“Het was niets minder dan verwoestend,” legt Hargitay uit. “Maar … het was waarschijnlijk het mooiste, gelukkigste einde. Ik bedoel, het was zo pijnlijk voor ons, maar het was diep vreugdevol en diep juist voor haar.”
Mariska Hargitay is gewend om te gaan met hartstoppende situaties in Law & Order: SVU, maar niets op het scherm is te vergelijken met haar schrijnende ervaring met de adoptie van twee kinderen.
In een tijdsbestek van zes maanden vorig jaar adopteerden Hargitay en haar man, acteur Peter Hermann, zowel dochter Amaya Josephine, nu 13 maanden oud, als zoon Andrew Nicolas, 9 maanden oud.
Hargitay en Hermann hebben een biologische zoon, August, 5½, die zich volgens Hargitay “behoorlijk goed en behoorlijk krachtig” voelt over zijn jongere broers en zussen.
“August denkt dat dit allemaal zijn idee was,” vertelt Hargitay aan Good Housekeeping in hun meinummer. “Hij zei: ‘Ik wil een baby zusje,’ en Amaya kwam. Toen zei hij: ‘Ik wil een broertje,’ en Andrew kwam.”
Maar in werkelijkheid was het proces niet zo makkelijk. Sterker nog, Hargitay zegt dat de vorming van hun gezin soms hartverscheurend was.
“Ik ga niet liegen,” geeft Hargitay toe. “Er waren moeilijke momenten. Ik zeg tegen iedereen: ‘Adoptie is niet voor bangeriken.'”
Omdat Hargitay 42 was toen ze van August beviel, maakten zij en Hermann zich zorgen of ze nog meer kinderen zouden kunnen krijgen, geeft ze toe.
“August wilde broers en zussen, en Peter en ik hadden allebei dit grote gezin voor ogen omdat we daar allebei vandaan komen,” zegt ze.
“Ik dacht echt dat Peter en ik in de toekomst een kind zouden adopteren. Dat was altijd een deel van het plan.”
Zij en Hermann begonnen twee jaar geleden aan het proces, ze spraken met een adoptieadvocaat en ondergingen huisinspecties om de bal aan het rollen te brengen.
Na een paar mislukte pogingen om in contact te komen met een biologische moeder, zegt Hargitay, vonden ze iemand niet ver van New York City. Nadat Hargitay en Hermann de vrouw hadden ontmoet, het adoptieplan hadden afgerond, aanwezig waren in de verloskamer, de pasgeborene een naam hadden gegeven en haar twee dagen lang hadden opgevoed, veranderde de biologische moeder van gedachten.
“Het was niets minder dan verwoestend,” legt Hargitay uit. “Maar… het was waarschijnlijk het mooiste, gelukkigste einde. Ik bedoel, het was zo pijnlijk voor ons, maar het was diep vreugdevol en diep juist voor haar.”
Hargitay zegt dat ze nog steeds contact houdt met de vrouw en, hoewel ze de baby niet meer heeft gezien, het gevoel heeft dat ze “voor altijd met haar verbonden is.”
Toen, iets meer dan een jaar geleden, werden zij en Hermann verbonden met de vrouw die beviel van Amaya. Hoewel Hargitay zegt dat hen in eerste instantie was verteld dat de baby een jongen zou zijn, waren ze dolblij toen ze ontdekten dat ze een klein meisje zouden krijgen.
Hargitay hielp zelfs bij de bevalling van Amaya in het ziekenhuis.
“Ik heb Amaya er in principe uitgehaald. Peter en ik hielden haar vast, en toen hebben de biologische moeder en ik heel lang geknuffeld,” herinnert ze zich. “Dat was diepgaand. Dat was een van de meest betekenisvolle momenten die ik ooit in mijn leven heb meegemaakt.”
Hoewel ze ongeveer 18 maanden hadden willen wachten met het adopteren van een tweede kind, kregen ze slechts een half jaar later te horen dat er een premature babyjongen op adoptie wachtte.
“Het was een no-brainer,” zegt Hargitay. “Het was als … een wonder. En ik gebruik dat woord niet lichtvaardig. Ik heb nog nooit zo snel een grotere beslissing genomen.”
Ze besloten het kind Andrew te noemen, naar een dierbare vriend van hen die onlangs was overleden.
Andrew worstelt nog steeds met gezondheidsproblemen en de familie heeft een privéverpleegster in huis om hem te verzorgen, maar Hargitay zegt dat ze niets zou veranderen aan de manier waarop haar gezin tot stand is gekomen.
“Adoptie was een hobbelige rit – heel hobbelig,” merkt ze op. “But, God, was it worth the fight.”
– Liz Raftery
All Topics in Parents
The Best of People
Get celebrity en royals nieuws plus human interest verhalen rechtstreeks in uw in-box