellow tijdens de regering Lyndon B. Johnson. Johnson toonde aanvankelijk belangstelling om de jonge stagiaire aan te nemen als zijn assistente in het Oval Office, maar nadat in The New Republic een artikel van Kearns was verschenen waarin een scenario werd geschetst voor het vertrek van Johnson uit zijn ambt vanwege zijn oorlogsvoering in Vietnam, werd ze in plaats daarvan toegewezen aan het ministerie van Arbeid; Goodwin heeft geschreven dat ze zich opgelucht voelde dat ze überhaupt in het stageprogramma kon blijven. “De president ontdekte dat ik actief betrokken was geweest bij de anti-Vietnam oorlogsbeweging en een artikel had geschreven met de titel ‘How to Dump Lyndon Johnson’. Ik dacht zeker dat hij me uit het programma zou schoppen, maar in plaats daarvan zei hij: ‘Oh, breng haar hierheen voor een jaar en als ik haar niet voor me kan winnen, kan niemand dat’.” Nadat Johnson besloot zich niet kandidaat te stellen voor herverkiezing, haalde hij Kearns naar het Witte Huis als lid van zijn staf, waar ze zich richtte op binnenlandse anti-armoede-inspanningen.
Nadat Johnson in 1969 zijn ambt verliet, doceerde Kearns tien jaar lang regering aan Harvard, waaronder een cursus over het Amerikaanse presidentschap. In deze periode hielp ze Johnson ook bij het schrijven van zijn memoires. Haar eerste boek Lyndon Johnson and the American Dream, gebaseerd op haar gesprekken met de overleden president, werd gepubliceerd in 1977, werd een New York Times bestseller en was een springplank voor haar literaire carrière.
Als sportjournaliste was Goodwin in 1979 de eerste vrouwelijke journalist die de kleedkamer van de Boston Red Sox betrad. Ze werkte mee aan en speelde in Ken Burns’ documentaire Baseball uit 1994.
Goodwin won in 1995 de Pulitzerprijs voor geschiedenis voor No Ordinary Time: Franklin en Eleanor Roosevelt: The Home Front During World War II (1994).
In 1996 ontving Goodwin de Golden Plate Award van de American Academy of Achievement.
Goodwin ontving in 1998 een eredoctoraat L.H.D. van Bates College. In 2008 ontving ze een eredoctoraat van Westfield State College.
Goodwin was in de uitzending in gesprek met Tom Tom Brokaw van NBC News tijdens hun verslaggeving over de presidentsverkiezingen van 2000, toen Brokaw NBC’s prognose bekendmaakte dat de staat Florida op George W. Bush had gestemd en hem dus president maakte. Bush en hem dus president maakte.
Goodwin won in 2005 de Lincoln Prize (voor het beste boek over de Amerikaanse Burgeroorlog) voor Team of Rivals: The Political Genius of Abraham Lincoln (2005), een boek over het presidentiële kabinet van Abraham Lincoln. Een deel van het boek werd door Tony Kushner bewerkt tot het scenario voor Steven Spielbergs film Lincoln uit 2012. Ze was lid van de adviesraad van de Abraham Lincoln Bicentennial Commission. Het boek won ook de inaugurele American History Book Prize gegeven door de New-York Historical Society.
Goodwin was lid van de raad van bestuur van Northwest Airlines.
Goodwin is een frequente gastcommentator bij Meet the Press, en verscheen vele malen (tijdens de ambtstermijnen van de gastheren Tim Russert, Tom Brokaw, David Gregory, en Chuck Todd), evenals een regelmatige gast bij Charlie Rose, in totaal achtenveertig keer sinds 1994.
Stephen King ontmoette Goodwin tijdens het schrijven van zijn roman 11/22/63, omdat zij een assistent van Johnson was, en King gebruikte enkele van haar ideeën in de roman over hoe een worst-case scenario eruit zou zien als de geschiedenis was veranderd.
In 2014 won Kearns de Andrew Carnegie Medal for Excellence in Nonfiction voor The Bully Pulpit. Het was ook een Los Angeles Times Book Prize finalist (Geschiedenis, 2013) en een Christian Science Monitor 15 beste non-fictie boeken (2013).
In 2016 verscheen ze als zichzelf in de vijfde aflevering van American Horror Story: Roanoke.
In december 2018 was ze te gast in The Late Show with Stephen Colbert om haar nieuwe boek, Leadership in Turbulent Times, te promoten.
In 2020 was ze regelmatig te gast in diverse MSNBC-programma’s en ook op CNN als deskundige presidentiële historicus.
Plagiaat controverseEdit
In 2002 stelde The Weekly Standard vast dat haar boek The Fitzgeralds and the Kennedys zonder attributie talloze zinnen en zinnen gebruikte uit drie andere boeken: Times to Remember door Rose Kennedy; The Lost Prince door Hank Searl; en Kathleen Kennedy: Her Life and Times door Lynne McTaggart. McTaggart merkte op, “Als iemand een derde van iemands boek neemt, wat is wat er met mij gebeurde, halen ze het hart en de ingewanden van iemand anders individuele uitdrukking eruit”. Goodwin had eerder een “onderhandse schikking” getroffen met McTaggart over de kwestie. In een artikel dat ze schreef voor Time magazine, zei ze: “Hoewel mijn voetnoten herhaaldelijk het werk van mevrouw McTaggart aanhaalden, verzuimde ik citaten te plaatsen bij zinnen die ik woordelijk had overgenomen… De grotere vraag voor degenen onder ons die geschiedenis schrijven is te begrijpen hoe citatiefouten kunnen gebeuren.” In zijn analyse van de controverse, Slate magazine bekritiseerde Goodwin voor de gekrenkte toon van haar uitleg, en suggereerde Goodwin’s ergste overtreding was het toestaan van het plagiaat om in toekomstige edities van het boek te blijven, zelfs nadat het onder haar aandacht was gebracht.
Slate meldde ook dat er meerdere passages in Goodwin’s boek over de Roosevelts (No Ordinary Time) waren die blijkbaar waren overgenomen uit Joseph Lash’s Eleanor and Franklin, Hugh Gregory Gallagher’s FDR’s Splendid Deception, en andere boeken, hoewel ze “scrupulously” het materiaal van voetnoten voorzag. Ook de Los Angeles Times meldde de problemen met The Fitzgeralds and the Kennedys.
De beschuldigingen van plagiaat leidden ertoe dat Goodwin ontslag nam uit de Pulitzer Prize Board en haar positie als vaste gast in het PBS NewsHour programma moest opgeven.