Je hebt gehoord dat storytelling belangrijk is in het bedrijfsleven, en in het leven. Dat het een krachtig instrument is dat blijvende impact heeft.
Maar waarom is dat? En hoe kun je er beter in worden?
Hieronder leggen we uit wat het effect van storytelling op ons brein is, en vervolgens geven we je vijf tips om een betere storyteller te worden.
Heb je ooit in een publiek gezeten wanneer iemand op het podium een verhaal vertelde? Misschien bij een lezing in TED-stijl, of een stand-up comedy show. Heb je gemerkt dat het voelt alsof er magie in de lucht hangt?
Het is geen magie. Het is neurologie.
Als we je in een MRI-machine zouden stoppen en je feiten zouden vertellen (zoals deze!), dan zouden de delen van je hersenen die oplichten Broca’s gebied en Wernicke’s gebied worden genoemd. Dit zijn de gegevensverwerkende delen van je hersenen.
Maar in een onderzoek aan de Princeton University ontdekten wetenschappers dat, wanneer je naar een goed verteld verhaal luistert, de delen van je hersenen die reageren, de delen zijn die zouden reageren als je in het verhaal zou zitten. Dus iemand vertelt over de geur van gebrande koffie en je reukcortex licht op. Ze vertellen je over het pakken van een potlood en je motorische cortex reageert – met name het deel dat geassocieerd wordt met handbewegingen.
En nog indrukwekkender: dit effect treedt ook op bij de persoon die het verhaal vertelt. Dus als het verhaal live of in levende lijve wordt verteld, gaan zowel de hersenen van de verteller als die van de luisteraars synchroon met elkaar oplichten! Dit is de magie die je voelt in een zaal of een groep, wanneer een verhaal goed wordt verteld en het publiek geboeid is.
Eén verklaring hiervoor zijn spiegelneuronen. Spiegelneuronen zijn een soort hersencellen die zowel reageren wanneer we een handeling verrichten, als wanneer we iemand anders diezelfde handeling zien verrichten. Men denkt dat deze de reden zijn waarom we geeuwen als we iemand anders zien geeuwen – en waarschijnlijk de basis vormen waarom we empathie voelen.
Als iemand een verhaal vertelt en onze hersenen reageren alsof we zelf in het verhaal zitten, voelen we een sterke verbondenheid met de verteller.
Dus, wat is de beste manier om die connectie uit te lokken als je verhalen vertelt?
Geef geen commentaar; beschrijf.
We hebben van Dale Carnegie geleerd: “Vertel het publiek wat je gaat zeggen, zeg het; vertel ze dan wat je hebt gezegd.” Maar zo werkt storytelling niet.
Om de hersenen van je publiek te laten reageren alsof ze in het verhaal zitten, hoef je alleen maar te beschrijven wat er met je gebeurde op het moment dat het gebeurde – zonder daar noodzakelijkerwijs meningen of context aan toe te voegen.
Denk aan het vertellen van een verhaal als het maken van een film in het hoofd van je publiek. In plaats van voice-over (geen beelden) of montage (korte, niet erg beschrijvende beelden) te gebruiken, vertel je je verhaal in actiescènes. Geef details in detail. Hoe zag het eruit? Wat gebeurde er? Wie was er aanwezig? Wat zeiden ze?
Hier een voorbeeld van iemand die je meteen in een actiescène lanceert als het verhaal begint:
Inhoudsopgave
Gebruik zintuiglijke informatie
Maak je beschrijvingen rijk. Activeer de zintuiglijke cortex van je luisteraars door in je verhalen aandacht te besteden aan geur, tast, geluid en gevoelens. Dit verhaal begint meteen door dit te doen:
Inhoudsopgave
Vul je verhalen met emotie
De grootste fout die ik mensen zie maken bij het vertellen van verhalen is het weglaten van hoe ze zich voelden. Als je emoties in een verhaal verwerkt, zorgen de spiegelneuronen van je publiek ervoor dat ze die emoties ook voelen.
