Het vergelijken van statistieken van geweldsdelicten tussen landen is meestal problematisch, vanwege de manier waarop verschillende landen criminaliteit classificeren. Geldige vergelijkingen vereisen dat vergelijkbare delicten tussen jurisdicties worden vergeleken. Vaak is dit niet mogelijk, omdat in de criminaliteitsstatistieken gelijkwaardige delicten op zulke verschillende manieren worden geaggregeerd dat het moeilijk of onmogelijk is een geldige vergelijking te maken. Afhankelijk van het rechtsgebied kunnen geweldsdelicten het volgende omvatten: moord, doodslag, aanranding, doodslag, aanranding, verkrachting, beroving, nalatigheid, bedreiging, ontvoering (abductie), afpersing en intimidatie. Verschillende landen, zoals Australië, Canada, Nieuw-Zeeland, Europa en de Verenigde Staten hebben allemaal verschillende systemen voor het registreren en melden van misdrijven.
AustraliëEdit
De International Crime Victimization Survey (ICVS) is één manier waarop Australië criminaliteit analyseert. Deze manier wordt los van de formele politieaangifte gedaan en geeft de burgers van Australië de gelegenheid hun ervaring met criminaliteit te uiten die anders niet bij de politie zou zijn gemeld. Het is vergelijkbaar met het NCVS, een enquête die in de Verenigde Staten wordt gehouden om de niet-gerapporteerde criminaliteit te schatten. De twee belangrijkste categorieën van de ICVS zijn persoonlijke criminaliteit en criminaliteit onder huishoudens.
De eerste jaarlijkse nationale enquête naar slachtofferschap van criminaliteit in Australië, de Crime Victimisation Survey, werd uitgevoerd in 2008-2009. Persoonlijke misdrijven die in de enquête zijn opgenomen, zijn:
- Fysieke mishandeling
- Dreigende mishandeling (inclusief face-to-face en non-face)
- Roofbery (including attempted)
- Sexual assault (including attempted)
Een type seksueel misdrijf is Intimate Partner Violence (IPV). Intimate Partner Violence komt vaak voort uit andere gewelddadige neigingen/gedragingen, zoals woede, gebrek aan zelfbeheersing en/of geestelijke instabiliteit. Er is een opvallende genderkloof als het gaat om geweld binnen het huwelijk. Mannen maken zich vaker schuldig aan algemeen geweld, terwijl vrouwen zich vaker schuldig maken aan IPV. Gebrek aan zelfbeheersing bij mannen heeft een directe correlatie met het al dan niet schuldig zijn aan IPV, terwijl woede bij vrouwen een grotere correlatie heeft met het al dan niet begaan van dit soort gedrag.
Huishoudelijke delicten die kunnen leiden tot geweldsmisdrijven zijn: inbraak en poging tot inbraak. De percentages voor huishoudelijke delicten waren hoger dan die voor persoonlijke delicten en dit percentage is berekend op basis van 100 personen per 100 huishoudens.
Australië (en ook Nieuw-Zeeland) classificeert criminaliteit volgens de Australian and New Zealand Standard Offence Classification (ANZSOC). Deze standaard werd oorspronkelijk in 1997 gepubliceerd als de Australian Standard Offence Classification (ASOC), maar werd in 2008 herzien en in 2011 hernoemd om aan te sluiten bij het internationale gebruik van de standaard in beide landen en bij het overeengekomen beleid om de classificaties van het Australian Bureau of Statistics (ABS) en Statistics New Zealand te harmoniseren. De standaard kent niet één categorie voor geweldsmisdrijven, maar de eerste 6 divisies hebben betrekking op misdrijven tegen de persoon:
01 Moord en aanverwante misdrijven; 02 Handelingen bedoeld om letsel toe te brengen; 03 Seksueel geweld en aanverwante misdrijven; 04 Gevaarlijke of nalatige handelingen die personen in gevaar brengen; 05 Ontvoering, intimidatie en andere misdrijven tegen de persoon; 06 Beroving, afpersing en aanverwante misdrijven.
CanadaEdit
Canada voert jaarlijks een meting uit van het aantal misdrijven, de zogeheten Uniform Crime Reporting Survey (UCR). Tot de “Violent Criminal Code”-overtredingen van de UCR behoren: moord, poging tot moord, seksueel geweld, aanranding, beroving, criminele intimidatie, het uiten van bedreigingen, en andere gewelddadige overtredingen. Canada verzamelt ook om de vijf jaar informatie over slachtofferschap van misdrijven via zijn General Social Survey on Victimisation (GSS). Onder de acht GSS-misdrijven die worden gevolgd, zijn drie gewelddadige misdrijven: aanranding, beroving en fysiek geweld.
