Een paar weken geleden hadden mijn gast Lucrecer en ik het in de podcast over hoe moeilijk het is voor getrouwde moeders om ons leven als single moeder echt te kennen.
Dat is waar. In ieder geval voor mij. Veel van de tijd.
Daarom is het grappig (grappig-erg, niet echt grappig-haha) dat sommige van mijn favoriete woorden van wijsheid over alleenstaand ouderschap afkomstig zijn van een getrouwde moeder die ik via de kerk heb ontmoet in de begindagen van mijn scheiding.
Deze moeder maakte tijd voor dingen die ik gewoon niet kon bevatten toen ik van een huis met een man naar het huis van mijn ouders ging, naar een appartement met mijn kleine kind. Ze maakte de meeste avonden van de week overvloedige maaltijden klaar. Ze werkte fulltime voor een chique bureau in een groot gebouw in het centrum. Ze had een succesvol bijbaantje online. En ze had eindeloze spreadsheets met kleuterschool aanvragen voor haar tweelingzonen. Oh, ja. Tweelingzonen. En deze kinderen die al konden lezen en hun eigen verdomde clementines pelden waren slechts twee van haar vier kinderen. Natuurlijk gaf ze ook yogales (de pijnlijk zweterige soort).
Op een avond, terwijl ik in een buurtcafé op haar wachtte, sms’te ze dat ze wat later zou zijn omdat ze haar boodschappen moest bestellen voordat ze een paar biertjes op had en uiteindelijk alleen maar enorme zakken Doritos en bevroren tamales bestelde. Ik antwoordde met een simpele OK en net toen ik op verzenden drukte, drong het tot me door wat ze aan het doen was.
Winkelbestelling? Neem je me in de maling?
Omdat er nog geen iPhone in mijn broekzak zat, dacht ik nog steeds dat boodschappen bezorgen iets was voor mijn 97-jarige oma of iemand met twee benen in het gips. Het was nog niet eens in me opgekomen dat ik het volste recht en de mogelijkheid had om mijn boodschappen ook te laten bezorgen.
Toen mijn vriendin arriveerde, vroeg ik haar om me alles te vertellen. Online boodschappendiensten waren in opkomst, maar mijn getrouwde moeder vriendin bestelde al jaren van alles tot aan haar deur. choonmaken. Manicures. Mensen om haar honden uit te laten.
Dus dit is hoe zij het doet, dacht ik, alsof ik op de geheimen van het ouderlijk universum was gestuit. Ik voelde me net zo dom en verlicht als op het moment dat ik me realiseerde dat al mijn huismoedervrienden smetteloze huizen hadden omdat ze allemaal een wekelijkse huishoudster inhuurden.
Ik was niet inadequaat in het voor elkaar krijgen van dingen. Ik was niet goed in het bijhouden van het inhuren van hulp.
Mijn vriendin zei me dat ik absoluut mee moest doen, maar ik luisterde niet. Misschien was ik te zuinig (hallo, advocaatkosten) of hechtte ik geen waarde aan mijn eigen tijd en energie (en goedendag, therapeut) of was ik gewoon bang om het allemaal te proberen.
En dus sjouwde ik zakken en zakken worteltjes en kaas en wijn (OK, ook Doritos) de trappen op, verdomme. Ik heb de hele weg naar de stomerij lopen vloeken. Ik perste alle boodschappen in lunchtijd, op vrije momenten en ’s avonds als mijn zoon bij zijn vader was.
Tot een andere getrouwde moeder me over de rand duwde.
De getrouwde moeder #2 – die reisde, sportte en uit eten ging op een manier die jaloersmakend was voor mij als iemand die nauwelijks in pyjama naar bed kon – nam het woord tijdens een literaire salon die we samen bijwoonden. De auteur, die een roman had geschreven over het moderne moederschap, leidde de discussie en vroeg wat onze eigen geheimen waren om het allemaal te doen.
Mijn vriendin stak haar hand op en zei botweg:
Outsource alles wat je je kunt veroorloven.
En daar was het weer, me op het hoofd slaan met een gigantische zak Doritos (waarschijnlijk Cool Ranch, want dat zijn de enige die onaangeroerd blijven in mijn huis).
