Geography
Het terrein van Galicia is heuvelachtig en relatief uniform in hoogte, met meer dan de helft van het gebied liggend tussen de 400 en 600 meter hoogte en minder dan een vijfde op een hoogte lager dan 200 meter. Bergen omringen het binnenland, waardoor de regio geïsoleerd is van de Spaanse provincies Asturias, León en Zamora in het oosten en van Portugal in het zuiden. Het binnenland wordt gedomineerd door sterk versnipperde bergen, die geleidelijk overgaan in de kustvlakten van de Atlantische kust en de Golf van Biskaje. Talrijke rivieren en hun zijrivieren stromen zeewaarts door Galicië, waardoor de regio hydro-elektrische energie kan exporteren naar de rest van Spanje. De jaarlijkse neerslag is gematigd hoog, meer dan 40 inches (1.000 mm) op de meeste plaatsen, maar het is slechts van beperkt nut, omdat de slecht geërodeerde bodem weinig vocht vasthoudt.
Dorpen zijn over het algemeen klein en geïsoleerd, de parochie is de gemene deler tussen de wijd verspreide dorpen van een plaats. Het terrein begunstigt veeteelt boven akkerbouw, en de eerste is de belangrijkste landbouwactiviteit; niettemin is de boerenbevolking groot en tamelijk gelijkmatig verspreid, wat resulteert in de onderverdeling van het platteland in kleine grondbezitjes, of minifundios. Het onvermogen van deze boerderijen om een groeiende bevolking te onderhouden heeft sinds de 18e eeuw geleid tot een meer dan gemiddelde emigratie uit Galicië. De emigratie naar het buitenland was bijzonder groot tussen 1920 en 1935. Sinds de Tweede Wereldoorlog is de emigratie niet alleen naar de geïndustrialiseerde landen van Europa gegaan, maar ook naar de Spaanse provincies Madrid, Vizcaya en Barcelona. De emigratie van vooral mannen heeft geleid tot ernstige demografische en economische onevenwichtigheden, waaronder een vergrijzende bevolking en een dalende economische produktiviteit.
In de minifundios overheerst de zelfvoorzienende landbouw, met aardappelen en maïs als de belangrijkste gewassen en vee als de belangrijkste veestapel. De landbouwsector lijdt onder werkloosheid en grote aantallen migrerende werknemers verlaten Galicië regelmatig op zoek naar seizoensarbeid elders in Spanje. In de bergen worden aanzienlijke hoeveelheden hout (dennenhout) geproduceerd, en zagerijen zijn wijdverbreid. De haven van Vigo is een van de belangrijkste vissershavens van Spanje.
Galicië’s productiesector is goed ontwikkeld. Visverwerking en scheepsbouw zijn van bijzonder belang; Ferrol en Vigo hebben grote scheepsbouwwerven. Ook de textiel-, automobiel- en voedingsmiddelenindustrie zijn van economisch belang. De productie van turbineonderdelen is belangrijk voor de bouw van windturbines; Galicië telt tientallen windmolenparken verspreid over de provincies, die ongeveer een derde van de totale energieproductie van Spanje opwekken. De bruinkoollagen worden gebruikt voor de productie van thermo-elektrische energie. De installatie van een aardolieraffinaderij in A Coruña heeft de industriële ontwikkeling in die provincie gestimuleerd. De dienstensector maakt iets minder dan een tiende van de economie uit; het toerisme nam in het begin van de 21e eeuw toe.
De cultuur en taal van Galicië ontwikkelden zich in relatieve afzondering en vertoonden tot de definitieve scheiding van de twee landen in 1668 meer verwantschap met de Portugese cultuur en taal dan met de cultuur en taal van Spanje. Het literaire gebruik van het Galicisch bereikte een hoogtepunt in de 13e en 14e eeuw, toen het metrum, gebaseerd op dat van het Provençaals, een grotere verfijning en veelzijdigheid vertoonde dan het toen relatief onderontwikkelde Castiliaanse metrum. Andere opmerkelijke literaire periodes zijn het Rexurdimento (“wederopstanding” of “heropleving”) aan het eind van de 19e eeuw en de jaren ’20 en ’30 van de 20e eeuw. Rosalía de Castro (1837-85) was een van de leidende figuren van de Opstanding. Haar Cantares gallegos (1863; “Galicische liederen”) was het eerste grote werk dat in eeuwen in de Galicische taal werd geschreven. Het vertegenwoordigde de heropleving van het Galicisch als literaire taal en inspireerde een groeiend regionaal bewustzijn. In de jaren vlak voordat Franco aan de macht kwam, vormde een groep Galicische schrijvers, geboren in de jaren 1880, de kern van de Galicische culturele beweging. Bekend als de Xeración Nós (“De Wij-generatie”), promootten deze schrijvers hun doelstellingen in het literaire en artistieke tijdschrift Nós (1920; “Wij”), gewijd aan het consolideren van de Galicische cultuur.
Andere Galicische cultuurfiguren bij uitstek van de 20e eeuw waren Ramón Menéndez Pidal (1869-1968), een geleerde wiens werken zich concentreerden op Spaanse filologie en cultuur; Ramón Otero Pedrayo (1888-1976), die veel publiceerde over de Galicische cultuur en bijna uitsluitend in het Galicisch schreef; schrijver Camilo José Cela (1916-2002), winnaar van de Nobelprijs voor literatuur; schilder Luis Seoane (1910-79), die de Galicische cultuur promootte toen hij in ballingschap in Argentinië verbleef; en Urbano Lugrís (1902-73), een surrealistische schilder die de zee als een constante factor in zijn werk gebruikte.
Sinds het einde van de 20e eeuw is de publicatie van Galicische teksten en de productie van Galicischtalige films geleidelijk en voortdurend toegenomen. Sommige Spaanstalige kranten hebben afdelingen in het Galicisch en er zijn Galicische radio- en televisiezenders.