Als ouders hun adolescent willen straffen, lijkt de eerste keuze DEPRIVATIE te zijn – het tijdelijk wegnemen van iets van waarde in het leven van de jongere als gevolg van het begaan van een ernstige misstap.
Het “spel van het wegnemen”, zoals een tiener het noemde, wordt door ouders gespeeld als hun tiener zich niet aan de basisregels van het gezin houdt. Middelen die het meest lijken te worden ontzegd in dit elektronische tijdperk zijn mobiele telefoons, messaging-apparaten, en de computer.
Zonder de communicatiemiddelen, is de jongere gehandicapt in zijn contact met leeftijdsgenoten in een tijd waarin het in voortdurend contact met hen voelt all-belangrijk.
Natuurlijk, de meest voorkomende ontzegging die ouders gebruiken om grote overtredingen te straffen is het verlies van sociale vrijheid – aarding. Voor de meeste adolescenten is vrijheid de adem van het leven, dus het ontzeggen ervan kan echt pijn doen. De sociale circulatie wordt afgesneden, terwijl de sociale interactie van vrienden gewoon doorgaat.
Aan de positieve kant voor ouders wordt hun macht om toe te staan versterkt door hun macht om te beperken. De keerzijde is echter dat ze ook wat vrijheid verliezen, omdat de cipiers nu gedwongen zijn ongemakkelijk gezelschap te houden van de ongelukkige persoon die wordt opgesloten.
Omdat ontzegging een aanzienlijk effect heeft, moeten ouders het oordeelkundig gebruiken. Hier zijn vier richtlijnen om te overwegen.
- Ontneem je tiener niet elke vrijheid, zoals ouders die in woede straffen geneigd kunnen zijn te doen. Als je elke hulpbron en vrijheid wegneemt, heb je je puber juist bevrijd omdat hij of zij niets meer te verliezen heeft: “Nu heb je niets meer om weg te nemen!”
- Neem geen pijler van het gevoel van eigenwaarde weg. Verbied bijvoorbeeld niet de deelname aan een activiteit zoals sport of een speciale interesse waardoor de jongere zijn ontwikkeling en goede gevoelens over zichzelf voedt. Dat is destructief, niet alleen corrigerend. Zoek een waardevol middel of vrijheid om tijdelijk te ontzeggen dat niet ten koste gaat van de groei van de tiener.
- Bij huisarrest mag je niet alle sociale contacten voor je adolescent verbreken. Je doel is om tijdelijk de volledige vrijheid van contact met vrienden te beperken, maar niet om dat contact helemaal af te snijden. Dus als je haar dit weekend huisarrest geeft, verbied haar dan niet om met haar mobiele telefoon en computer te communiceren. Op die manier kan ze uit de sociale stroom zijn, maar toch contact houden met wat er gaande is.
- Houd huisarrest van korte duur – een kwestie van dagen, niet een kwestie van weken of maanden. Hoe langer je je jongere uit de sociale actie haalt, hoe meer je haar het risico laat lopen haar sociale positie te verliezen, hoe lager haar sociale status bij vrienden als ze terugkeert, hoe meer ze onderhevig kan zijn aan groepsdruk als ze worstelt om zichzelf te hervestigen.
Als sommige ouders aan aarden denken, maken ze een onderscheid tussen “aarden in” en “aarden uit”. “Binnen huisarrest” is wat ik tot nu toe heb beschreven – het beperken van de sociale vrijheid door de jongere thuis te houden.
“Buiten huisarrest” heb ik af en toe toegepast zien worden door ouders met oudere tieners die op vrijheidsjacht zijn – die weigeren zich te houden aan een huishoudelijk uitgaansverbod, die vastbesloten zijn hun eigen uren te houden en te komen en gaan wanneer ze willen. In dit geval hebben deze ouders zoiets gezegd als: “We houden een huis, geen gevangenis. Als je ervoor kiest, ook al is het tegen de huisregels, ben je vrij om weg te gaan wanneer je wilt en zo laat op te blijven als je wilt. Dat is uiteindelijk aan u. Maar wanneer u weer binnenkomt, dat is aan ons. Je zult eerst moeten bellen om te onderhandelen over de voorwaarden voor je terugkeer.”
