Ter ere van de verjaardag van Dookie, hier 10 minder bekende feiten over een nog steeds resonerend album dat de loop van de rockgeschiedenis veranderde.
1. Het album was oorspronkelijk getiteld Liquid Dookie.
Green Day’s oorspronkelijke bedoelingen voor hun major-label debuut waren veel smeriger: De band wilde oorspronkelijk met de titel Liquid Dookie een knipoog maken naar diarree. De zin was geïnspireerd op hun ervaringen met het krijgen van “de shits” op tournee als gevolg van vreselijke diëten. Maar volgens hun Behind the Music aflevering, was de volledige titel “te grof” voor hun label. “We hadden een fecale fascinatie in die jaren,” zei Tré Cool tijdens de Ultimate Albums documentaire op VH1. De band koos uiteindelijk voor het verkorte en even effectieve Dookie om hun punt duidelijk te maken.
2. Richie Bucher’s geïllustreerde album art zinspeelde op Black Sabbath en AC/DC – en Sesamstraat.
Dookie’s kleurrijke, chaotische hoesafbeelding is in de eerste plaats een knipoog naar de Bay Area roots van het trio – de setting is gemodelleerd naar Berkeley’s Telegraph Avenue, met afbeeldingen van verschillende lokale personages – maar de collage-achtige afbeelding bevat ook een paar van Green Day’s muzikale helden. “Het geklede personage dat op de Mona Lisa lijkt, is de vrouw op de hoes van het eerste Black Sabbath-album,” onthulde Billie Joe Armstrong tijdens de Ultimate Albums-doc. “AC/DC-gitarist Angus Young staat er ook ergens op.”
Op de oorspronkelijke achterkant van Dookie stond een afbeelding van een pluche-speelgoedversie van Ernie uit Sesamstraat, maar die afbeelding werd later verwijderd uit angst voor zowel een mogelijke rechtszaak van de show als verwarring over de vraag of het album wel of niet voor kinderen was.
3. De band werkte hard aan het vermijden van major-label “horrorverhalen.”
Met de steun van Reprise’s Rob Cavallo, vond de band manieren om trouw te blijven aan hun punk-ethos tijdens het maken van het album. Ze gingen de studio in met een plan, kozen de studio waar ze wilden opnemen en zorgden ervoor dat ze goed voorbereid waren. Ze voltooiden het album in twee maanden. “We waren er klaar voor,” zei Armstrong in 2014. “We wilden niet een van die bands zijn die vast kwamen te zitten in de studio. We hoorden over platenlabels die bands vertelden: ‘Dit is wat er mis is. Maak het opnieuw’ – horrorverhalen over het uitgeven van geld. We hadden zoiets van ‘Fuck die shit. We nemen dit op en zijn klaar.””
4. Green Day zag zichzelf als een “extrovert” alternatief voor de angstige grunge-scene.
“Ik vond veel van de grunge-bands niets anders dan arena-rockbands,” zei Armstrong tijdens Ultimate Albums. “Ze waren allemaal super introvert en zeiden niets.” Later in 2014 merkte hij op dat er in die tijd te veel “gezeur in de rock was. Van nature zijn wij extrovert.” Voor het trio kwam hun aantrekkingskracht door in hun eigen “devil-may-care attitude.”
5. Andere artiesten hadden hits gescoord met liedjes over masturbatie, maar “Longview”, de eerste grote hit van Green Day, gaf een nieuwe, sombere draai aan het onderwerp met zijn portret van een burn-out door een pothead. Volgens Armstrong wilde hij met het nummer meer bereiken dan alleen “pulling the pud”, zoals hij zei in de Ultimate Albums documentaire. “De mijne kwam meer van een eenzame jongen, geen vriendin, geen leven. Complete loser.”
6. “Basket Case” ging in op Armstrongs biseksuele identiteit.
Armstrong gebruikte verschillende van de nummers om zijn eigen seksuele verwarring en verkenning in die tijd te uiten. Met name in het derde couplet van “Basket Case” verandert hij het geslacht van de “hoer”, als een manier om niet alleen zichzelf maar ook de luisteraar uit te dagen.
