Ongeveer vier jaar geleden kwam ik op het kerstfeestje van een vriend, verkleed als een cadeautje. Met strikjes over mijn hele outfit paradeerde ik door het huis als Rudolph, dat wil zeggen als het rendier een bierpong-rockster was. Ontdaan over het verlies van een driejarige relatie, had ik besloten mijn huis te verlaten na een maand kluizenaar te zijn geweest. Mentaal was ik meer een rouwende Bambi dan een feestelijke Rudolph, maar hoe dan ook, ik was er.
Naar dat feest gaan had een prestatie voor me moeten zijn, maar werd een nachtmerrie. Terwijl mensen kauwden op Tostitos chips en kerstboom-vormige koekjes, besloot mijn 1 meter 80 lichaam om whisky te proberen, puur… en kopjes ervan. Ik was dronken.
Een jongen van een jaar of twintig kwam op me af en pakte speels een hand van mijn kont. Ontdaan confronteerde ik hem en greep wraakzuchtig naar zijn billen. Maar al snel gaf ik toe aan zijn avances en flirtte terug. Ik had in mijn leven nog maar twee jongens gekust, en ik voelde me een beetje roekeloos en nieuwsgierig. Ik wilde zoenen met deze vreemdeling in een badkamer. In plaats daarvan leidde hij me naar een slaapkamer. Ik zag pikzwart toen hij me kuste en op zijn bed legde.
Ik was bang, maar ook bedwelmd. Ik wist niet meer wat echt was. Te bang om nee te zeggen, liet ik de man met me doen wat hij wilde. Ik herinner me maar een paar seconden toen zijn condoom afging. Ik was te dronken om toestemming te geven, maar er werd misbruik van me gemaakt, en sindsdien ben ik nooit meer dezelfde geweest.
In de maanden daarna was ik zo bang dat mijn aanrander me een ziekte zou bezorgen, dat ik iets ontwikkelde dat veel erger was dan een SOA: ernstige angst.
Ik kon niet ophouden met obsessief mijn geslachtsdelen in de spiegel te bekijken.
Ik kan me nog levendig herinneren dat ik op kerstavond moest overgeven van angst terwijl The Nightmare Before Christmas door de woonkamer galmde. Ik moest een hele maand wachten op de uitslag van een SOA-test en de gedachte aan een infectie maakte me letterlijk ziek in mijn maag. Nooit eerder waren mijn gedachten zo krachtig geweest dat ze me fysiek ziek maakten. Ik werd gek. Ik kon niet ophouden met obsessief in de spiegel naar mijn vrouwelijke delen te kijken, bang dat er een vreemde bult of zweer zou opbloeien als een lijkbloem.
Het duurde niet lang voordat ik me realiseerde dat ik mezelf niet meer was. Ik raakte zo geobsedeerd door “schoon” zijn dat ik mijn identiteit verloor. Net als Spiderman na de beet van een radioactieve spin, veranderde ik van de ene dag op de andere. Behalve dat ik iets duisters en kronkeligs was geworden zoals Venom in plaats van heet en heldhaftig zoals Peter Parker. Wat ik werd was een SOA hypochonder.
Eén oorzaak van hypochondrie is seksueel misbruik. Mijn ervaring, en de angst die daarop volgde, hoewel verschrikkelijk, was niet uniek. Het Rape Abuse and Incest National Network (RAINN) noemt een aantal gevolgen die overlevenden van seksueel geweld kunnen ondervinden, waaronder – maar niet uitsluitend – posttraumatische stressstoornis, depressie, middelenmisbruik, eetstoornissen en angsten.
“Veel voorkomende reacties op seksueel geweld zijn het gevoel dat je je nooit meer veilig kunt voelen, je schamen, een laag zelfbeeld of een laag zelfbeeld, je bang voelen en je afvragen of je leven ooit nog hetzelfde kan zijn,” zegt gediplomeerd klinisch psycholoog Elizabeth Ramquist, Ph.D., een adjunct-professor aan de Chicago School of Professional Psychology, die gespecialiseerd is in trauma. “Het kan moeilijk zijn om te slapen, vertrouwen te hebben en het gevoel te hebben dat je weer controle hebt. Misschien heb je moeite met intimiteit.”
Ik heb in een paar maanden tijd 850 dollar uitgegeven aan SOA-testen.
In totaal heb ik in een paar maanden tijd 850 dollar uitgegeven aan SOA-testen. Mijn gynaecoloog raakte geïrriteerd door me. Telkens als ze mijn naam op het rooster zag staan, wist ze precies waarom ik weer in haar praktijk was. Ondanks steeds negatieve resultaten, drong ik er steeds weer op aan om me opnieuw te laten testen op elke SOA, vooral nadat ik met een nieuw iemand naar bed was geweest. Het is gênant om te bekennen, maar ik kende de SOA-labcodes uit mijn hoofd.
Maandenlang struinde ik gezondheidswebsites af en zocht ik voortdurend op Google naar SOA’s. Ik ging zelfs op zoek naar SOA steungroepen, voor het geval dat. In plaats van Netflix te kijken zoals iedereen, bestudeerde ik de zweren op mijn computerscherm. Ik was vermoeiend om bij in de buurt te zijn: Ik huilde en stuurde mijn vrienden dwangmatig sms’jes met de vraag of ze dachten dat ik clean was of niet. Het is een raadsel dat ze er nog zijn.
Ik ervaar nog steeds extreme angst na het hebben van seks met iemand die nieuw is – zelfs veilige seks. Ramquist legt uit dat “in seksuele handelingen, er extreme kwetsbaarheid is. Om een trauma op te lopen in zo’n kwetsbare staat, en om jezelf dan weer in die kwetsbare staat te brengen… het is geen wonder dat je nieuwe angst wordt getriggerd,” zegt ze. “Als je eenmaal getraumatiseerd bent, verandert je ervaring van je wereld, en van het leven.”
Ramquist had gelijk, mijn wereld is veranderd. Hij is gekanteld, en door die ene nacht zal mijn leven nooit meer hetzelfde zijn. Maar na jaren van verwerking van wat er op dat kerstfeest gebeurde, heb ik geleerd om mijn angstige gedachten in eigen hand te nemen. Ik laat me nu alleen testen op basis van de aanbevelingen van de screening – om de 6 maanden tot een jaar – en gebruik altijd condooms. Na een gesprek met Ramquist, en het bepalen van de oorzaak van mijn angst, maak ik me zelden nog zorgen zoals vroeger. Ik heb geleerd met mijn partners te communiceren, zodat ze begrijpen waar ik vandaan kom als ik ze vraag zich te laten testen, of hen herhaaldelijk vraag of ze “schoon” zijn. Mijn gevoel van veiligheid, controle, vertrouwen, en visie op seks, kan nu een beetje anders zijn, maar ik voel me zeker dat ik gezond ben-zonder dat ik een dokter nodig heb om me dat te vertellen.