Ik heb dit soort huisarrest niet vaak zien voorkomen, maar in sommige hardnekkige situaties leek het effectief te zijn. Blijkbaar kan het voor een oudere adolescent die nog thuis wil wonen, wanneer het volgen van de avondklok een verblijfsvereiste wordt, de aandacht van de jongere trekken.
Hoewel, zoals een lezer, Carrie, waarschuwde, kan zo’n tactiek de jongere overleveren aan gevaarlijke situaties buiten de deur. Per saldo denk ik dat ze gelijk heeft. Huisarrest is de risico’s voor de veiligheid van de jongere niet waard.
Het ontnemen van huisarrest heeft een groot nadeel als corrigerende maatregel. Het is een passieve straf, omdat de ouders de jongere alleen maar vragen om niets te doen of om het zonder te stellen. Het doet geen beroep op de energie of de tijd van de jongere.
Daarom is REPARATIE een effectievere straf dan ontneming. REPARATIE is actieve straf omdat het taken voorschrijft die gedaan moeten worden om de overtreding af te werken.
Dus de ouder zegt iets als dit. “Als gevolg van wat je hebt gedaan, zal er wat extra werk moeten worden gedaan rond ons huis (of een dienst moeten worden verleend in de gemeenschap) dat zal moeten worden voltooid voordat ik je vrijlaat om iets anders te doen wat je wilt doen. En dat werk moet naar mijn tevredenheid worden uitgevoerd.”
Niet alleen hebben de ouders of de gemeenschap voordeel van de straf van de jongere; terwijl hij bezig is met deze arbeid, houdt de tiener de regelovertreding in gedachten die hij of zij aan het afwerken is.
Sommige ouders houden zelfs een lijst bij van huishoudelijke projecten die rond het huis moeten worden gedaan, vastgeplakt op de koelkast in afwachting van de volgende overtreding. “Om te beginnen, zie je deze ramen? Nou, die moeten allemaal gewassen worden. Van binnen en van buiten.”
Wanneer een jongere door het overtreden van de regels een ander pijn of letsel toebrengt, krijgt genoegdoening de extra dimensie van RESTITUTIE.
Restitutie houdt in een ontmoeting met het slachtoffer (als het slachtoffer daartoe bereid is); van het slachtoffer te horen krijgen wat de materiële, fysieke en emotionele schade is die is aangericht; en dan een aantal feitelijke genoegdoeningen aan de persoon uitwerken om de pijn te compenseren.
Veroordeling en genoegdoening kunnen beide effectieve straffen zijn, met deze kanttekening. Nadat de voorwaarden van de straf naar behoren zijn vervuld, dan moeten ouders de overtreding als “volledig betaald” beschouwen, wat betekent dat zij er niet meer naar verwijzen. Een ouder die vasthoudt aan overtredingen uit het verleden, die ze niet wil loslaten, die “boeken tegen me bijhoudt” zoals een tiener het noemde, bouwt een geschiedenis van klachten op die geen jongere ooit te boven kan komen.
“Mijn ouders onthouden alles wat ik ooit slecht heb gedaan. En de volgende keer dat ik in de problemen kom, wat vroeg of laat wel zal gebeuren, halen ze het allemaal tegen me op. Niets van wat ik verkeerd doe, is ooit voorbij. Het wordt gewoon toegevoegd aan de lijst van al het verkeerde dat ik heb gedaan.”
Ik geloof dat de beste benadering van correctie, en straf is de uiterste corrigerende reactie, een niet-oordelende is. Het erkent dat correctie al kritiek genoeg is. De tiener weet al dat de ouders voldoende bezorgd en ontstemd zijn om zijn gedrag serieus te nemen, dus ze moeten correctie niet koppelen aan aanvallen op de capaciteiten of het karakter van de jongere. Beter is het om het gewoon oneens te zijn met de keuze die hij of zij heeft gemaakt.
Dus, in plaats van te praten over “wat een dom en onverantwoordelijk ding dat je hebt gedaan”, geven ze in plaats daarvan een niet-evaluatieve corrigerende reactie. De strafboodschap die ze geven is specifiek, verklarend en compenserend. “We zijn het niet eens met de keuze die je hebt gemaakt. Dit is waarom. En daarom is dit wat we nu moeten laten gebeuren.”
Lees meer op carlpickhardt.com