Guinguette Marais Poitevin

Schrijven

Hopper en Fonda’s eerste samenwerking was in The Trip (1967), geschreven door Jack Nicholson, dat thema’s en personages had die leken op die van Easy Rider. Peter Fonda was “een icoon van de tegencultuur” geworden in The Wild Angels (1966), waar hij “een personage vestigde dat hij verder zou ontwikkelen in The Trip en Easy Rider.” The Trip populariseerde ook LSD, terwijl Easy Rider verder ging met het “vieren van de jaren ’60 tegencultuur”, maar dat doet “ontdaan van zijn onschuld.” Auteur Katie Mills schreef dat The Trip een tussenstation is langs de “metamorfose van het rebelse road story van een Beat relikwie naar zijn hippie reïncarnatie als Easy Rider”, en verbond Peter Fonda’s personages in die twee films, samen met zijn personage in The Wild Angels, die afweken van de “formulaic biker” persona en kritiek leverden op “commodity-georiënteerde filmmakers die zich avant-garde filmtechnieken toe-eigenden.” Het was ook een stap in de overgang van de onafhankelijke film naar de mainstream van Hollywood, en terwijl The Trip werd bekritiseerd als een faux, gepopulariseerde underground film gemaakt door Hollywood insiders, “ondervraagt” Easy Rider de houding dat underground film “strikt gescheiden moet blijven van Hollywood.” Mills schreef ook dat de beroemde acid trip scène in Easy Rider “duidelijk afstamt van hun eerste voorzichtige verkenningen als filmmakers in The Trip.” The Trip en The Wild Angels waren low-budget films uitgebracht door American International Pictures en waren beide succesvol. Fonda bracht Easy Rider naar AIP, maar omdat het Hopper’s eerste film als regisseur was, wilden ze hem kunnen vervangen als de film buiten het budget zou vallen, dus bracht Fonda de film in plaats daarvan naar Burt Schneider bij Columbia Pictures.

Toen hij een still zag van hemzelf en Bruce Dern in The Wild Angels, kreeg Peter Fonda het idee van een moderne western, met twee motorrijders die door het land reizen en uiteindelijk door hillbillies worden neergeschoten. Hij belde Dennis Hopper, en de twee besloten er een film van te maken, The Loners, met Hopper als regisseur, Fonda als producent, en beiden in de hoofdrol en als schrijver. Ze haalden scenarioschrijver Terry Southern erbij, die de titel Easy Rider bedacht. De film werd grotendeels opgenomen zonder scenario, met gesproken tekst, en de productie startte met alleen een schets en de namen van de hoofdrolspelers. In het Western-thema werd Wyatt genoemd naar Wyatt Earp en Billy naar Billy the Kid. Southern betwistte echter dat Hopper een groot deel van het script heeft geschreven. In een interview dat in 2016 werd gepubliceerd zei hij: “Je weet dat als Den Hopper een dozijn regels improviseert en zes ervan overleven de cut room floor dan zet hij in voor screenplay credit. Nu zou het bijna onmogelijk zijn om zijn bijdrage aan de film te overdrijven-maar, bij George, hij slaagt er elke keer weer in.” Volgens Southern stond Fonda onder contract om een motorfilm te produceren met A.I.P., die Fonda had toegezegd Hopper te laten regisseren. Volgens Southern vroegen Fonda en Hopper pas na de eerste vertoningen van de film om de eer van het scenario, waarvoor Southern’s toestemming nodig was vanwege het beleid van de schrijversgilde. Southern zegt dat hij instemde uit een gevoel van kameraadschap, en dat Hopper later de eer opeiste voor het hele script.

