- Mei 15, 2014
- Door Joshua Nash, LPC-S, Anger Management Topic Expert Contributor
In een reeks artikelen op GoodTherapy heb ik het feit onderzocht dat onze woede vaak onderliggende emotionele triggers heeft. Mijn eerste artikel begon met erop te wijzen dat veel woedebeheersingsstrategieën vermijden om ons te confronteren met wat er onder de woede en frustratie schuilt. Mijn tweede artikel richtte zich op niet geuite droefheid als een van de hoofdoorzaken van boosheid. In dit artikel zal ik me richten op angst en hoe ook die kan omslaan in woede als je die niet erkent en niet uitdrukt.
Bangheid moet worden opgevat als een zelfgecreëerde ervaring van angst die voortkomt uit een gerichtheid op de toekomst. Hoewel het een beetje als opwinding kan aanvoelen, kan angst slopend aanvoelen omdat de focus op de gevreesde toekomstige gebeurtenis ons schijnbaar verlamt. Angst haalt ons uit het huidige moment en ontkoppelt ons van de realiteit die ons omringt. Angst is geen pretje, want als we geloven dat er slechte dingen zullen gebeuren, ervaren we slechte dingen in het huidige moment. De verbinding van angst met woede bestaat op hetzelfde niveau als de verbinding van woede met alle andere emoties, door ontkenning en onderdrukking.
Omdat angst gewoon een andere vorm van angst is, worstelen velen van ons met het toegeven dat we bang zijn. Net als bij verdriet en schuldgevoel zijn we al vroeg geconditioneerd om onze angst te ontkennen en te negeren. Angst is zwakheid, zegt men. Toegeven dat we bang zijn, staat dus gelijk aan sociale zelfmoord. Dus in plaats van toe te geven dat we ons angstig voelen, onderdrukken we de ontstane energie, die zich op haar beurt vastzet in ons lichaam. De waarheid van het negeren van onze ware emoties komt ons achtervolgen, en weerhoudt ons van het soort vreugdevolle, vervullende leven waar we van gedroomd hebben.
Angst – ALLE angst – begint in de geest. Het begint als een klein verhaal over wat we denken dat ons ontbreekt. Zelfvertrouwen. Geduld. Kracht. Vaak geloven we dat we juist dat missen waarvan we denken dat we het nodig hebben om succesvol te zijn. Na verloop van tijd wordt het verhaal van ons vermeende gebrek aan ons “bewezen” door ons geïmmobiliseerde gedrag. We stoppen met assertief en pro-actief te zijn. We stoppen met leven, en dan, zie en zie, voelen we ons zwak en machteloos. Als we ons niet bewust zijn van deze mini-horrorverhalen en de hectische energie die ze in ons lichaam creëren, maken we onszelf overgevoelig, prikkelbaar en boos.
De weg naar het overwinnen van dit angstprobleem dat zich voordoet als een “woedeprobleem” zal belachelijk eenvoudig blijken. Rustig aan. Ja, dat is het. Hoewel eenvoudig, ik waarschuw mensen in therapie dat het eenvoudige proces van het vertragen is niet zo eenvoudig. Het eenvoudige komt van de kleine gedragsstappen die je zult nemen; het niet-zo-gemakkelijke om te doen komt van de jarenlange conditionering die je zult moeten overwinnen.
Afremmen betekent dat je lichaam en geest weer op één lijn brengt. Meer direct betekent het dat je de geest tot rust brengt en je concentreert op slechts één activiteit, de activiteit die in het huidige moment bestaat. Waar angst ons wegtrekt van het huidige moment en in onze gedachten trekt, brengt vertragen ons terug naar het lichaam, dat altijd in het huidige moment bestaat. Woede die voortkomt uit niet erkende en niet onder woorden gebrachte angst kookt vaak net onder de oppervlakte. Met “oppervlak” bedoel ik letterlijk het lichaam. Stel je voor dat angst de lont is en een externe gebeurtenis de vonk. Omringd door potentiële vonken, zullen we ontploffen als we onszelf niet actief onschadelijk maken.
Kies iets sensueels om je nu op te concentreren. Kies iets wat je kunt horen, zien, proeven, ruiken of aanraken. Concentreer je op de sensaties die zich in je lichaam voordoen terwijl je je koffie drinkt of luistert naar het typen op kantoor. Als er een gedachte opkomt, en dat zal gebeuren, zeg dan gewoon tegen die gedachte: “Niet nu, ik doe het rustiger aan.” Na verloop van tijd, zul je heel bedreven worden in het vertragen. Wanneer we vertragen, produceren we niet de angst die vervolgens leidt tot onze chronische woede. Meesters worden van onze eigen innerlijke werelden geeft ons de vrijheid om te reageren op de werkelijkheid in plaats van erop te reageren.