Guinguette Marais Poitevin

Op 10 juli 1986 raakte Grateful Dead frontman Jerry Garcia in een diabetische coma die hem bijna fataal werd. De komende shows van de band werden geannuleerd terwijl Garcia weken en maanden herstelde met hulp van oude vriend Merl Saunders. Terwijl Garcia een aantal Jerry Garcia Band shows speelde in de herfst van 1986, keerde de Grateful Dead uiteindelijk terug op het podium op 15 december 1986 om te beginnen aan een serie van drie optredens in de Oakland Coliseum Arena.

Scribent Blair Jackson beschreef Merl’s rol in het weer in vorm krijgen van Jerry in een Dead.net artikel:

Toen Jerry in de zomer van 1986 bijna stierf nadat hij in een diabetische coma was geraakt, was het Merl, meer dan wie dan ook, die letterlijk aan Jerry’s zijde zat en hem hielp zijn muzikale gaven terug te krijgen – die na de coma verward en ongrijpbaar waren geworden – door hem geduldig de grondbeginselen opnieuw te leren, zijn vaardigheden beetje bij beetje opnieuw op te bouwen. En zelfs voordat hij klaar was om te proberen te spelen, hielp Merl hem zijn kracht terug te krijgen: “Ik nam hem mee voor een wandeling. We namen 10 stappen, en dan weer 10 stappen terug. Zijn houding was geweldig. Hij wilde beter worden, maar hij was ook bang. Hij werd heel snel moe, maar hij raakte nooit echt ontmoedigd. Het meeste wat hij zei was: ‘Oh man, dit is moeilijker dan het lijkt!'”

Toen Garcia eenmaal een gitaar oppakte, “kwam het heel langzaam terug,” zei Merl. “Hij moest akkoorden helemaal opnieuw leren en hij had veel moeite om te onthouden hoe hij zelfs de simpelste dingen moest doen. En ik wilde hem niet dwingen. ‘Man, ik ben moe.’ Hij had al vijf minuten gespeeld. ‘Oké, dat is goed. Leg het neer. Laten we een stukje gaan lopen. En dat deden we dan een paar minuten tot hij moe werd. We praatten over muziek. Ik vertelde hem over liedjes waar ik aan werkte en dat zou zijn gedachten op gang brengen. We praatten in muzikale termen. En langzaam begon hij zijn kracht terug te krijgen. Maar soms duurde het een uur of twee voordat hij zelfs een simpel akkoord onder de knie had. Toen we er verder in kwamen, begon hij sommige dingen weer een beetje te leren, maar het kostte veel werk. Het eerste nummer dat hij weer wilde leren was ‘My Funny Valentine.'”

Vanuit alle verslagen was de eerste Grateful Dead show terug, die plaatsvond op deze datum in 1986, een ongelooflijk emotionele aangelegenheid. Er was een tijd dat Deadheads dachten dat Jerry misschien nooit meer terug zou komen, maar Garcia keerde niet alleen terug op het podium, hij onthulde ook nieuwe nummers. Op passende wijze opende de Grateful Dead met “Touch Of Grey,” wat de fans de kans gaf om mee te schreeuwen met het refrein van “I will survive!” Op publieksopnamen is te horen hoe het publiek uit zijn dak gaat, zowel bij het betreden van het podium als tijdens “Touch Of Grey.”

Het eerste debuut van de avond kwam al vroeg toen Jerry zijn maten leidde door “When Push Comes To Shove,” een nummer dat de groep zou opnemen voor In The Dark, maar dat verrassend genoeg in 1989 van het repertoire verdween. Jerry en Bob wisselden af gedurende een eerste set met klassiekers als “Greatest Story Ever Told,” “Loser,” “Cassidy,” “Althea” en “Candyman.”

Na de tweede set te hebben geopend met “Iko Iko” en “Looks Like Rain,” stapte Garcia naar de microfoon om de allereerste “Black Muddy River” te brengen. In tegenstelling tot “When Push Comes To Shove,” bleven Jerry en Robert Hunter’s “Black Muddy River” hangen tot het einde van de carrière van de Grateful Dead en was het voorlaatste nummer dat de groep speelde tijdens hun laatste concert op 9 juli 1995. Weir deed het meeste zware werk in een tweede set met meerdere secties van “Playing In The Band” en een rauwe “Johnny B. Goode” toegift. The Grateful Dead was terug en zou het jaar daarop hun grootste commerciële succes behalen met de release van “Touch Of Grey” als single. Toch betekende het deuntje nooit zoveel als op 15 december 1986.

Bekijk video van de show gedeeld door Kevin Tobin:

Setlist