Volgens Terry Southern’s biograaf, Lee Hill, was de rol van George Hanson geschreven voor Southern’s vriend, acteur Rip Torn. Toen Torn begin 1968 Hopper en Fonda ontmoette in een restaurant in New York om de rol te bespreken, begon Hopper te tieren over de “rednecks” die hij was tegengekomen op zijn verkenningstocht naar het Zuiden. Torn, een Texaan, nam aanstoot aan enkele van Hopper’s opmerkingen, en de twee kwamen bijna tot een gevecht, als gevolg waarvan Torn zich terugtrok uit het project. Torn werd vervangen door Jack Nicholson, met wie Hopper recentelijk nog had opgetreden in Head (samen met een andere Easy Rider-ster, Toni Basil). In 1994 interviewde Jay Leno Hopper over Easy Rider in The Tonight Show, en tijdens het interview beweerde Hopper dat Torn een mes op hem had gezet tijdens de woordenwisseling, wat Torn ertoe aanzette Hopper aan te klagen wegens smaad.

FilmingEdit

Het filmbudget van Easy Rider bedroeg $360.000 tot $400.000. Peter Fonda zei dat hij persoonlijk opdraaide voor de reis- en verblijfkosten van de crew: “Iedereen nam mijn creditcards en betaalde voor alle hotels, het eten, de benzine, alles met Diner’s Club”. Laszlo Kovacs zei dat nog eens 1 miljoen dollar, “ongeveer drie keer het budget voor de rest van de film”, werd uitgegeven aan licenties voor muziek die tijdens de montage werd toegevoegd.

Volgens Bill Hayward, de assistent-producer van de film, in interviews die zijn opgenomen als onderdeel van de bonus DVD-functie, Shaking the Cage, was Hopper moeilijk op de set. Tijdens testopnames op locatie in New Orleans, vocht Hopper met de ad hoc crew van de productie om de controle. Op een gegeven moment ging hij een fysieke confrontatie aan met fotograaf Barry Feinstein, die één van de cameramensen was tijdens de opnames. Na dit tumult besloten Hopper en Fonda een echte crew samen te stellen voor de rest van de film.

Naar verluidt waren de personages van Wyatt en Billy respectievelijk gebaseerd op Roger McGuinn en David Crosby van de Byrds.

De hippie commune werd nagebouwd van foto’s en opgenomen op een plek met uitzicht op Malibu Canyon, omdat de New Buffalo commune in Arroyo Hondo bij Taos, New Mexico, het niet toeliet daar opnamen te maken.

Een kort fragment aan het begin van de film toont Wyatt en Billy op Route 66 in Flagstaff, Arizona, terwijl ze een groot beeld van een houthakker passeren. Dat houthakkersbeeld, dat ooit voor het Lumberjack Café stond, staat nog steeds in Flagstaff, maar nu in de J. Lawrence Walkup Skydome op de campus van de Northern Arizona University. Een tweede, zeer vergelijkbaar standbeeld is ook verplaatst van het Lumberjack Café naar de buitenkant van het Skydome.

Het grootste deel van de film is buiten opgenomen met natuurlijk licht. Hopper zei dat al het filmen buiten een bewuste keuze was van zijn kant, want “God is een groot gaffer.” Voor de productie werden twee vrachtwagens van vijf ton gebruikt, een voor de apparatuur en een voor de motoren, met de cast en crew in een camper. Een van de locaties was Monument Valley.

De restaurantscènes met Fonda, Hopper, en Nicholson werden opgenomen in Morganza, Louisiana. De mannen en meisjes in die scène waren allemaal inwoners van Morganza. Om de lokale mannen aan te zetten tot nog meer venijnig commentaar, vertelde Hopper hen dat de personages van Billy, Wyatt, en George een meisje buiten de stad hadden verkracht en vermoord. De scène waarin Billy en Wyatt werden gefilmd, werd opgenomen op Louisiana Highway 105 North, net buiten Krotz Springs, en de twee andere mannen in de scène – Johnny David en D.C. Billodeau – waren inwoners van Krotz Springs.

Tijdens de opnamen van de kerkhofscène probeerde Hopper Fonda ervan te overtuigen tegen het Madonnabeeld te praten alsof het Fonda’s moeder was (die zelfmoord had gepleegd toen hij 10 jaar oud was) en haar te vragen waarom ze hem had verlaten. Hoewel Fonda terughoudend was, gaf hij uiteindelijk toch toe. Later gebruikte Fonda de opname van deze scène, samen met de slotscène, als pressiemiddel om Bob Dylan over te halen om Roger McGuinn’s cover van “It’s Alright, Ma (I’m Only Bleeding)” te mogen gebruiken.

