Als voormalig gekoloniseerd land heeft het ‘natievormende’ India altijd het schuldige genoegen gekoesterd om te willen koloniseren, om een koloniale mogendheid te zijn – onder welke andere naam dan ook, natuurlijk. Maandag culmineerde India’s decennialange bezetting van Kasjmir – om het anders te noemen zou betekenen dat we accepteren dat de aanwezigheid van het Indiase leger in de grensstaat slechts is geweest om de inwoners van Jammu & Kasjmir veilig te houden voor ‘buitenstaanders’ – in een annexatie.
Voor veel ‘trotse’ Indiërs heeft de eenzijdige stap van New Delhi de smaak van Vallabhbhai Patel die in 1948 het prinsdom Hyderabad ‘inlijfde’, en de Indiase regering die in 1961 Goa ‘bevrijdde’ van Portugal – daden die historisch gezien als ‘doorslaggevender’ worden beschouwd dan de rommelige ‘toetreding’ van J&K in 1947, waarvoor mensen als Jawaharlal Nehru de schuld in de schoenen wordt geschoven. Maar de intrekking van artikel 370 van de Indiase grondwet – of, om precies te zijn, het gebruik van clausule 3 van artikel 370 die de President van India toestaat de werking van artikel 370 op te schorten totdat hij of zij van gedachten is veranderd – is in feite de feitelijke evolutie van een bezettingsmacht in een macht die het bezette gebied uiteindelijk heeft geannexeerd. Zo niet naar de letter, dan toch zeker naar de geest, kan India’s veelgeroemde ‘voorliefde voor federalisme’ nu als een lachertje worden afgedaan.
Het feit dat artikel 370 in het geheim is ‘geschrapt’, zonder een vijgenblad van enig overleg of debat met Kasjmiri’s of andere ‘bemoeials’, laat ook zien hoe zelfverzekerd de Indiase regering is geworden om weg te komen met het opleggen van haar wil aan een andere Indiase staat. New Delhi’s “volwassenwording” in de omgang met contracten, vertrouwensagentschappen en “memoranda van overeenstemming” die het niet aanstaan – artikel 370 is in wezen zo’n memorandum van overeenstemming – wordt toegejuicht als zijnde “beslissend”. Welnu, wat minister van Binnenlandse Zaken Amit Shah tot stand heeft gebracht, is inderdaad ‘beslissend’ – zoals elke ongelukkige actie die met succes wordt uitgevoerd, dat kan zijn. Je kunt een staat niet overnemen, zijn leiders onder “huisarrest” plaatsen, alle communicatie verbreken – natuurlijk uit voorzorg om elke “law and order”-situatie die zou kunnen ontstaan door je eigen slinkse actie in de kiem te smoren – zonder “besluitvaardig” te zijn.
Tot zover de vaardigheden van New Delhi door de jaren heen in het toepassen van de make-up van het proberen de ‘hearts and minds’ van de Kasjmirse bevolking te winnen.
Een bezettingsmacht vindt legitimiteit in haar eigen acties, zoals een omkoper het smeergeld legitimeert door ‘daadkrachtig’ op te treden: het is de enige manier waarop orde kan worden geschapen. Tegenover de ongebreidelde macht van New Delhi is deze legitimiteit blind voor het recht – dat in het geval van Kasjmir wordt gezien en geïnterpreteerd als een recht dat eerder door ‘zwakke mannen’ in een moment van ‘zwakte’ is gemaakt.
Maar het zal niet alleen de centrale regering zijn die deze oneerlijke interpretatie van het recht, van het contract, van het vertrouwen, aan haar bevolking zal verkopen, maar het zullen ook de inwoners van India zelf zijn die deze opvatting aan elkaar zullen verkopen. Zij zullen graag geloven wat Shah maandag in het Parlement verklaarde als de bron van het aan Kasjmir gerelateerd terrorisme: Artikel 370. Zij zullen graag geloven in de oplossing die wordt geboden voor het terrorisme dat verband houdt met Kasjmir: de “schrapping” van artikel 370. Maar laat er geen twijfel over bestaan dat wat zich in Kasjmir heeft afgespeeld, ondanks alle plaatselijke kleinzieligheid en slachtofferdenken van tientallen jaren, beschamend is. Het laat zien dat India niet in staat is een volk ervan te overtuigen dat Kasjmir een “Indiaas land” is. Het laat ook zien dat India een wanhopige manier zoekt om met dat onvermogen om te gaan.
Om in herhaling te vallen: de opschorting van de speciale status van J&K – logisch als het is in het schema van hoe de situatie al decennia lang is – is niets minder dan annexatie. En hoe men het ook wil ontwijken, er bestaat een beladen, ‘dramatisch’ woord voor: Anschluß, van het Duitse werkwoord “anschließen”, zich aansluiten of “verbinden”. Zo zeker als maandagochtend in het Parlement volgde op zondagavond in Srinagar, zo pietluttig zullen velen erop wijzen dat Anschluß verwijst naar de annexatie van een ander land, en toch zeker niet naar de verovering van ‘het eigen grondgebied’. Wat, ironisch genoeg, zo’n bezetting-annexatie alleen maar duidelijker maakt.
Top Comment
partha_basu
599 dagen geleden
U praat als een ongeïnformeerde en ongeschoolde . Dit was een oude fout, niet deze regering heeft het lef om het te repareren? Bent u lange tijd in Kasjmir geweest om het lijden van de bevolking te zien? Is het aanvaardbaar? Heeft u onderzocht hoe de mensen in POK leven en wat hun rechten zijn? Stel voor dat u erheen gaat en een artikel schrijft nadat u er enige tijd bent geweest. Lees Meer
Disclaimer
De hierboven geuite meningen zijn die van de auteur zelf.