Moaning: the glorious vocal release of pleasure.
Soms komt dat omdat je een lekkere biefstuk hebt gegeten, soms komt het omdat een Canadese premier meeloopt in een pride parade en zich uitspreekt over de Black Lives Matter-beweging, en soms komt het omdat je verdomd goede seks hebt.
Toen ik begon met mijn onderzoek naar de geschiedenis van kreunen, ontdekte ik, misschien niet verrassend, dat kreunen al een eeuwigheid bestaat. Het wordt minstens negen keer in de Bijbel genoemd (hoewel het niet met seks te maken heeft, maar in dezelfde zin staat als het woord borsten) en mensen kreunen wel degelijk in verschillende verhalen uit de 18e eeuwse 1001 Arabische Nachten. The Vagina Monologues, een verzameling verhalen over vrouwen en vagina’s, heeft er een hele (helaas racistische) monoloog over. Vrijwel onmiddellijk ontdekte ik dat alleen vrouwen ooit kreunend worden afgebeeld. Dus ging ik het internet en de sociale media op om uit te zoeken waarom.
Er zijn wetenschappelijke studies over kreunen, maar niet veel. De meest prominente is een studie van Gayle Brewer en Colin Hendrie waarin heteroseksuele vrouwen wordt gevraagd naar hun kreunpatroon tijdens heteroseksuele geslachtsgemeenschap. Sommige vrouwen kreunden omdat iets lekker voelde, maar dit was niet de belangrijkste reden waarom heterovrouwen kreunden. 66% van de vrouwen wilde dat hun partner opschoot en klaarkwam en 87% kreunde om het gevoel van eigenwaarde van hun mannelijke partner op te krikken wanneer deze zijn hoogtepunt bereikte. Kreunen werd meer gezien als een hulpmiddel dan als een teken van genot en het waren uitsluitend heteroseksuele cis-vrouwen die kreunden omwille van heteromannen.
Volledig ontevreden met dit gebrek aan intersectionaliteit, ging ik naar sociale media en vroeg iedereen die ik ken (en ook een aantal mensen die ik niet ken) of ze kreunen en waarom. En de resultaten waren verbluffend.
Een queer vrouw vertelde me dat ze elke keer kreunde als ze seks had en niet kon klaarkomen zonder te kreunen, zelfs niet als ze masturbeerde. Een niet-binaire persoon vertelde me dat ze voor hun transitie zwegen, maar nu ze uit de kast zijn als trans, is het een hele nieuwe wereld van kreunen. Een man vertelde me dat hij zijn geluiden niet kreunen zou noemen, maar meer zwaar ademen. Een vrouw vertelde me dat ze consequent zweeg en er onzeker over was. Een andere vrouw zei dat haar mannelijke partner zich schaamde voor de harde geluiden die hij maakte (maar ze verzekerde me dat ze haar opwonden). Veel mensen vertelden me dat ze gevraagd waren stil te zijn omdat hun partner het onprettig vond dat anderen wisten dat ze seks hadden.
In mijn onderzoek van de sociale media heb ik een paar belangrijke ontdekkingen gedaan: Mannen noemen het veel minder vaak kreunen, maar maken wel degelijk geluidjes om genot uit te drukken tijdens de seks. Vrouwen voelen maatschappelijke druk om geluid te maken (zelfs zonder genot) en mannen voelen het tegenovergestelde. Zowel mannen als vrouwen is gevraagd te stoppen met kreunen. Vrouwen krijgen veel vaker te horen dat ze stil moeten zijn of dat hun gekreun een afknapper is. Maar ik heb vooral gemerkt dat veel mensen in alle soorten, maten en geslachten kreunen als ze genot ervaren en dat het kreunen het genot voor zowel de kreunende als de ontvanger van de kreun vergroot.
Dus wat is hier de moraal van het verhaal? Ten eerste is er een stigma rond genot, dat is zeker. De mensen die mijn vragen beantwoordden, voelden zich duidelijk in verlegenheid gebracht; ze wilden niet per se toegeven dat ze kreuners waren, tenzij iemand anders het eerst zei. Maar eens ik mensen aan het praten kreeg, wilden ze niet meer stoppen. En ten tweede, veel mensen kreunen tijdens de seks als communicatie, wat betekent dat mensen actief communiceren over hun plezier in bed! Communicatie is goed! Ga zo door!
Daar heb je het. Kreunen bestaat al sinds het begin der tijden en hoewel het stigma eromheen is opgebouwd (zoals er stigma is opgebouwd rondom seks zelf) kan het een volledig gezonde manier zijn om verlangens te communiceren tijdens het hebben van seks.
Door Hannah Rimm op 22 februari 2017
Hannah Rimm is een schrijver, opvoeder en filmmaker die in New York City woont. Als ze niet aan het schrijven is, is ze de marketingcoördinator bij een Academy Award-genomineerd arthouse animatiebedrijf.