Oh, geboorte! De prachtige poort naar nieuw leven dat de wereld binnenkomt – of de negende cirkel van de hel, afhankelijk van wie je het vraagt. Het kan een beangstigende, magische of totaal verrassende ervaring zijn. Soms is het al die dingen tegelijk. Maar één ding is zeker: het is voor elke vrouw die het meemaakt volkomen uniek. Cosmopolitan.com vroeg 18 moeders om hun best te doen om de illusie van hoe een bevalling echt voelt onder woorden te brengen.
1. “Iedereen zei dat persen het beste gedeelte was, en dat waren vuile leugenaars. Een baby naar buiten persen voelt als een gigantische, vurige poep. Alsof je 100 hete pepers hebt gegeten en dan een watermeloen hebt uitgepoept. Zo voelde het. -Amy, 32
2. “Toen ik mijn eerste zoon, die thuis werd geboren, naar buiten perste, was ik er zeker van dat de pijn die ik ervoer mijn lichaam nooit zou verlaten, dat dit gevoel permanent was. Ik dacht dat een stel hippies me had wijsgemaakt dat het werk het waard zou zijn. Maar het ging in een oogwenk weg en ik zou het duizend keer opnieuw doen. -Kacie, 34
3. “Geboorte is intens. De ervaring is als het ware buiten het lichaam. Tijd heeft geen betekenis. Op sommige momenten voelt het alsof de tijd voortsleept en op andere momenten kijk je op en realiseer je je ineens dat er uren voorbij zijn gegaan zonder dat je het je herinnert. Je hebt ook het gevoel dat je je eigen lichaam wilt ontvluchten – als een vecht-of-vlucht instinct dat je blijft vertellen dat je een uitweg moet zoeken omdat het zo intens is – maar dat lukt je niet.” -Lauren, 31
4. “De hele bevallingservaring voelde echt oncontroleerbaar en alsof iemand anders mijn lichaam had overgenomen. Het naar buiten duwen van mijn kind voelde alsof iemand mijn vagina uit elkaar rukte met lange, scherpe nagels die ook nog eens in brand stonden. Ik heb zelfs tegen mijn verloskundige geroepen dat ze moest stoppen met het gebruiken van haar nagels om mijn vagina uit elkaar te trekken en ze vertelde me dat ze me niet eens aanraakte!” -Kristen, 34
5. “Bevallen was als het ervaren van alle mogelijke gevoelens en emoties. Het was een van de meest fantastische momenten met mijn man en we kregen het ongelooflijke geschenk van het leven. Hoe anders het ook liep dan we wilden, het was geweldig! Mijn man wil er graag aan toevoegen dat hij zich voorstelt dat het voelt als ‘glijden van een vreugde regenboog in een wolk van kittens.'” -Katie, 28
6. “Ik heb een keizersnede gehad en ik was zo bang dat ik trilde van top tot teen, maar mijn anesthesist zei dat hij me niet knock-out wilde slaan zodat ik me het moment kon herinneren. Ze rukken je echt heen en weer om de baby eruit te krijgen. Het hoofd van mijn zoon zat vast, maar uiteindelijk kwam hij eruit. Ze haastten zich om hem schoon te maken, dus ik kreeg hem niet meteen te zien, maar in plaats daarvan kreeg ik hem voor het eerst te zien door de ogen van mijn man, en je kon de trots op zijn gezicht zien, en het hielp me ook beseffen dat onze baby gezond was, mooi, en dat alles goed zou komen.” -Jen, 32
7. “Ik zou dit elke dag kunnen doen. Eerlijk gezegd was het zo veel makkelijker om deze baby eruit te persen dan door deze 10 maanden zwangerschap te gaan.” -Lauren, 31
8. “Bij mijn tweede kind had ik een ruggenprik, dus bevallen voelde als een heleboel druk en bijna alsof je de grootste B.M. van je leven geeft. Ze zeggen dat je geen pijn voelt, maar ik denk bijna dat je lichaam het verschil niet kan zien als het op het einde intens is. En daarna, de grootste opluchting ooit. Als de baby eruit is, phew. Je kunt weer ademen.” -Katie, 26
9. “Alle dingen waarvan je denkt dat de geboorte zal voelen, zullen verkeerd zijn. Ik heb alle boeken gelezen en dacht dat ik zo goed voorbereid was, maar het was heel anders dan ik had verwacht. Het was in sommige opzichten veel makkelijker dan ik had verwacht, maar in andere opzichten ook een stuk moeilijker (zoals het afleveren van de placenta achteraf).” -Olivia, 26
10. “Bevallen voelde alsof … ik doodging.” -Claire, 33
11. “Dit was onze derde en ik kan eerlijk zeggen dat het etherisch aanvoelde. We hebben geleerd dat het allemaal pijn is, maar door er met een andere bril naar te kijken en met een ander verlangen, veranderde alles. Het woord ‘pijn’ kwam niet eens in me op. Druk wel, pijn niet.” -Anna, 35
12. “Bevallen voelde voor mij lichamelijk hetzelfde als het breken van mijn stuitje. Toen ik mijn stuitje brak, wist ik dat het gebroken was, want het voelde hetzelfde als wanneer ik de drang voelde om te persen. Zoveel druk op mijn bekken en stuitje!” -Amanda, 28