Nieuw-ZeelandEdit
Voordat het land in 2010 de Australische standaard voor het classificeren van misdrijven (ASOC) overnam, hadden de misdaadstatistieken van Nieuw-Zeeland een categorie voor geweld die moord, ontvoering, ontvoering, beroving, mishandeling, intimidatie, bedreiging en groepsbijeenkomst omvatte, terwijl alle seksuele misdrijven in een aparte categorie van geweld werden getoond. Geweldsdelicten zijn niet specifiek in de Nieuw-Zeelandse wetgeving gedefinieerd; de Crimes Act van 1961 heeft afzonderlijke delen die handelen over “misdrijven tegen de zedelijkheid en de goede zeden, seksuele misdrijven en misdrijven tegen het algemeen welzijn” en “misdrijven tegen de persoon”. In 2015 veranderde de politie van Nieuw-Zeeland de manier waarop zij criminaliteit telde, door over te schakelen van het tellen van geregistreerde misdrijven naar het tellen van mensen die het slachtoffer zijn geworden of waarvan is vastgesteld dat zij een misdrijf hebben gepleegd. De gedachte hierachter is dat in plaats van alleen het misdrijf te registreren, het analyseren van wie precies het slachtoffer en wie precies de dader is, meer kan helpen om de aard van de geweldsmisdrijven te begrijpen en trends/patronen aan het licht te brengen. Historische statistieken van geregistreerde misdrijven van 1994 tot 2014 zijn beschikbaar bij Statistics NZ, terwijl recentere statistieken beschikbaar zijn bij de politie van Nieuw-Zeeland via policedata.nz. Geweldsmisdrijven worden in de Nieuw-Zeelandse wetgeving niet gedefinieerd, maar in de eerste zes afdelingen van de classificatiestandaard worden wel misdrijven tegen de persoon gedefinieerd.
EuropaEdit
Oostenrijk, Tsjechië, Finland, Duitsland, Engeland, Letland, Nederland, Portugal, Griekenland en Zweden rekenen licht geweld zoals het slaan van een ander persoon als mishandeling. Een voorbeeld is de zaak van Ilias Kasidiaris in 2012. Kasidaris, toen woordvoerder van de extreemrechtse Gouden Dageraad-partij in Griekenland, sloeg een linkse tegenstandster in het gezicht tijdens een live televisiedebat. Hij werd vervolgens gezocht door Griekse aanklagers voor mishandeling en kreeg een arrestatiebevel.
In Frankrijk wordt klein geweld zoals iemand een klap geven niet als mishandeling aangemerkt.
In het Verenigd Koninkrijk wordt al het geweld tegen de persoon, seksuele misdrijven, tot geweldsmisdrijven gerekend. Tegenwoordig worden geweldsdelicten als de gruwelijkste beschouwd, terwijl in het verleden, volgens Simon Dedo, vermogensdelicten even belangrijk waren. De cijfers over geweldsmisdrijven in het Verenigd Koninkrijk worden geregistreerd door de British Crime Survey. Voor het verslag 2010/2011 over criminaliteit in Engeland en Wales laten de statistieken zien dat geweldsmisdrijven een algemene neerwaartse trend van de laatste decennia voortzetten, zoals blijkt uit de grafiek. “Uit de BCS van 2010/2011 blijkt dat het totale geweld met 47% is gedaald ten opzichte van het piekniveau in 1995, wat neerkomt op bijna twee miljoen minder geweldsdelicten per jaar. In 2010/2011 meldden 31 mensen per 1 000 ondervraagden dat zij in de 12 voorafgaande maanden het slachtoffer waren geworden van een geweldsmisdrijf. Wat betreft moord: “Toenemende niveaus van moord (met ongeveer 2% tot 3% per jaar) van de jaren 1960 tot het einde van de twintigste eeuw”. Recentelijk is het moordcijfer gedaald, “een daling van 19 procent in moorden sinds 2001/02”, zoals gemeten door The Homicide Index.
Verenigde StatenEdit
Er zijn twee belangrijke databanken over criminaliteit die worden bijgehouden door het Amerikaanse ministerie van Justitie (DOJ): de National Crime Victimization Survey (NCVS) van het Bureau of Justice Statistics en het Uniform Crime Report (UCR) van het Federal Bureau of Investigation. Niet-dodelijk geweld wordt gerapporteerd in de NCVS, die verkrachting en seksueel geweld, beroving, en zware en eenvoudige mishandeling meet die worden gemeld door huishoudens die zijn ondervraagd door het U.S. Census Bureau. Het UCR volgt soortgelijk niet-dodelijk geweld, plus moord en doodslag zonder voorbedachte rade die door de politie worden geregistreerd.
