Om milieuduurzaamheid te definiëren moeten we eerst duurzaamheid definiëren. Duurzaamheid is het vermogen om een bepaald gedrag oneindig voort te zetten. Om te definiëren wat milieuduurzaamheid is, wenden we ons tot de experts.
Herman Daly, een van de vroege pioniers van ecologische duurzaamheid, bekeek het probleem vanuit het oogpunt van het behoud van natuurlijk kapitaal. In 1990 stelde hij voor dat: 1
1. Voor hernieuwbare hulpbronnen mag het oogstpercentage het regeneratietempo niet overschrijden (duurzame opbrengst);
2. De afvalproductie van projecten mag het assimilatievermogen van het milieu niet overschrijden (duurzame afvalverwijdering);
3. Voor niet-hernieuwbare hulpbronnen moet de uitputting van de niet-hernieuwbare hulpbronnen een vergelijkbare ontwikkeling van hernieuwbare substituten voor die hulpbron vereisen.
Deze lijst is algemeen aanvaard. Het is een elegante abstractie, een die mij drie keer deed stilstaan en lezen toen ik haar voor het eerst tegenkwam.
De lijst kan worden ingekort tot een strakke definitie. Duurzaamheid van het milieu is de mate waarin hernieuwbare hulpbronnen worden geoogst, verontreiniging wordt veroorzaakt en niet-hernieuwbare hulpbronnen worden uitgeput, en die tot in het oneindige kan worden volgehouden.
Waarom deze specifieke definitie belangrijk is
Dit wordt besproken op de verklarende woordenlijstpagina voor duurzaamheid.
In principe is de standaarddefinitie van milieuduurzaamheid in de wereld duurzame ontwikkeling, wat betekent duurzame economische groei, wat een oxymoron is. Geen enkele vorm van economische groei kan tot in het oneindige worden voortgezet. Bovendien is alle economische groei tegenwoordig vreselijk schadelijk voor het milieu.
Dus is het onmogelijk om duurzaam te zijn en tegelijkertijd economische groei te realiseren, nu en voor ten minste de komende 50 jaar of zo. Daarom moeten definities als die op deze pagina de standaarddefinitie van duurzaamheid in de wereld vervangen.
De fout
De Daly-definitie, zelfs de verkorte versie, laat het niveau van levenskwaliteit weg dat een duurzaam systeem kan ondersteunen. Algemeen wordt aangenomen dat dit hoog moet zijn. Wie wil er leven in een aangetaste wereld vol vervuiling, dode oceanen en verstikkende hitte? Het lijkt erop dat we een nieuwe term nodig hebben die die extra dimensie omvat.
Maar dat hebben we dan weer niet. Die term hebben we al. Het zijn de drie pijlers van duurzaamheid. Als alle drie de pijlers sterk zijn, leven mensen in een systeem waarin een kwalitatief hoogwaardig leven de norm is. Ze hebben een schoon en gezond milieu, een bevredigend niveau van economisch welzijn, en een robuust niveau van sociale vervulling.
Wat wil je nog meer?
Hoe we daar komen is een andere vraag.