13. “Mijn beide bevallingen waren puur rugweeën, dus als mensen weeën beschrijven als erge menstruatiekrampen, heeft dat voor mij nooit zin gehad. Vroege’ weeën voelen voor mij bijna aan als darmkrampen zoals je die bij buikgriep hebt. Toen ze mijn vliezen braken, had ik flashbacks naar mijn eerste bevalling (waar mijn vliezen ook meteen waren gebroken). Die weeën zijn 100 keer erger. Elke wee vergde al mijn aandacht. Ik kromde mijn rug bij elke wee, gewoon om fysiek weg te komen van de pijn. Het voelde alsof iemand met kracht van binnenuit tegen mijn ruggengraat duwde en hem tegelijkertijd verdraaide. Het maakte dat ik uit mijn vel wilde kruipen. Het is pijn die ik mijn ergste vijand niet zou toewensen. Het is op dit punt in de bevalling dat ik meestal in tranen uitbarst en zeg dat ik het niet meer kan. Persen op dit punt is in sommige opzichten een opluchting. De pijn is nog steeds ellendig, maar persen lijkt het te verzachten. Hoe vreemd het ook klinkt, het is dezelfde fysieke opluchting als poepen nadat je het echt nodig had. Tegen de tijd dat je bij de ‘ring van vuur’ bent (wat wel brandt, maar mentaal makkelijker maakt omdat het het einde betekent), voelt het echt precies als poepen, wat raar is.” -Melanie, 29
14. “Een natuurlijke bevalling voelde als vuur. Letterlijk vuur in mijn onderbuik. Ik heb het grootste deel van de bevalling mijn lichaam verlaten. Het voelde alsof ik van bovenaf op mezelf neerkeek.” -Lori, 39
15. Ik had bij beide kinderen rugweeën en het waren allebei natuurlijke waterbevallingen. Bij de eerste bevalling van mijn dochter voelde het alsof mijn ruggengraat uit mijn lichaam zou breken en de baby gewoon uit mijn ruggengraat en rug zou komen. Haar bevalling duurde 16 uur en ze moesten mijn vliezen breken. Ik was echt bang om te persen. Ik denk dat die angst en onzekerheid de overgang en het persen langer maakte. Nadat ze geboren was, voelde ik me zo gedrogeerd, ook al had ik niets gehad. Ik was zo ongelooflijk gelukkig. Mijn tweede bevalling van onze zoon ging veel sneller. Zes uur in totaal en slechts drie na aankomst in het ziekenhuis. Mijn vliezen braken nooit en onze zoon werd geboren in de waterzak. Ik kon niet zeggen of het de snelheid van de bevalling was of het feit dat de waterzak niet brak, maar de ring van vuur leek minder ‘scherp en vurig’ en meer ‘verspreide druk en vurig,’ dus dat was fijn. De rugpijn was nog steeds super intens, maar de druk die mijn moeder en de verpleegster op mijn rug uitoefenden, hielp beter om de pijn te verlichten. Ik had deze keer geen buitenlichamelijke ervaring of euforie; ik was vooral in ongeloof dat we nu echt twee kinderen hadden!” -Alicia, 31
16. “Mijn weeën waren dag en nacht, de eerste duurde vele dagen, de weeën waren heel intens en er zat weinig vooruitgang in toen ik in het ziekenhuis aankwam nadat ik thuis al meer dan 24 uur aan het bevallen was. Fysiek voelde mijn eerste bevalling als immense golven van pijn die over me heen kwamen. Ik had veel last van rugweeën, dus de pijn concentreerde zich ook in dat deel van mijn lichaam. Mijn tweede bevalling was veel meer ontspannen en de pijn was niet alles omvattend zoals de eerste. Ik voelde mijn buikspieren vastklemmen, alsof er een band rond mijn midden was gewikkeld, die werd samengedrukt en strak getrokken. Bij beide voelde ik me van top tot teen trillen van de endorfine of hormonen tijdens de overgangsfase van de bevalling. De eigenlijke bevalling voelde aan alsof ik volledig buiten mezelf stond. Ik herinner me dat ik het bed in het ziekenhuis op kroop (het was in de zitpositie), bijna in een poging om te ontsnappen aan de stormloop van de weeën. Toen het hoofdje eruit begon te komen, was er een kort moment volledige ring-of-fire en een pauze voordat de rest van het lichaam eruit kwam.” -Brie, 32
17. “Het voelt als een gigantisch charley horse. Overal.” -Jen, 37
18. “Ik voelde al mijn weeën volledig in mijn kont, waardoor ik me absoluut niet als een prachtige geboortegodin voelde. Het persen was voor mij ongelooflijk pijnlijk en het deel dat me het meest raakte was het bot-op-het-bot gevoel toen hun hoofden op me neerkwamen door het geboortekanaal. Het is moeilijk te beschrijven, maar ik bleef me maar voorstellen dat ik hun hoofden op mijn schaambeen zag drukken. Het was zwaar voor mij persoonlijk. En ‘de ring van vuur’ vat zo’n beetje de rest van het persen samen – geen andere weg dan er doorheen, maar dat weerhield me er niet van om fysiek te proberen uit het bed te klimmen met mijn eerste. Blijkbaar was ik even de kluts kwijt, al kan ik me gelukkig niet herinneren dat ik het echt gedaan heb.” -Chaunie, 29
Volg Lauren op Twitter.