Dat is de domste uitdrukking ter wereld. ‘Ik ben verliefd geworden’- alsof je geen keuze hebt. Er is een moment, er is altijd een moment; ik kan dit doen, ik kan hieraan toegeven of ik kan me ertegen verzetten. Ik weet niet wanneer jouw moment was, maar ik wed dat er een was. – Patrick Marber, Closer
Sinds het moment dat ik mijn huidige vriend ontmoette op een etentje jaren geleden, ben ik de zijne. Hij was toen getrouwd, maar op dat moment deden huwelijken er niet toe. Niets deed er toe.
Ik koos ervoor om toe te geven aan zijn duivelse glimlach, attente blik, grijzende slapen en moeiteloze charisma, waarachter ik kostbare hints van kwetsbaarheid voelde.
Ik ben niet bepaald een dom persoon, dus ik raakte niet betrokken bij een getrouwde man in de verwachting dat hij zijn vrouw zou verlaten, ondanks onze passie. Wat ik deed was genieten van elk beetje van de man van wie ik vanaf het eerste moment wist dat ik van hem kon houden. Ik nam alles wat ik kon krijgen, hoe zielig je me er ook voor zou vinden. Ik zei nooit nee tegen geïmproviseerde ontmoetingen die begonnen met een kort sms’je rond 22.00 uur. Het kon me niet schelen dat we zelden in het openbaar uitgingen. Ik heb hem nooit seks geweigerd.
“Ik kan alles weerstaan behalve de verleiding,” schreef Oscar Wilde in Lady Windermere’s Fan. Toen het op mijn getrouwde man aankwam, waardeerde ik dit sentiment ten volle.
De onvermijdelijke vraag: Voelde ik me slecht over mijn Andere Vrouw-status? Eerlijk gezegd, niet zo erg. Het zou kunnen dat ik in staat was om de zelfverachting die ik zou moeten ervaren te ontwijken omdat ik nooit geloofde in de wie-het-eerst-komt-het-eerst-bedient benadering van het andere geslacht. Op de middelbare school nam ik het de meisjes kwalijk die geneigd waren een oogje toe te dichten. Was het mijn schuld dat we elkaar ontmoetten nadat hij de knoop had doorgehakt? Hoewel zijn beweringen over seksuele deprivatie waarschijnlijk overdreven waren, gaf ik zijn vrouw ook de schuld voor het feit dat hij wanhopig op zoek was naar seks. Het is neuken of geneukt worden, toch? Maar in alle ernst, ik voelde me niet slecht omdat we elkaar zo verdomd gelukkig maakten.
Het was kort na het overlijden van mijn oudere zus Céline in het voorjaar van 2009 dat mijn emotionele behoeften begonnen te veranderen. Een leegte moest worden opgevuld, misschien, omdat een affaire opeens niet meer voldeed. Dus durfde ik mijn minnaar te vragen of hij er wel eens aan gedacht had zijn vrouw te verlaten.
Zijn antwoord, ontdaan van beleefdheden: “Niet mogelijk.”
Geplaagd door de realiteit die ik zo lang – met een indrukwekkend of verachtelijk gemak – had genegeerd, nam ik me voor met andere mannen uit te gaan, met onmiddellijke ingang. Mijn belangrijkste criteria? Ongebonden. Ik werd eindelijk volwassen, toch?
Hoe optimistisch ik ook bleef, geen enkele band die ik smeedde kon tippen aan die tussen De Man Die Happened To Be Wedded en mij. Telkens als ik mezelf probeerde te overtuigen dat ik me met een ander even goed kon verbinden (Scheikunde is voor het begin! Blijvende liefde moet je stap voor stap opbouwen!), borrelde de sensatie van in zijn armen te zijn naar de oppervlakte van mijn bewustzijn. Met een reeks mislukte, kortstondige relaties in mijn kielzog, begon ik te accepteren dat ik misschien wel de rest van mijn leven op ongeoorloofde liefde zou moeten leven.
Toen gebeurde het onmogelijke: Ze scheidde van hem.
Zes maanden later, bevrijd van de last van het stiekeme gedoe, werden we een “echt” stel. Ondanks wat je zou kunnen raden, overleefde de intensiteit tussen ons deze overgang. Want hoe graag ik soms ook het tegendeel wilde geloven, we waren nooit louter op lust uit.
Met mijn man officieel aan mijn zijde, had ik niet gelukkiger kunnen zijn. Maar terwijl onze relatie zich ontwikkelde, hield ik vast aan het idee dat ik geen rol van betekenis had gespeeld in de scheiding. Als ik geloofde dat ik een belangrijke factor was in de ondergang van een koppel, zou ik mezelf te veel krediet geven, zei ik vaak tegen vrienden. Keer op keer, coachte ik mezelf: Zaken gebeuren niet in een vacuüm! Je bent niet zo’n volleerde verleidster! Haar fout is jouw winst, dus omarm het en ga verder!
Maar op een avond afgelopen zomer – ongeveer twee jaar nadat de scheidingspapieren waren getekend en onze relatie een quasi sociaal aanvaardbare status had gekregen – zaten we met een vriend wat te drinken op het dak van SoHo House toen hij het zei: “Ik heb haar verlaten voor Mélanie – technisch gezien niet, maar dat is de strekking van wat er gebeurd is.”
Terwijl ik deze woorden verorberde, verwachtte ik dat ze zuur zouden smaken. Zijn bekentenis was immers in tegenspraak met de beweringen die ik al lange tijd tegen mezelf en tegen iedereen die het vroeg, deed. Ze maakten korte metten met elke poging die ik had gedaan om mijn rol in de scheiding te bagatelliseren of om mezelf te verontschuldigen voor het stelen van andermans echtgenoot. Wat sommigen diefstal noemen, noemen anderen redding, toch?
In plaats daarvan voelde ik me overspoeld met waarheid – gezuiverd.
Misschien had mijn vriend het eerste papierwerk niet gedaan. Misschien hadden hij en zijn ex-vrouw de tegenslagen in hun huwelijk kunnen overwinnen als ik niet in beeld was gekomen. Misschien ben ik wel een gezinsbreker.
Moet ik me schuldig voelen? Moet onze liefde minder betekenen? Wil je dat ik sorry zeg?
Ik kan het niet.
Ik zeg niet dat wat ik voel juist is, of dat het dat ooit is geweest. Ik weet alleen dat mijn vriend en ik bij elkaar passen op een niveau dat ik gelukkig kan begrijpen. Voor mij is dat genoeg. 