Er zijn belangrijke methodologische en definitorische verschillen tussen het NCVS en het UCR:
- Het NCVS bevat schattingen van zowel gerapporteerde als niet-gerapporteerde misdrijven, terwijl het UCR gegevens verzamelt over door de politie geregistreerde misdrijven.
- Het UCR omvat moord, brandstichting en commerciële misdrijven, terwijl het NCVS dat niet doet.
- Het UCR omvat geen eenvoudige mishandeling (aanvallen of pogingen tot aanvallen zonder wapen die resulteren in geen of lichte verwondingen) en seksuele mishandeling, die wel in het NCVS staan.
- De NCVS-gegevens zijn schattingen op basis van een nationaal representatieve steekproef van Amerikaanse huishoudens, terwijl de UCR-gegevens zijn gebaseerd op een nationale steekproef van Amerikaanse huishoudens. huishoudens, maar de UCR-gegevens zijn gebaseerd op de werkelijke aantallen misdrijven die door de wetshandhavingsinstanties zijn gemeld.
Vergelijking van het UCR en het NCVS met betrekking tot gerapporteerde/niet-gerapporteerde criminaliteit.Het NCVS sluit misdrijven tegen kinderen onder de 12 jaar, personen in instellingen en mogelijk zeer mobiele bevolkingsgroepen en daklozen uit; slachtofferschap tegen deze personen kan echter wel in het UCR zijn opgenomen.
Omdat ze verschillende methodologieën gebruiken en overlappende, maar niet identieke, misdrijven meten, zijn de gegevens complementair en niet noodzakelijkerwijs congruent.:9
UCR en FBI
In 2019 waren er volgens de gegevens van de FBI ongeveer 1.203.808 geweldsmisdrijven die plaatsvonden in de Verenigde Staten. Vergeleken met de statistieken van vorig jaar, zagen overval, verkrachting en inbraakmisdrijven een daling in de tarieven, terwijl mishandeling en moord een lichte stijging zagen. Per 100.000 inwoners van de Verenigde Staten werden 156 arrestaties verricht die op de een of andere manier verband hielden met geweldsmisdrijven. Meer specifiek werden er per 100.000 mensen 3 arrestaties verricht voor moord, 7 voor verkrachting, 24 voor beroving, en kwam mishandeling het meest voor met 120 arrestaties per 100.000 mensen.
Bureau of Justice Statistics en NCVS
In 2019, De verzamelde NCVS-gegevens bestaan uit 155.076 huishoudens in de Verenigde Staten. Een opmerkelijke statistiek uit deze gegevensverzameling is dat het percentage geweldsmisdrijven in 2019 met 15% is gedaald. Per 1.000 ondervraagde personen werd gezegd dat 7,3 mensen slachtoffer waren van een geweldsmisdrijf, wat een daling is ten opzichte van 2018 (8,6 per 1.000 mensen). Slachtoffer zijn van een geweldsmisdrijf met betrekking tot ras daalde ook. Zwarten zagen een daling van 29%, terwijl blanken een daling van 22% zagen.
Vol geweldsmisdrijven in zowel de UCR- als de NCVS-categorie hebben een gemeenschappelijke variabele: alcoholgebruik. Ongeveer 25% van de Amerikaanse vrouwen is het slachtoffer geweest van aanranding, terwijl ongeveer 20% van de Amerikaanse mannen deze aanranding en ander gewelddadig gedrag heeft gepleegd, waaruit een duidelijke genderkloof blijkt. Vrouwen zijn onevenredig vaker slachtoffer van deze categorieën in de Verenigde Staten. Het is bekend dat alcohol het beoordelingsvermogen aantast, waardoor irrationele beslissingen worden genomen. De UCR-cijfers voor gewelddadige verkrachting zijn zo laag omdat vrouwen waarschijnlijk niet melden slachtoffer te zijn van dit gewelddadige gedrag.
In 2011 was het UCR-cijfer voor geweldsmisdrijven gedaald tot 386,3 gevallen per 100.000 personen, vergeleken met 729,6 per 100.000 in 1990.
Amerikaanse moordgegevens zijn ook beschikbaar in het National Vital Statistics System (NVSS).
Race and Crime Rates
Raciale ongelijkheid en sociaaleconomische status spelen een beruchte rol in de geweldscriminaliteitscijfers die in de bovenstaande grafiek worden getoond. Er is een directe correlatie met geweld in de arme gebieden van de Verenigde Staten. Gebieden die dicht bij de armoedegrens leven, hebben meer kans op hogere geweldscijfers. Sociale en milieufactoren spelen ook een rol bij gewelddadige misdaadcijfers. In deze arme gebieden worden individuen gedwongen tot een “survival of the fittest”-aanpak of beschikken zij niet over de nodige middelen om op legale wijze voor zichzelf of hun gezin te zorgen, zodat geweldsmisdrijven de enige optie zijn.