Authoritair regime, vriendjeskapitalisme
Marcos kondigde in 1972 de staat van beleg af. Imelda werd uiteindelijk een ambtenaar die vaak haar familieleden benoemde op lucratieve regerings- en industrieposities. (Ze zou later bekend worden omdat ze meer dan 1000 paar schoenen vergaarde, samen met luxe onroerend goed in Manhattan). Deze daden maakten deel uit van Marcos’ door de staat opgelegde “vriendjeskapitalisme”, waarbij particuliere bedrijven door de regering in beslag werden genomen en aan vrienden en familieleden van regeringsleden werden overgedragen, wat later tot grote economische instabiliteit leidde. Hoewel de regering van Marcos in de loop der tijd in het binnenland vooruitgang boekte met infrastructuurprojecten en oogsten, versterkte zij het leger in groten getale (waarbij ongekwalificeerd personeel werd aangeworven), beknotte zij het publieke debat, nam zij de media over en zette zij politieke tegenstanders, studenten en aanklagers naar believen gevangen.
Marcos hield ook toezicht op een nationaal referendum in 1973 dat hem in staat stelde voor onbepaalde tijd aan de macht te blijven. Voorafgaand aan een bezoek van paus Johannes Paulus II eindigde de staat van beleg in januari 1981. Marcos, die op dat moment zowel president als premier was, legde die laatste functie neer, maar behield wel de macht om op zijn bevel wetten uit te voeren en andersdenkenden zonder eerlijk proces gevangen te zetten. In juni 1981 won hij de presidentsverkiezing voor nog eens zes jaar, terwijl zijn politieke tegenstanders de stemming boycotten.
Ontslag
Betrokken bij moord op Aquino
Op 21 augustus 1983 keerde de eerder in de gevangenis gestopte Benigno Aquino Jr. terug uit zijn lange ballingschap om het Filippijnse volk een nieuw gezicht van hoop te bieden, maar hij werd doodgeschoten toen hij in Manilla uit het vliegtuig stapte. In de nasleep van de moord volgden demonstraties in het hele land. Marcos lanceerde een onafhankelijke commissie die militairen bij de moord op Aquino betrok, hoewel sindsdien wordt gesuggereerd dat Marcos of zijn vrouw de opdracht tot de moord hadden gegeven.
Toen de economie van het land kelderde en de moord op Aquino deel ging uitmaken van het nationale bewustzijn, begonnen de stedelijke rijken en de middenklasse, vaak de belangrijkste aanhangers van Marcos, aan te dringen op een einde aan zijn macht. Ook een verregaande communistische opstand en de in 1985 door 56 parlementsleden ondertekende resolutie die opriep tot zijn impeachment wegens verrijking van zijn persoonlijke schatkist via vriendjeskapitalisme, monopolies en overzeese investeringen die in strijd waren met de wet, droegen bij tot Marcos’ ondergang. Om de oppositie het zwijgen op te leggen en zijn macht weer te doen gelden, riep Marcos op tot speciale presidentsverkiezingen in 1986, iets meer dan een jaar voor het einde van zijn huidige termijn van zes jaar. De populaire Corazon Aquino, de weduwe van Benigno, werd de presidentskandidaat van de oppositie.
Marcos slaagde erin Aquino te verslaan en het presidentschap te behouden, maar zijn overwinning werd door velen als frauduleus beschouwd. Toen bekend werd dat de verkiezingen vervalst waren, ontstond er een gespannen situatie tussen aanhangers van Marcos en die van Aquino, waarbij duizenden en duizenden burgers de straat op gingen om een geweldloze militaire opstand te steunen.
Ballingschap, dood en begrafenis
Toen zijn gezondheid verslechterde en de steun voor zijn regime snel wegebde, werden Ferdinand Marcos en een groot deel van zijn familie op 25 februari 1986 uit het presidentiële paleis in Manilla gevlogen en gingen zij in ballingschap naar Hawaii. Later werd bewijsmateriaal ontdekt waaruit bleek dat Marcos en zijn medewerkers miljarden uit de Filippijnse economie hadden gestolen.
Een federale jury beschuldigde de beide Marcosen van afpersing, maar Ferdinand stierf in 1989 in Honolulu aan een hartstilstand na een reeks van kwalen. Imelda werd vrijgesproken van alle aanklachten en keerde het jaar daarop terug naar de Filippijnen, hoewel ze nog met andere juridische problemen te maken kreeg. Ze zou zich later zonder succes verkiesbaar stellen voor president en de verkiezingen voor het Congres winnen, waarbij twee van haar drie kinderen, Imee en Ferdinand Jr., ook als regeringsfunctionaris fungeerden.
Sinds 1993 was het lijk van Marcos gebalsemd in een glazen kist in zijn thuisprovincie Ilocos Norte. In 2016 gaf president Rodrigo Duterte de opdracht om Marcos’ lichaam te begraven op de Nationale Heldenbegraafplaats in Manilla, waarbij protesten uitbraken tegen een dergelijke stap gezien Marcos’ mensenrechtenschendingen. Desondanks werden in november de stoffelijke resten van Marcos op de nieuwe begraafplaats bijgezet in een heldenbegrafenis.
Achtergrond en vroege leven
Ferdinand Marcos werd op 11 september 1917 geboren in de gemeente Sarrat, onderdeel van de provincie Ilocos Norte. Hij ging in Manilla naar school en volgde later een rechtenstudie aan de Universiteit van de Filippijnen. Zijn vader, Mariano Marcos, was een Filippijns politicus, en op 20 september 1935, nadat Julio Nalundasan Mariano had verslagen voor een zetel in de Nationale Assemblee (voor de tweede keer), werd Nalundasan in zijn huis neergeschoten en vermoord. Ferdinand, Mariano en andere familieleden werden uiteindelijk berecht voor de moord, en Ferdinand werd schuldig bevonden aan moord.
Aanvechtend tegen het vonnis, pleitte Ferdinand voor zichzelf bij het Hooggerechtshof van zijn land en werd in 1940 vrijgesproken. Opmerkelijk is dat Marcos, terwijl hij in de gevangenis zijn zaak voorbereidde, studeerde voor het bar-examen en na de vrijspraak advocaat werd in Manilla. (Naar verluidt werd Marcos’ vrijlating in de hand gewerkt door rechter Ferdinand Chua, van wie sommigen ook aannemen dat hij Marcos’ biologische vader was).
Succes in de politiek
Tijdens de Tweede Wereldoorlog diende Ferdinand Marcos als officier bij de strijdkrachten van zijn land, en later beweerde hij dat hij ook een topfiguur was in het Filippijnse guerrillaverzet. Aan het eind van de oorlog, toen de Amerikaanse regering de Filippijnen op 4 juli 1946 onafhankelijkheid verleende, werd het Filippijnse Congres opgericht. Na gewerkt te hebben als bedrijfsadvocaat, voerde Marcos campagne en werd hij tweemaal verkozen als afgevaardigde voor zijn district, van 1949 tot 1959. In 1959 nam Marcos zitting in de senaat, een positie die hij zou bekleden tot hij in 1965 het presidentschap verkiesbaar stelde en won voor de Nationalistische Partij.