“Het is ook kijken naar de wereld en zeggen: ‘Het is niet zo zwart-wit als je denkt. Dit is niet de prostituee van je grootvader – of misschien was het dat wel,'” vertelde hij in 2014 aan Rolling Stone. “Deze plaat raakt veel aan biseksualiteit.”
Het nummer “Coming Clean” nam een meer introspectieve wending, met de openingszin “Seventeen and strung out on confusion.” Hoewel hij op het punt stond om met zijn lange-afstandsvriendin Adrienne te trouwen, was Armstrong nog steeds in een “ontdekkingsproces”, zoals hij 20 jaar na de release van het album reflecteerde. “Ik was bereid om alles te proberen,” merkte hij op.
7. Armstrong gebruikte het schrijven van liedjes als een manier om zijn onrustige mentale toestand te kalmeren.
In de Dookie documentaire legde de singer-songwriter uit dat hij muziek vaak gebruikte om met paniekaanvallen en angsten om te gaan. Hij schreef sommige van zijn problemen toe aan “overgebleven angst” uit zijn jeugd, met name het verlies van zijn vader aan slokdarmkanker toen hij 10 was. “Ik had geen idee wat er aan de hand was – ik dacht dat ik mijn verstand aan het verliezen was,” zei hij over zijn paniekaanvallen, waarop veel wordt gezinspeeld in “Basket Case”. Gevoelens van eenzaamheid, woede, angst en vervreemding dringen ook door in nummers als “Burnout”, “She”, “F.O.D.”, “Longview” en “Having a Blast.”
“De enige manier waarop ik kon weten wat er aan de hand was, was door er een nummer over te schrijven,” zei hij.
8. Ondanks de tegenreacties uit hun scene voelde Green Day zich trots op en comfortabel met hun plotselinge rocksterrendom
“Ik vond het geweldig om te zien hoe de menigten groter en groter werden, de opwinding van mensen die elk woord meezongen,” zei Armstrong over het Dookie-tijdperk in een interview met Rolling Stone uit 2013, maar de mensen om hen heen waren niet altijd zo comfortabel. Op hetzelfde moment dat ze opgeblazen werden, worstelden acts als Pearl Jam en Stone Temple Pilots publiekelijk met hun eigen beroemdheid en overdaad. “Wij kregen meer tegenwerking dan al die andere bands samen,” zei Armstrong. “Dat geloof ik heilig. Komend uit Gilman Street en het Maximum Rock N Roll-tijdperk van bands, dat in feite een socialistische mentaliteit was, was wat wij deden regelrechte godslastering: rocksterren worden.”
Zelfs met het risico hun geloofwaardigheid te verliezen in de scene die hen heeft grootgebracht, voelden Armstrong, Dirnt en Cool dat ze thuishoorden in ruimtes als Berkeley’s hypermoderne Fantasy-studio, werkend met veel grotere budgetten dan ze in het verleden hadden gedaan. “Ik leerde hoe ik goede geluiden kon draaien, de beste gitaartonen kon krijgen,” vertelde Armstrong in 2014 aan RS. “Ik was in staat om een beetje tijd te nemen om vocalen te doen. Ik hield van die ervaring.”
9. Het succes van Dookie bracht een “identiteitscrisis” teweeg binnen de band.
Dookie hielp punk naar de mainstream te brengen, maar het succes leidde tot nieuwe druk voor het voorheen anti-major label trio, door sommigen gebrandmerkt als sell-outs. “We gingen door een identiteitscrisis,” vertelde Armstrong in 2001 aan Rolling Stone over hoe het was om Insomniac op te nemen in de nasleep van het succes van Dookie. “We voelden ons als een underground band, maar we waren een mainstream band, dus daar moesten we mee omgaan.”
10. Jaren later voelt Green Day zich nog steeds diep verbonden met de nummers van Dookie.
Tijdens een tournee in 2017 merkte Armstrong op dat hij nog steeds dezelfde energie voelt als hij elke avond nummers als “Basket Case” speelt. “Het is een anthem voor de weirdo’s en freaks,” zei hij. “Het nummer gaat over het verliezen van je verstand en ik denk dat de meerderheid van de mensen die ervaring op de een of andere manier, vorm of vorm in hun leven hebben gehad.”