Wanneer we empathie ervaren, laten onze hersenen oxytocine vrijkomen, de “bindingschemie” die leidt tot gevoelens van verbondenheid en vertrouwen.
Daarnaast hebben wetenschappers ontdekt dat, wanneer we een emotioneel geladen gebeurtenis meemaken, onze amygdala dopamine vrijgeeft, wat helpt bij het verwerken van informatie en het geheugen helpt.
Dus, als je wilt dat mensen je meer vertrouwen en onthouden wat je hebt gezegd, verwerk dan emoties in je verhaal!
Bonustip: Om de kans te vergroten dat je de spiegelneuronen van je publiek activeert, kun je in plaats van alleen de emotie te benoemen die je voelde, ook beschrijven hoe het fysiek in je lichaam voelde. Dus, in plaats van “Ik was gelukkig”, zou je kunnen zeggen: “Het voelde alsof er warme honing door mijn borstkas stroomde en ik kon niet stoppen met glimlachen”.
Inhoudsopgave
Edit, redigeer, redigeer!
De waarheid vertellen in je verhalen is niet hetzelfde als ALLES vertellen!
John Medina, de bestsellerauteur van de New York Times en moleculair ontwikkelingsbioloog, ontdekte dat de hersenen een zeer korte aandachtsspanne hebben, dus het is belangrijk om ervoor te zorgen dat elk onderdeel van je verhaal een plaats heeft.
Bedenk wat je het liefst wilt overbrengen in je verhaal. Voeg dan details toe die dit ondersteunen, en haal bijna al het andere eruit. Is het belangrijk dat je die dag verkouden was? Nee? Laat het weg. Is het belangrijk dat je moeder een rode jas droeg? Ja? Dat kan erin blijven.
Eén ding dat Medina ontdekte, is dat we wel aandacht besteden aan emoties. Gezien de afgifte van dopamine en oxytocine die we ervaren, is dat geen verrassing! Dus, nogmaals, je emotionele toestand is een detail dat de moeite waard is om erin te laten.
Als je het bij de essentiële scènes en details plus emoties houdt, kun je in korte tijd veel overbrengen, zoals deze vijf verhalen van negentig seconden laten zien:
Inhoudsopgave
Gooi er geen spoilers in!
Wanneer je een verhaal vertelt, houd je dan aan de chronologische volgorde waarin de dingen zich in het echte leven hebben afgespeeld. Met andere woorden, geef ons geen details die je zelf nog niet wist, tot het deel van je verhaal waarin je ze ontdekt.
Door ons te vertellen wat er later gaat gebeuren, verlies je de spanning in je verhaal. Als je bijvoorbeeld een verhaal vertelt over een sollicitatiegesprek en dan zegt: “Op dit moment realiseerde ik me niet dat ze de baan al aan iemand anders hadden gegeven” – het interesseert ons niet meer wat er in dat gesprek gebeurt, omdat we de afloop al kennen.
Dit is belangrijk omdat, zoals uit de studies van Paul J. Zak blijkt, spanning een van de belangrijkste aspecten is om de aandacht vast te houden in verhalen. Door er “spoilers” in te gooien, verlies je die spanning, die volgens Zak essentieel is voor het creëren van emotionele resonantie tussen de verteller en het publiek.
Inhoudsopgave
In samenvatting
Wanneer je een verhaal vertelt, zorg er dan voor dat je de gedachten en meningen achterwege laat, je bij de belangrijke details houdt en je concentreert op zintuiglijke beschrijving en emoties. Vraag jezelf af: “Hoe zag het eruit?” en “Hoe voelde ik me?”
Dit is een gastbijdrage van Marsha Shandur, een Storytelling Coach bij Yes Yes Marsha. Vind haar op Facebook en krijg meer tips over hoe je persoonlijke verhalen kunt gebruiken om je lezers en luisteraars te raken op haar website, YesYesMarsha.com