PostulationEdit
In 1864 verscheen “The Mammals of Madagascar” van zoöloog en biogeograaf Philip Sclater in The Quarterly Journal of Science. Gebruikmakend van een classificatie die hij aanduidde als lemuren, maar die verwante primatengroepen omvatte, en verbaasd over de aanwezigheid van hun fossielen in zowel Madagaskar als India, maar niet in Afrika of het Midden-Oosten, stelde Sclater voor dat Madagaskar en India ooit deel hadden uitgemaakt van een groter continent (hij had hierin gelijk; hoewel dit in werkelijkheid het supercontinent Gondwana was).
De anomalieën in de zoogdierfauna van Madagaskar kunnen het best worden verklaard door te veronderstellen dat … een groot continent delen van de Atlantische en Indische Oceaan bezette … dat dit continent uiteenviel in eilanden, waarvan sommige zijn samengesmolten met … Afrika, sommige … met wat nu Azië is; en dat we in Madagascar en de Mascarene Eilanden bestaande overblijfselen hebben van dit grote continent, waarvoor … ik de naam Lemurië zou voorstellen!
ParallellenEdit
Sclater’s theorie was nauwelijks ongewoon voor zijn tijd; “landbruggen”, echt of ingebeeld, fascineerden verschillende tijdgenoten van Sclater. Étienne Geoffroy Saint-Hilaire, die ook de relatie tussen dieren in India en Madagaskar onderzocht, had ongeveer twee decennia voor Sclater een zuidelijk continent gesuggereerd, maar gaf het geen naam. De aanvaarding van het Darwinisme bracht wetenschappers ertoe om te proberen de verspreiding van soorten te traceren vanaf hun punten van evolutionaire oorsprong. Vóór de aanvaarding van de continentale drift dachten biologen vaak aan onder water liggende landmassa’s om populaties van landsoorten te verklaren die nu door waterbarrières van elkaar gescheiden zijn. Op dezelfde manier probeerden geologen de opvallende gelijkenissen van rotsformaties op verschillende continenten te verklaren. De eerste systematische poging werd gedaan door Melchior Neumayr in zijn boek Erdgeschichte in 1887. Vele hypothetische onderwaterlandbruggen en continenten werden in de 19e eeuw voorgesteld om de huidige verspreiding van soorten te verklaren.
PromulgationEdit
Nadat het concept van Lemurië enige acceptatie had verworven binnen de wetenschappelijke gemeenschap, begon het op te duiken in de werken van andere geleerden. Ernst Haeckel, een Darwinistisch taxonoom, stelde Lemurië voor als verklaring voor de afwezigheid van “missing link” fossielen. Volgens een andere bron poneerde Haeckel deze thesis vóór Sclater (maar zonder de naam “Lemurië” te gebruiken). Hij stelde dat de oorsprong van de mens op dit verloren continent lag, maar dat het fossielenbestand niet kon worden gevonden omdat het onder de zee was gezonken.
Andere wetenschappers veronderstelden dat Lemurië zich over delen van de Stille Oceaan had uitgestrekt en probeerden zo de verspreiding van verschillende soorten over Azië en Amerika te verklaren.
SupersessionEdit
De Lemurië-theorie verdween geheel uit de conventionele wetenschappelijke beschouwing nadat de theorieën van de plaattektoniek en de continentale drift door de grotere wetenschappelijke gemeenschap werden aanvaard. Volgens de plaattektoniektheorie maakten Madagascar en India inderdaad ooit deel uit van dezelfde landmassa (wat de geologische gelijkenissen verklaart), maar veroorzaakte plaatbewegingen dat India miljoenen jaren geleden afbrak en zich verplaatste naar zijn huidige locatie. De oorspronkelijke landmassa, het supercontinent Gondwana, brak uiteen; het zonk niet onder de zeespiegel.