Hoewel de drop D-stemming werd geïntroduceerd en ontwikkeld door blues- en klassieke gitaristen, is deze bekend geworden door het gebruik ervan in hedendaagse heavy metal- en hardrockbands. Enkele van de eerste hardrocknummers die in drop D zijn gestemd zijn The Beatles’ “I Want You (She’s So Heavy)” en Led Zeppelins “Moby Dick”, beide voor het eerst uitgebracht in 1969. Door de laagste snaar één toon lager te stemmen, van E naar D, konden deze muzikanten een zwaarder en donkerder geluid krijgen dan in de standaard stemming. Zonder alle snaren te hoeven stemmen (standaard D stemming), konden ze er slechts één stemmen, om de toonaard te verlagen. Drop D is ook een handige stemming, omdat ze de toonladder van een instrument met twee halve tonen uitbreidt: D en D♯.
In het midden van de jaren tachtig maakten drie alternatieve rockbands, King’s X, Soundgarden en Melvins, beïnvloed door Led Zeppelin en Black Sabbath, veel gebruik van drop D-stemming. Terwijl het spelen van power akkoorden (een akkoord dat de prime, de kwint en het octaaf omvat) in de standaard stemming vereist dat een speler twee of drie vingers gebruikt, heeft de drop D stemming er maar één nodig, vergelijkbaar in techniek met het spelen van barre akkoorden. Het stelde hen in staat om verschillende methoden te gebruiken om power akkoorden te articuleren (legato bijvoorbeeld) en belangrijker, het stelde gitaristen in staat om sneller van akkoorden te wisselen. Deze nieuwe techniek van het spelen van power akkoorden, geïntroduceerd door deze vroege grunge bands, was van grote invloed op veel artiesten, zoals Rage Against the Machine en Tool. Dezelfde drop D stemming werd vervolgens gebruikelijk bij alternatieve metal acts zoals de band Helmet, die de stemming gedurende hun hele carrière veelvuldig gebruikten en later veel alternatieve metal en nu metal bands zouden beïnvloeden.
Nu metal bands waaronder Deftones en Slipknot gingen nog een stap verder en besloten om de “drop” stemming nog lager te stemmen. Door de 6e snaar in E♭ stemming een hele stap te verlagen naar D♭, creëerden ze een zwaarder en gruiziger geluid. Nog lagere stemmingen zoals Drop D♭, Drop C, Drop B, Drop B♭, en Drop A werden ook gebruikt. Deze stemmingen zijn erg populair onder Alternative metal, metalcore en deathcore acts zoals Trivium, Emmure, Breaking Benjamin, August Burns Red, en Suicide Silence, waar snelle akkoordwisselingen een essentieel onderdeel van het geluid zijn. Progressieve metal acts als Pain of Salvation, Opeth, Fates Warning en Dream Theater gebruiken deze stemmingen in sommige van hun E-tuned songs.