Reis giechelt als zijn vader hem een bord pannenkoeken overhandigt, versierd met een baard, snor en haar van yoghurt, en stukjes fruit die in een smiley zijn gerangschikt.
“Kijk naar die van mij, Amber! Kijk eens naar die van mij,” roept Journey terwijl hij naar zijn ontbijt gebaart. Tito kan niet anders dan glimlachen.
Dit is de reden waarom Ortiz ervoor heeft gekozen zich thuis voor te bereiden op zijn tweede gevecht in de Bellator-serie, in plaats van in de ijle lucht en het isolement van de San Bernardino Mountains. Op 39-jarige leeftijd, enkele jaren verwijderd van een meteorische UFC-stijging die de smack-talking, graf-gravende “Huntington Beach Bad Boy” 11-2 zag worden en zes licht zwaargewicht titels won, heeft Ortiz evenwicht gevonden met zijn familie.
Het leven dat hij leidde in de jacht naar het sterrendom (een wilde jeugd gekenmerkt door stelen, drinken, lijmsnuiven, opsluiting in de jeugdgevangenis en een totaal gebrek aan begeleiding van zijn hippie, drugsverslaafde ouders) en het leven dat hij leidde tijdens het hoogtepunt van zijn sterrendom (een wervelwind van uitbundige feesten met zijn volwassen filmster ex-vriendin, Jenna Jameson, snelle auto’s, aanbiddende vrouwen, wiet en nog meer drinken) zijn een melkweg verwijderd van zijn huidige wereld.
Deze Tito Ortiz – die yoghurtgezichten trekt, Disney-filmavonden verkiest boven Las Vegas-feesten, zelden drinkt en is afgekickt van zijn wietverslaving – is eerst een vader, dan een gewiekste zakenman en een ouder wordende MMA-vechter die probeert zijn carrière nieuw leven in te blazen. Het winnen van een titel is niet langer zijn enige drijfveer, maar Ortiz is ervan overtuigd dat hij nog één keer kan winnen.
Na vier gevechten in zijn eerste Bellator-contract gaat Ortiz zaterdag naar Bellator 131 in het Valley View Casino Center, gesterkt door een stabiliteit die hij het grootste deel van zijn leven niet heeft gekend.
Na het ontbijt wandelt het gezin naar beneden naar de Huntington Beach Pier. Ortiz en Miller houden elkaars hand vast, terwijl de tweeling over de promenade rent met grote broer Jacob tussen hen in. Om de paar meter houden fans de MMA ster tegen om hem te begroeten en om handtekeningen of foto’s te vragen. Elke keer weigert Ortiz beleefd en legt uit dat hij dat niet doet als hij met zijn gezin is.
“Ik ben bang dat iemand het als afleiding gebruikt en dan mijn kinderen meeneemt,” legt Ortiz uit. “Ik deed fanfoto’s toen Jacob klein was, maar daar ben ik mee gestopt omdat hij dan helemaal gekwetst raakte en vroeg: ‘Pap, en ik dan? Waarom gaat het alleen om jou? “
Dat resoneerde met Ortiz. Het gaat niet meer alleen om hem.
Ortiz was 31, pas gescheiden en vader van een 4-jarige toen hij Jameson in de zomer van 2006 ontmoette. De jongen uit Huntington Beach was opgegroeid in motels en auto’s, omdat de heroïneverslaving van zijn ouders de financiën van de familie om zeep had geholpen, en was nu een van de rijkste en dodelijkste vechters in de gemengde vechtsport ter wereld.
Het privéleven van Ortiz was echter een puinhoop geworden. Na zes jaar was het huwelijk van Ortiz en zijn schoolliefde, Kristin, ontbonden en in 2005 vroegen zij echtscheiding aan. Kristin verhuisde naar Arizona en nam hun zoon, Jacob, mee. Het stel is vrienden gebleven, en Ortiz ziet Jacob regelmatig.
“Ik hield van haar, maar we waren niet verliefd,” zegt Ortiz. “Het was gewoon een vriendschap.”
Jameson ontmoette Ortiz op het hoogtepunt van zijn populariteit, en ze konden het snel goed vinden. In enkele maanden tijd werd het stel het nieuwste beroemdhedenkoppel dat de aandacht van de paparazzi in Zuid-Californië opeiste. Ze woonden samen filmpremières bij, feestten samen en floreerden in de schijnwerpers.
Maar twee jaar na hun relatie veranderde alles drastisch toen Jameson in de zomer van 2008 zwanger werd van de tweeling.