Post-productieEdit

Hoewel de film werd opgenomen in de eerste helft van 1968, ruwweg tussen Mardi Gras en de moord op Robert F. Kennedy, en de productie begon op 22 februari, ging de film pas in juli 1969 in de V.S. in première, nadat hij in mei een prijs had gewonnen op het filmfestival van Cannes. De vertraging was gedeeltelijk te wijten aan een langdurig montageproces. Geïnspireerd door 2001: A Space Odyssey, was één van Hopper’s voorgestelde cuts 220 minuten lang, inclusief uitgebreid gebruik van het “flash-forward” vertelmechanisme, waarbij scènes van later in de film worden ingevoegd in de huidige scène. Slechts één flash-forward overleeft in de uiteindelijke montage: wanneer Wyatt in het bordeel in New Orleans een voorgevoel heeft van de slotscène. Op verzoek van Bob Rafelson en Bert Schneider werd Henry Jaglom ingeschakeld om de film in zijn huidige vorm te monteren, terwijl Schneider voor Hopper een reis naar Taos kocht zodat hij zich niet zou bemoeien met het hersnijden van de film. Bij het zien van de definitieve versie was Hopper aanvankelijk ontevreden, hij zei dat zijn film was “veranderd in een TV-show,” maar uiteindelijk accepteerde hij, bewerende dat Jaglom de film had gemaakt op de manier zoals Hopper het oorspronkelijk had bedoeld. Ondanks zijn grote rol in de vormgeving van de film, kreeg Jaglom alleen de credits als “Editorial Consultant.”

Het is onduidelijk wat de exacte speelduur van de oorspronkelijke ruwe versie van de film was: vier uur, vier en een half uur of vijf uur. In 1992 klaagden de producenten van de film, Schneider en Rafelson, Columbia Pictures aan wegens het ontbreken van negatieven, bewerkte beelden en beschadigde prints, omdat zij nalatig zouden zijn geweest met betrekking tot deze activa. Enkele van de scènes die in de originele versie zaten maar werden geschrapt zijn:

• de oorspronkelijke opening waarin Wyatt en Billy optreden in een stuntshow in Los Angeles (hun echte banen)
• Wyatt en Billy worden afgezet door de promotor
• Wyatt en Billy raken verwikkeld in een bikergevecht
• Wyatt en Billy pikken vrouwen op bij een drive-in
• Wyatt en Billy cruisen naar en ontsnappen uit Mexico om de cocaïne te scoren die ze verkopen
• een uitgebreide politie- en helikopterachtervolging die plaatsvond in het begin na de dope-deal met politie die Wyatt en Billy achtervolgt over bergen en over de Mexicaanse grens
• de road trip uit L.A. gemonteerd tot de volledige lengte van Steppenwolf’s “Born to Be Wild” met billboards langs de weg die wrang commentaar geven
• Wyatt en Billy worden door een agent aan de kant gezet terwijl ze met hun motoren over een snelweg rijden
• Wyatt en Billy komen in aanraking met een zwarte motorbende
• tien extra minuten voor de vluchtige café scène in Louisiana waar George behendig de vrede bewaart
• Wyatt en Billy checken in een hotel voordat ze naar Madam Tinkertoy’s gaan
• een verlengde en veel langere Madam Tinkertoy sequentie
• uitgebreide versies van alle kampvuur scènes, inclusief de raadselachtige finale waarin Wyatt zegt: “We hebben het verknald, Billy.”

De stijl van Easy Rider – de jump cuts, tijdsverschuivingen, flashforwards, flashbacks, schokkerige hand-held camera’s, gebroken verhaal en geïmproviseerd acteerwerk – kan worden gezien als een filmische vertaling van de psychedelische ervaring. Peter Biskind, auteur van Easy Riders, Raging Bulls schreef: “LSD creëerde een geestesgesteldheid die de ervaring brak en die LSD-ervaring had een effect op films als Easy Rider.”