1-23-2008: Ik kan soms zo’n lastige hypochonder zijn. Maar, ik ben niet het type dat elke vijf minuten naar de dokter gaat. Ik ben meer het andere uiterste; ik negeer pijntjes en kwaaltjes, in de veronderstelling (hoop) dat ze vanzelf overgaan. (En dat doen ze bijna altijd.)
Er zijn waarschijnlijk een paar keer geweest dat ik echt een arts had moeten raadplegen. Bijvoorbeeld die keer dat ik mijn wijsvinger tot op het bot sneed bij het snijden van een koperen pijp. (Het is toch niet normaal dat je je eigen botten kunt zien.) In plaats van me te laten hechten, dacht ik dat een papieren handdoekje en een houten spalkje om mijn vinger wel zouden helpen.
Maar, ik had een probleem met mijn tandvlees, ver terug bij een onderkies, dat maar niet weg wilde gaan. Na wat speurwerk op internet, was ik er vrij zeker van dat het voor mij gedaan was. Ik wil niet opschrijven wat ik dacht dat het was, want het is te gruwelijk voor een algemene discussie. Dus ik negeerde het, in de hoop dat het op de een of andere manier zou genezen.
Ten slotte besloot ik een tandarts om zijn mening te vragen. Om het kort te houden, zal ik de vier of vijf paragrafen overslaan over de psychologische overdrive die mijn gedachten hadden doorgemaakt in de aanloop naar de afspraak. Ik was er zeker van dat het een van die “gluur en krijs” episodes zou zijn waarover ik op chirurgische sites heb gelezen. Maar dat was het niet. Het bleek belachelijk gewoon te zijn – een geïmpacteerde verstandskies die op mijn achterste kies drukte en problemen veroorzaakte. Een simpele orale operatie van een half uur om die tand eruit te trekken is alles wat nodig is. Aanstaande donderdag wordt dus interessant…
De tandarts vroeg of ik plaatselijke verdoving of algehele narcose wilde. Dit klinkt misschien gek, maar ik heb voor plaatselijke verdoving gekozen. Ik ben te hypochonder voor algehele narcose, waarbij je veel te dicht bij de dood komt. Ik heb liever pijn en leef nog, dan pijnvrij en bijna dood. Dus, lokaal is het. Ik kan het wel een half uur aan, denk ik.
Dus, het blijkt dat ik niet doodga. In mijn gedachten zou de post van vandaag mijn laatste zijn. Ik had mijn lot op een zen-niveau al geaccepteerd… Ik dacht dat ik er snel aan zou gaan en dat ik het met gratie zou afsluiten, met iedereen het beste te wensen, enzovoort. Ik wens iedereen nog steeds het beste, maar het ziet er naar uit dat ik er nog wel een tijdje zal zijn. Ik denk dat ik morgen maar eens wat dingen ga bedenken om over te schrijven.Z
2-2-2008: Ik ben al een paar dagen uit de running en loopy … Heeft iemand anders (behalve Doc) ooit de gelukzaligheid ervaren van het trekken van verstandskiezen? Het is zooo leuk! Ik raad het ten zeerste aan als je tijd hebt.
Mag ik ook vragen aan lezers die er verstand van hebben: Van welke algemene waarde is dit veronderstelde farmacologische wonder genaamd Vicodin? Ik heb het vaak horen omschrijven als een favoriet onder drugsdealers en rap-ganstaz. Maar ik nam er een toen de Novocain uitgewerkt was en (raad eens?) het had geen enkel effect. Serieus, wat een saaie drug. Ik ben overgestapt op de gewone oude Advil, die 10x beter werkte. En zo eindigt dit bericht zoals bedoeld voor 98% van alle lezers.
Hier is wat kort bonusmateriaal voor die 2% die van de gore houdt:
Het begint zo: Je komt binnen en de geklede kaakchirurg slaat de koetjes en kalfjes over en begroet je met: “Weet je zeker dat je dit met een plaatselijke verdoving wilt doen?” Hij wijst naar uw röntgenfoto (de mijne hierboven) en zegt iets als, “Dat is helemaal geïmpacteerd. Ik zal het eruit moeten boren.”
Hij is dan een half uur bezig met afwisselend scalpels, Black-and-Deckering in je kaak, en met monstertruckkracht wat aanvoelt als een grote priem in je te rammen. Maar de chirurg is ervaren … Hij zegt dingen die je (een beetje) kalmeren tijdens de procedure – dingen als, “Patrick, in een minuut ga ik dit-en-dat doen, en je zult geluiden horen en druk voelen, maar er is geen pijn.” En, terwijl hij je kaak traumatiseert, realiseer je je dat hij gelijk heeft. Of dat of hij gebruikt krachtige hypnotische suggestie. Hoe dan ook, op de een of andere manier ben je in staat om te zenuwen en gewoon het knarsen, het kraken, de druk te negeren. De operatie is na een half uur voorbij en je loopt naar buiten met de wetenschap dat het over een paar uur vreselijk pijn gaat doen.
Noem me raar, maar ik doorsta liever een half uur een zware operatie dan dat ik in slaap word gebracht. Ik denk dat ik zo bang ben voor algehele anesthesie. Te dicht bij de dood naar mijn zin.
Op 2 februari 2008 schreef Leonesse: Ik heb altijd aangenomen dat de verstandskies bedoeld was voor vroeger, toen je nog een tand nodig had omdat de andere verrotten en uit vielen. Ik dacht dat hij dan gewoon zou ingroeien vanwege de ruimte, maar ik heb deze vraag nog nooit aan een tandarts gesteld, dus misschien is het helemaal verkeerd. Die pijnstillers doen ook nooit wat bij mij. Zelfs de prikken niet.
Op 3 februari 2008 schreef Evil Genius: Ik had een plaatselijke verdoving en die was in het midden uitgewerkt. De tandarts had bijna zijn knie in mijn borst en ik schopte de mondhygiëniste bijna tegen haar hoofd.
Leonesse- Verstandskiezen zijn eigenlijk evolutionaire bijproducten. Onze kaken waren vroeger groter en konden de extra’s herbergen.
Op 3 februari 2008 schreef Reg: Ik ben het 100% met je eens over een “generaal”. Ik ben twee jaar geleden aan mijn knie geopereerd en was doodsbang voor het vooruitzicht dat ik onder narcose moest.
Op 3 februari 2008 schreef constant_drama: Ik heb een verstandskies laten trekken toen ik 17 was. Ze hebben me niet in slaap gebracht en daar was ik blij om, want ik kreeg een beetje een kick van de pijn die ik voelde. Het was niet veel, maar het was… nou ja, laat ik het zo zeggen… ik ben een beetje masochistisch.
Op 3 februari 2008, schreef Dale: Omdat ik zo’n idioot ben, had ik het geluk dat er maar één verstandskies doorkwam. De gekke tandarts die mijn kaak uit elkaar sneed en stukjes van de tand erin liet zitten voordat hij me dichtnaaide, leeft voort in mijn geheugen. Sexy sexy post.
Op 14 juni 2011, schreef Shan: Het is grappig dat mensen schrikken van die röntgenfoto, want mijn twee onderste verstandskiezen waren eigenlijk zo. Horizontaal geïmpacteerd en de rechtse begon rotting te veroorzaken in de tand ervoor. Ik heb ze gisteren laten trekken, ik wou dat ik dat niet had gedaan vanwege de gevoelloosheid en een beetje pijn, maar het zal de toekomst ten goede komen.