Ortiz beweert dat hij lege flessen morfine in huis begon te vinden. Jameson had een recept voor het medicijn tegen haar hoofdpijn, maar Ortiz denkt dat ze veel meer gebruikte dan was voorgeschreven.
“Ik kwam erachter dat ze tijdens de zwangerschap gebruikte,” zegt Ortiz. “Ik werd er gek van. Hoe kun je het risico nemen dat onze kinderen iets overkomt?”
Jameson heeft niet gereageerd op verzoeken om interviews voor dit verhaal, maar in rapporten die in 2010 zijn gepubliceerd, ontkende ze ooit een verslaving aan voorgeschreven medicijnen te hebben gehad.
Jesse en Journey Ortiz werden zeven weken te vroeg geboren, op 16 maart 2009, maar de relatie tussen hun ouders verslechterde steeds verder. Jameson ging kort na de geboorte van de tweeling naar een afkickkliniek, en Ortiz dacht meteen daarna dat ze clean was geworden. Nadat hij zijn ouders had zien worstelen met hun drugsverslaving, was Ortiz doodsbang voor het idee dat de geschiedenis zich zou herhalen via de moeder van zijn kinderen.
“Ik wilde niet dat mijn kinderen hetzelfde (zouden) meemaken als ik”, zegt Ortiz. “Mijn vader heeft alles verloren (door drugs). Zijn zaak, zijn auto, zijn huis. We eindigden in motels. … Daarom werk ik zo hard. Dat wilde ik niet voor mijn kinderen.”
De dingen kwamen tot een hoogtepunt op de ochtend van 26 april 2010. Na de zoveelste ruzie met Jameson, besloot Ortiz dat hij er klaar mee was. Hij pakte wat spullen in en liep naar buiten.
Wat er daarna gebeurde is niet duidelijk. Jameson vertelde TMZ in april 2010 dat Ortiz haar vastpakte en “me in de badkuip gooide.” Ortiz ontkent dit en zegt dat Jameson hem vastpakte toen hij naar buiten liep, en dat hij zich losrukte. Hij zegt dat ze haar vader belde en hem vertelde dat “Tito me sloeg.”
Jamesons vader belde de politie, en Ortiz werd gearresteerd en aangeklaagd voor huiselijk geweld. Foto’s van een geboeide Ortiz die in een patrouillewagen stapte, gingen het internet op. Hij werd naar de gevangenis gebracht, maar vrijgelaten nadat hij zijn eigen borgsom had betaald.
“Dat was waarschijnlijk de ergste tijd van mijn leven,” zegt Ortiz, die volhoudt dat hij Jameson nooit heeft aangeraakt. “Ik probeerde mijn gezin te verdedigen en ervoor te zorgen dat mijn kinderen niet in een drugsomgeving leven.”
Ortiz heeft gezegd dat het conflict begon toen hij Jameson confronteerde met haar drugsgebruik, met name haar misbruik van OxyContin. Maar TMZ meldde in april 2010 dat Jameson de dag na de ruzie een drugstest had gedaan en negatief testte op 10 belangrijke drugs, waaronder OxyContin, marihuana en cocaïne.
Om aan het mediacircus te ontsnappen, verliet Ortiz het land voor een week, maar zegt dat hij terugkeerde nadat Jameson hem smeekte om terug te komen, bewerend dat ze alle aanklachten tegen hem had laten vallen.
Bij huiselijk geweld hebben de autoriteiten het recht de zaak door te zetten, zelfs als het slachtoffer de aanklacht intrekt. Maar de officier van justitie in Orange County heeft geweigerd Ortiz aan te klagen, omdat er “onvoldoende bewijs was om de zaak zonder gerede twijfel te kunnen bewijzen”.
Op aandringen van Jameson is Ortiz weer in het huis gaan wonen.
“Ik had dat waarschijnlijk nooit moeten doen,” zegt hij. “Er veranderde niets. Het werd erger, en ik kreeg veel fysiek en verbaal geweld van haar te verduren.”
De ruzies thuis werkten door in Ortiz’ prestaties in de achthoek. Hij en Jameson hadden voortdurend ruzie, en hij kon zich niet op de training concentreren zonder zich zorgen te maken over hoe het thuis met de tweeling en Jameson en het door het stel ingehuurde kindermeisje ging.
