Ik weet niet wat dit is ik heb gewoon zin om een verhaal te schrijven
Als ik thuiskom, heb ik een gebruikelijke routine. Eten halen, huiswerk maken, op internet gaan, slapen. Op een dag werd dat onderbroken. Mijn vader verliet ons. Mijn moeder was er kapot van. Mijn zus wist niet echt wat er gebeurde. In de loop van een maand, begon mijn moeder irrationeel te worden. Ze zat altijd te huilen in haar slaapkamer en kwam er nooit meer uit. Ze was 50 pond aangekomen door alleen maar junkfood te eten en niet te sporten.
Ik hield zielsveel van m’n moeder. Maar op een dag knapte er iets bij haar. Ik klopte bij haar aan met mijn zus Emily. Ze had die dag een voetbalwedstrijd en had een lift nodig. “Mam,” zei ik, “Emily’s wedstrijd is vandaag. Ze moet erheen.” Ik hoorde een kreun vanuit de kamer. “Zorg dat je vader het doet,” hoorde ik haar zeggen. Het werd stil toen hoorde ik glas breken.
Ze opende de deur met zo’n kracht dat hij uit de scharnieren kwam. Ik had haar al een tijdje niet meer gezien. Ze zag eruit als de dood. Dik en bleek met een boze blik op haar gezicht. “Oh yeah! Dat is waar ook! Hij verliet me omdat hij jullie stomme kinderen niet meer kon uitstaan! DIT ZOU NIET GEBEURD ZIJN ALS JULLIE NIET GEBOREN WAREN!” Emily begon stilletjes te wenen. “MOM! Rustig aan. Je maakt Emily bang!” schreeuwde ik. Ze had de meest kwaadaardige blik in haar ogen.
Mijn moeder pakte Emily op en gooide haar. Ik keek vol afschuw toe hoe haar slappe lichaam, het entertainmentsysteem en de tv bovenop haar vielen. Ik gilde hard en rende naar Emily. Er lag een plas bloed op het tapijt. Ik begon te snikken. Mijn andere zus Zayna kwam de trap afgerend. Toen ze zag wat er gebeurde, belde ze 112.
Ik herinner me niet veel meer van het ziekenhuis. Ik weet alleen nog dat mijn moeder voor me sprak. Ze vertelde de politie dat Emily en ik aan het vechten waren. Ik duwde haar te hard en ze raakte het entertainmentsysteem en de tv viel om en raakte haar. Mijn zus lag drie dagen in een coma voordat ze stierf. We gingen allemaal naar huis. Zayna had nog steeds geen idee wat er gebeurd was.
Ik heb dagenlang in mijn kamer gehuild. Ik hield van al mijn zussen. Zelfs van mijn dode tweelingzus. Ik begon me af te vragen wat er echt gebeurd was met mijn tweelingbroer. Ik probeerde terug te denken. Ik herinner me dat ik moest plassen bij een meer. Mijn vader nam me mee naar het toilet terwijl mijn moeder bij Mark bleef. Ik herinner me dat ik een scherpe pijn in mijn longen voelde en ik kon niet ademen. Toen voelde ik me leeg. Toen we terugkwamen was ze hysterisch aan het huilen. Mijn broer lag met zijn gezicht naar beneden in het water en mijn vader moest naar buiten om zijn lichaam te halen. Ik weet nog dat ik wist dat hij dood was voordat de ambulancebroeders dat bevestigden. Sindsdien moest ik mijn familie dicht bij me houden.
Ik hoorde mijn moeder beneden in haar kamer tv kijken. Ik wist dat ze porno aan het kijken was omdat ik veel gekreun hoorde. Mijn zus Zayna kwam mijn kamer binnen. Ze was bang en verdrietig. Ze dacht dat mijn moeder een horrorfilm aan het kijken was en dat er iemand dood ging. Ik kroop bij mijn zus in bed en viel uiteindelijk in slaap. Er gingen een paar weken voorbij voordat ik weer met mijn moeder sprak. We hadden eten nodig. Mijn zus en ik waren uitgehongerd. Ik was een jaar te jong om te werken, dus ik kon het eten niet betalen. Ik confronteerde mijn moeder ermee. Ze sloeg zo hard als ze kon op mijn gezicht en zei dat ik moest verhongeren. Mijn neus was gebroken. Toen we naar de dokter gingen, zei ze dat ik per ongeluk met mijn gezicht op de toonbank was gevallen. Ik was kwaad. Ik wist niet of de dokters wisten dat ze loog. Ik wilde het ze niet vertellen, bang dat mijn moeder me zou vermoorden. Ik schreef een brief aan de verpleegster.
To be continued