Het zijn meestal niet de artsen, maar de patiënten die schrikken bij het zien van een medisch instrument dat wordt uitgepakt. Maar de flatussonde, die wordt gebruikt om een aandoening van het sigmoïd te behandelen, is er een die geen chirurg graag ziet.
Het sigmoïd is een S-vormig stuk dikke darm, ongeveer 40 cm lang, dat naar het rectum leidt. De belangrijkste functie ervan is de ontlasting op te slaan totdat deze het rectum ingaat en via de anus wordt uitgescheiden, en het is de plaats waar zich allerlei problemen voordoen.
Inflammatoire darmziekten zoals colitis ulcerosa en de ziekte van Crohn kunnen hier voorkomen. Diverticulitis, waarbij kleine uitstulpingen van de darm ontstaan en ontstoken raken, komt vaker voor in het sigmoïd dan in enig ander deel van de darm. Kleine gezwellen, poliepen genaamd, en ook kanker komen hier vaker voor.
Het voordeel van onderzoek naar sigmoïdaandoeningen is dat dit deel van de dikke darm niet ver van de buitenwereld ligt. Het is gemakkelijk om een starre sigmoïdoscoop in de anus te brengen en een goed beeld te krijgen. Voor een meer gedetailleerd onderzoek worden patiënten verdoofd zodat een flexibele sigmoïdoscoop kan worden ingebracht, en hiermee kunnen biopsieën worden genomen. Indien nodig is het mogelijk om het hele deel van de dikke darm te verwijderen in een sigmoidectomie. Meestal kan de overblijvende dikke darm dan met het rectum worden verbonden.
Maar het is een andere aandoening die artsen in opleiding doet sidderen in hun chirurgische laarzen. Volvulus is het verdraaien van een deel van de darm in het weefsel waarmee het aan de buikwand vastzit, waardoor een obstructie ontstaat en komt hier vaker voor. Patiënten zijn meestal ouder dan 50 en chronisch geconstipeerd. In A&E beschrijven ze buikpijn en het feit dat ze al dagen geen ontlasting of wind hebben gelaten. Eenvoudige röntgenfoto’s kunnen een dikkedarm laten zien die zo sterk is uitgezet dat hij helemaal tot aan het borstbeen reikt.
Hoewel de definitieve behandeling vaak een operatie inhoudt, is het de taak van de arts in opleiding om de acute situatie aan te pakken met behulp van de gevreesde flatus buis. De patiënt ligt op zijn zij en een sigmoïdoscoop wordt voorzichtig in de ruggengraat ingebracht. De junior moet dan langzaam de holle flatusslang door de sigmoïdoscoop en in de verstopte lus manoeuvreren. De sleutel is ervoor te zorgen dat het andere eind over een emmer wordt geleid en niet over zijn schoenen. Het gevoel van enorme opluchting bij de patiënt wanneer vocht, flatus en feces in de emmer worden uitgestoten is omgekeerd evenredig aan het ongemak van de arts.
– Gabriel Weston is chirurg en auteur van Direct Red: A Surgeon’s Story
{{topLeft}}
{{bottomLeft}}
{{{topRight}}
{{bottomRight}}
{{/goalExceededMarkerPercentage}}
{{/ticker}}
{heading}}
{#paragraphs}}
{.}}
{{/paragraphs}}{{highlightedText}}
- Deel op Facebook
- Deel op Twitter
- Deel via Email
- Deel op LinkedIn
- Deel op Pinterest
- Deel op WhatsApp
- Deel op Messenger