“Het heeft me als man neergeslagen. Ik verloor mezelf,” zegt Ortiz. “Ik was op kamp in Big Bear en moest naar huis komen omdat er iemand in mijn huis was die daar niet hoorde te zijn. … Ik ging ’s nachts terug (naar Big Bear), en ik dacht daaraan.
“Mijn coach had zoiets van, ‘Wat ben je aan het doen? Je bent hier niet op dit moment. Je bent niet gefocust.’ “
Van mei 2008 tot oktober 2010 verloor Ortiz drie gevechten op rij. Het was de langste periode van verlies in zijn carrière.
In de lente van 2011 opende Ortiz het trainingskamp voor zijn UFC 132-gevecht tegen Ryan Bader als een man die in een hoekje werd gedrukt. Hij had al vijf jaar geen gevecht meer gewonnen. De pers noemde hem opgebrand en voorspelde dat het gevecht zijn zwanenzang zou zijn. Ortiz wist dat nog een nederlaag de UFC ertoe zou kunnen aanzetten de rest van zijn contract te ontbinden. Maar zelfs met zijn carrière op het spel, kwam de voormalig kampioen in de eerste trainingsweek vlak uit de startblokken.
“Ik liep de sportschool binnen en hij had geen energie,” zegt Jason Parillo, Ortiz’ coach destijds, en zijn coach voor Bellator 131. “Hij wilde er niet zijn.
“Het competitieniveau waarop hij vroeger kon meedraaien, was mentaal. Alle zelfvertrouwen. Als je in een giftige relatie zit, als je acht uur per dag met iemand aan het sms’en bent, dan heeft dat invloed op je zelfvertrouwen op alle gebieden van je leven. Het zelfvertrouwen beïnvloedt het vechten.”
Parillo deed er alles aan om zijn bokser weer bij de les te krijgen en zei tegen hem: “Tito, je moet je ziel uit de portemonnee van dat meisje halen. Zij heeft jouw ziel. Je hebt het niet meer.”
Dat schudde Ortiz uit zijn dip, en zes weken lang stemde hij Jameson af en trainde hard. Het betaalde zich uit op 2 juli 2011, toen hij Bader uitschakelde met een guillotine choke.
Nadat het gevecht voorbij was, werd hij weer meegezogen in de cyclus van zijn problemen thuis.
“Hij dacht dat hij sterk genoeg was om van haar weg te lopen, maar dat was niet zo,” zegt Parillo. “
Ortiz kon het gewoon niet opbrengen om Jameson op te geven. Hij zag zijn moeder in haar – een vrouw van wie hij hield, die problemen had en iemand nodig had om haar van zichzelf te redden. Hij wilde Jameson helpen, niet haar laten verdrinken.
“Ik kwam gewoon echt tot de bodem van mijn put, de bodem van mijn bodem. Ik kon niet lager,” zegt Ortiz. “Ik probeerde er een leuk, gelukkig gezin van te maken. Zij wilde dat niet. (…) Mijn therapeut vertelde me dat ik moest stoppen met proberen voor iedereen te zorgen, en iemand anders voor mij moest laten zorgen.”
De laatste druppel kwam in maart 2013, toen Jameson naar een feest in Las Vegas vertrok en twee weken lang niet belde of thuiskwam. Ortiz belde zijn advocaat, kreeg een straatverbod tegen Jameson en vroeg de volledige voogdij over de tweeling aan.
Na een lelijke en dure voogdijstrijd gaf een rechter Ortiz de volledige voogdij over de jongens. Plotseling was hij een alleenstaande vader met een onstuimige 4-jarige tweeling. Al het andere kwam op een laag pitje te staan, maar met hulp van een kindermeisje redde hij het de komende zeven maanden in zijn eentje.
Bijna bij toeval kreeg Ortiz verkering met Miller, een voormalig UFC-octagonmeisje dat hij al vroeg in zijn carrière had ontmoet en waarmee hij sindsdien bevriend is gebleven. Ze raakten aan de praat toen hij op een dag in Las Vegas was, en voor het eerst sinds lange tijd had hij het gevoel dat hij iemand had gevonden die hem begreep.
In mei vorig jaar nam Miller, die op dat moment in Las Vegas woonde, een maand vrij van haar werk om naar Huntington Beach te komen en voor Ortiz te zorgen terwijl hij herstelde van een knieoperatie.
Het gebaar raakte hem echt.