Ze ging verder met het opsommen van de sites, apps en diensten waarop ze een beroep doet, gewoon zodat ze haar aandacht kan geven aan wat het belangrijkst is.
Die tijd drong het tot me door. En nu, een half dozijn iPhones later, weet ik dat uitbesteden me redt van de taken die mijn tijd en energie wegnemen van het werk waartoe ik geroepen ben, van het moederschap dat ik van mezelf verwacht en van de relaties waar ik de meeste waarde aan hecht.
Het advies om uit te besteden is zo waardevol, vooral als het van een andere moeder komt.
Het zegt: ik veroordeel je niet omdat de voegen van je douche vies zijn en het enige wat je nog in de voorraadkast hebt staan voor het avondeten een blikje tonijn en een pot jam is. Stop gewoon met jezelf onder druk te zetten om alles schoon te maken, alle boodschappen te doen en alle to-dos af te handelen.
Ben goed voor jezelf. Wees lief en aardig. Gun jezelf verdomme een pauze.
Het tweede deel van het advies is net zo belangrijk: wat je je kunt veroorloven.
Het vraagt je niet om je budget naar de hel te blazen of nooit meer een wijnglas in de vaatwasser te zetten. Het vertelt je dat het gezond is om ook op je geld te letten, terwijl je goed voor je tijd en energie zorgt.
Ik neem dat allemaal in overweging telkens als ik overweeg of ik de huishoudster moet inplannen of een klusjesman moet inhuren of iemand moet laten langskomen met de ingrediënten die ik nodig heb om brownies klaar te hebben staan als mijn zoon thuiskomt.
Wil ik op dit moment iemand $9,95 betalen om kratten LaCroix tot aan mijn deur te dragen? JA?! Bingo! Ik bestel.
Wil ik Nutters McGee zijn die van winkel naar winkel rent voor lerarencadeautjes de avond voor de winterstop? JA?! Voila! Ik laat koffiekaarten naar hun klaslokalen sturen.
We hebben alle apps en toegang tot bezorging en diensten die we nu nodig hebben. Amazon Prime heeft mijn alleenstaande moederskont zo vaak gered. Ik heb via Taak Konijn mensen gevonden die meubels voor me wilden verplaatsen toen ik 100 weken zwanger was. En ik hou van de mogelijkheid om mijn Costco, Whole Foods en kleine kruidenierswinkelfavorieten allemaal via één boodschappenservice te bestellen. Ik hoor goede dingen over een superbetaalbare abonnementsdienst die onvolmaakte producten levert, en veel van mijn vrienden zweren nu bij maaltijdpakketten. En ik bid dat ik nooit meer verhuis zonder dat professionals de dozen in de vrachtwagen laden.
Het laten repareren van een gammele kastdeur, het boeken van een nieuwe schoonmaker of het inplannen van een sneeuwruimer is nog nooit zo eenvoudig geweest. Je vindt vanzelf wat bij je past (en bij je portemonnee).
Ik zweer dat ik op een dag een professionele blow-out en wenkbrauwenwax in mijn eigen badkamer laat doen – ik wacht tot het budget me vriendelijk toelacht bij die volgende stap.
Sommige maanden (en jaren) kan ik veel meer uitbestede hulp prioriteren dan andere. Dat is niet erg. Wat ik steeds voor ogen houd, is het inzicht dat ik het absoluut niet allemaal hoef te doen. Dat kan ik niet.
Het is niet verstandig en ook niet aardig voor mezelf en voor de mensen die ik mee naar de film wil nemen of die ik vriendelijk te woord wil staan.
Het is acht of negen jaar geleden dat ik dat advies hoorde en ik volg het tot op zekere hoogte nog steeds, al die tijd en al die stofhaasjes later.
In feite heeft het advies de vriendschappen overleefd (en ik ben ze eeuwig dankbaar dat elk van die moeders hun wijsheid hebben aangeboden voordat ze verdwenen in het land van Pilates reformers en spreadsheets met meerdere tabbladen).
Dus, alleenstaande mama’s, welk deel van het advies van deze getrouwde vriend spreekt jou het meeste aan?
Wat zijn jouw outsourcing must-haves? En welke dienst zou voor jou een groot verschil maken in je leven met kinderen?