Ik had de hele zwangerschap een geweldige tijd tot ik me rond de zes maanden zwaar en ongemakkelijk begon te voelen.
Iedereen die ik zag, inclusief vrienden, familie en collega’s, merkte op hoe gezwollen mijn voeten waren. Ik dacht dat het normaal was en hield het water vast.
Op dat moment leerde ik: negeer nooit wat je lichaam doet. Als er iets gebeurt waar je niet zeker van bent, stel dan niet zelf een diagnose en ga er niet vanuit dat het goed is. Ga meteen naar je arts of verloskundige.
Op een dag voelde ik me echt niet lekker en had ik vreselijke nekpijn. Mijn voeten leken wel ballonnen, zo erg zelfs dat ik ze niet meer in mijn schoenen kon doen. Mijn man en ik gingen naar een dokter buiten kantoortijden, en toen hij me onderzocht, was hij erg verbaasd dat ik zoveel pijn had, en hij keek geschokt naar de toestand van mijn voeten. Hij vroeg me een urinemonster te geven, waaruit proteïne bleek, nam mijn bloeddruk op, die torenhoog was, en vertelde me dat ik een ernstig geval van pre-eclampsie had, en dat ik meteen naar het ziekenhuis moest.
Ik had nog nooit van de aandoening gehoord en begon er tijdens onze autorit naar het ziekenhuis onderzoek naar te doen. Ik begon te huilen en in paniek te raken, want ik las dat het in extreme omstandigheden het veiligst is om de baby ter wereld te brengen. Er spookten allerlei gevoelens en emoties door mijn hoofd.
Toen we in het ziekenhuis aankwamen, probeerden de artsen een paar uur lang mijn bloeddruk omlaag te brengen, tot ze besloten dat de beste optie was om de baby ter wereld te brengen. Met 33 weken zwangerschap kon ik niet stoppen met huilen – het was veel te vroeg, zou ze in orde zijn? Ik heb me nog nooit zo bang gevoeld.
Isabella werd met een spoedkeizersnede ter wereld gebracht en woog 3 pond en 11 oz. Toen ik haar voor het eerst hoorde huilen, voelde ik een enorme golf van opluchting. Ik heb haar niet kunnen vasthouden, maar mijn man bracht haar bij me. Het was ongelooflijk emotioneel, zoals je je kunt voorstellen.
Ze werd naar de couveuseafdeling gebracht en ik kon haar 24 uur lang niet zien of vasthouden, wat me echt doodde. De eerste keer dat ik haar zag en vasthield, voelde geweldig, maar ze was zo klein en er waren zoveel draden in haar gestopt.
Isabella was behoorlijk ziek en heeft tien dagen geen voeding gehad. Ze had een infectie, die meteen met antibiotica moest worden behandeld, dus ze bleef elke dag meer gewicht verliezen. Na de antibiotica begonnen ze langzaam weer melk in haar lichaam te brengen, wat het beste gevoel van de wereld was, wetende dat het haar hielp om elke dag groter en sterker te worden. Het was de moeilijkste tijd van ons leven, omdat we drieënhalve week lang de hele dag naar Isabella in haar couveuse zaten te staren.
De dag dat we binnenkwamen en hoorden dat we werden ontslagen, was absoluut geweldig, ik kon niet stoppen met huilen van geluk en kon niet wachten om ons mooie kleine meisje mee naar huis te nemen.
Als je ziet hoe klein ze zijn, denk je dat ze er nooit als een normale baby uit zullen zien, maar Isabella kwam al snel bij en begon goed te eten. Ze kwam zeven weken te vroeg, maar is nu een gelukkige, gezonde baby van zes en een halve maand. Het lijkt een eeuwigheid als je in het ziekenhuis wacht, maar je moet sterk blijven en weten dat je baby in de best mogelijke handen is. Ik kan de verpleegsters en dokters niet genoeg bedanken voor alles wat ze voor Isabella hebben gedaan en voor de manier waarop ze ons bijstonden toen we op een breekpunt zaten.
De wondertjes zijn kleine vechters en zullen elke dag groeien en zich ontwikkelen tot een sterkere en verbazingwekkendere baby.
Als u te maken hebt gehad met een van de problemen die in dit bericht worden genoemd en ondersteuning wilt, kunt u onze online ondersteuningspagina’s bekijken.