“Ze was zorgzaam, en ik was overstuur,” zegt Ortiz. “Ik had iemand nodig om mee te praten. Ik werd gek in m’n eentje, had te maken met advocaten en zorgde in m’n eentje voor de kinderen. … Ze nam bijna een maand vrij om voor me te komen zorgen. Ik heb nog nooit iemand gehad die zo voor me gezorgd heeft.”
De tweeling voelde zich snel thuis bij Miller, en ze werd bijna net zo verliefd op hen als ze op hun vader was gevallen. Na maanden pendelen tussen Huntington Beach en Las Vegas trok Miller in juli bij Ortiz en de jongens in.
“Ik wilde de jongens niet achterlaten,” zegt Miller. “Dat was waar mijn hart lag. Ik wilde niet terug naar Vegas.”
Today, Ortiz’s kasteel-thema herenhuis met een cirkelvormige foyer, imposante middeleeuwse houten deur en metalen kroonluchters draagt al enig bewijs van Miller’s pogingen om een voorheen all-mannelijk huishouden te vervrouwelijken.
Foto’s van het stel en de jongens op vakantie sieren de muren naast ingelijste truien van Michael Jordan, Magic Johnson en LeBron James. Ze heeft de kamer van Jacob opgeknapt om hem volwassener te maken, en nu wil ze elke tweeling een eigen kast geven.
Ortiz zegt dat Jameson al meer dan 18 maanden niet meer heeft gevraagd om de jongens te zien.
Miller kookt al hun maaltijden, helpt hen met spelling en lezen, en plant haar modellenwerk rond de tijden dat ze hen van en naar school moet brengen.
“We hebben geluk gehad. Ze is geweldig. Ze is zo zorgzaam. De jongens zijn dol op haar, ze heeft geduld met ze en ze leert het ze. Ze maakt me gelukkig,” zegt Ortiz. “Ik voel me alsof God me een engel stuurde zodat ik iemand heb die voor me zorgt. (…) Ik heb iemand gevonden die mijn beste vriend is.”
Later die zaterdag – de IHOP-brunch is al lang verteerd – met housemuziek in zijn oren en visioenen van Bonnar die een pak rammel krijgt, spurt Ortiz meedogenloos de trappen van het voetbalstadion van Huntington Beach High op en af.
De komende drie gevechten zouden wel eens de laatste uit zijn carrière kunnen zijn, en hij wil er met een knal uit gaan. Een overwinning op Bonnar zou hem een kans geven om voor het Bellator licht zwaargewicht kampioenschap te vechten.
Er zijn geen afleidingen meer voor Ortiz. Met al het drama achter zich, heeft hij getraind voor Bellator 131 met een heldere geest, hernieuwde kracht en veel stimulans. Hij vecht nu voor zijn gezin – zijn nieuwe contract is vooral getekend om zijn financiën weer op orde te krijgen na het voogdijgevecht met Jameson.
En hij weet dat hij niet alleen hoeft te vechten.
Op deze zonnige herfstmiddag is het stadion stil, afgezien van de gestage voetstappen van drie vastberaden individuen – en af en toe wat gegiechel van de tweeling. Deze trainingssessie voor Bellator 131 is een familieaangelegenheid geworden.
Ortiz passeert Miller op weg naar beneden, en ziet een uitgeputte Jacob hijgend onderaan de trap staan.
“Kom op, nog niet stoppen. Nog één en we zijn klaar,” schreeuwt hij naar Jacob en gebaart dat hij voor hem uit moet lopen als hij de trap oploopt.
Gruilend schuift de 12-jarige worstelaar in opleiding voor Ortiz aan en vader en zoon lopen samen de laatste trap op, waarbij Ortiz de hele weg aanmoedigingen schreeuwt.
Na afloop zoeken ze een plekje op het veld om zich uit te rekken en af te koelen.
“Ik ben trots op je, kerel,” zegt Ortiz, terwijl hij door het haar van de jongen strijkt. “Zo trots op je. Zo werken wij nu eenmaal. Ortizes werken hard.”
“Ik wil kotsen,” hijgt Jacob, terwijl hij een zwakke halve grijns opvangt.
Ortiz lacht. “Dat zijn onze keuzes,” zegt hij. “Sterven, flauwvallen of overgeven. Werk hard, train hard, en er zullen goede dingen gebeuren.”
Het is twaalf jaar geleden dat Tito Ortiz voor het laatst een titelgordel won. Nu heeft hij weer honger. Nu alles in zijn leven op zijn plaats valt, is de enige vraag die overblijft deze: Heeft hij genoeg in de tank voor nog een kampioenschap?