De revival van absint, die al meer dan tien jaar aan de gang is, heeft zojuist een grote sprong voorwaarts gemaakt.
Amerikaanse liefhebbers van de verboden drank die kunstenaars als Vincent Van Gogh en Marilyn Manson inspireerde, moeten het al jaren doen met quasi-legaal geïmporteerde Europese merken of, erger nog, bijna-vervangers zonder alsem, het cruciale ingrediënt dat absint zijn kenmerkende, bijtende smaak geeft.
Je hebt alsem nodig om echte absint te maken, maar het kruid is een lastige om mee te werken – een van de belangrijkste verbindingen, thujone, is lang beschouwd als de oorzaak van de vermeende bijwerkingen van de drank: hallucinaties, artistieke inspiratie, ontaarding en moordzuchtige manie. Thujon is in de Verenigde Staten sinds 1912 verboden als ingrediënt voor eten en drinken.
Maar Ted Breaux, een chemicus uit New Orleans en een van de belangrijkste aanjagers van de heropleving van absint, heeft Lucid ontwikkeld, een echte absint gemaakt met echte alsem die legaal in de Verenigde Staten kan worden verkocht.
Sinds enkele jaren heeft Breaux samengewerkt met een Franse distilleerderij, waar hij een aantal klassieke absinthes getrouw heeft gereproduceerd op basis van chemische scans van de inhoud van oude flessen. De scans komen overeen met recent onderzoek en spreken de traditionele theorie tegen dat thujon het magische ingrediënt van absint is.
“Toen ik flessen vintage absint testte,” zegt hij, “was ik verbaasd te ontdekken dat ze heel weinig thujon bevatten.”
Veel van de Oost-Europese importen, sterke dranken met vreemde neonkleuren, adverteren met “ultrahoge thujongehaltes” in sommige van hun producten, ongetwijfeld in de veronderstelling dat als thujon reden is voor een verbod, het wel een verkoopargument moet zijn.
Breaux heeft geen respect voor deze kleurrijke wannabees.
“Als een maker of verkoper afhankelijk is van het promoten van mythes en verkeerde informatie over thujon om een product te verkopen, dan is dat een vrij betrouwbare indicator dat het genoemde product ernstig tekortschiet in kwaliteit en authenticiteit,” zegt hij.
Als authentieke, handgemaakte absint zeer weinig thujon bevat, dan is er geen reden waarom er geen in de Verenigde Staten op de markt zou kunnen worden gebracht. Door factoren als het klimaat, het seizoen en de regio’s waar hij zijn kruideningrediënten (waaronder alsem) oogst te manipuleren, ontwikkelde Breaux zijn brouwsel. Lucid Absinthe, op de markt gebracht door Viridian Spirits, slaagde voor de Amerikaanse regelgevende test op thujon en kwam in mei in de Amerikaanse schappen voor $60 per fles.
Ondanks het feit dat tegenstanders zeggen dat een absint zonder thujon waardeloos is, was Lucid onmiddellijk uitverkocht. Kamal Mukherjee van Borisal Liquor in Brooklyn, New York, verkocht 36 kratten in één week.
Het is duidelijk dat er een markt is voor een echte legale absint — maar hoe smaakt het? Ik proefde Lucid naast een paar van zijn concurrenten: Absente, die is gemaakt met zuiderhout in plaats van alsem, Breaux’s eigen Verte Suisse 65, en twee Tsjechische absint genaamd Absinthium 1792 en Oliva. Zoals voorgeschreven, druppelde ik ijswater in elk van hen. Ik liet het gebruikelijke suikerklontje achterwege, behalve waar nodig. Toen het water zich met elke absint mengde, werd de vloeistof troebel, terwijl het aroma opbloeide en de kamer vulde.
Absente heeft een aangename bite, maar ook een kunstmatig smakende, een-noot Goede & Plenty zoetheid. Lucid is aanzienlijk droger en meer kruidig van smaak. De anijssmaak van Lucid is prominent maar niet overweldigend — het harmonieert met de andere elementen van de smaak, wat resulteert in een verfijnde complexiteit. Maar de Verte Suisse is van een heel ander niveau, met zachte tonen van hout en aarde, kruiden en bloemen, en een suggestieve diepte van de smaak. Als de absint van vroeger echt zo was, snap ik waarom hij zo’n maniakale aanhang had.
Na de Verte Suisse zou bijna alles een tegenvaller zijn, maar de twee Tsjechische voorbeelden leken bijzonder slecht. Absinthium 1792 heeft de schokkende aquamarijne kleur van een mondhygiëneproduct en valt uiteen in een onzalig ogend paar ondoorzichtige lagen wanneer het wolkt. De muntachtig-frisse, zoete, alcoholische smaak is generiek en onschuldig. De Oliva smaakt minder kunstmatig, maar beslist giftiger. Zelfs nadat ik twee suikerklontjes in mijn glas had opgelost, smaakte de geelgroene drank wrang naar alsem en munt, met nauwelijks anijs, en bleef hij driftig op mijn tong hangen. Het deed me denken aan die keer dat ik op een met kattenkruid gevulde sok kauwde om te zien waar al die ophef over ging.
Heeft een van deze middelen hallucinaties veroorzaakt? Nee, hoewel zelfs de zachte Lucid me binnen een paar minuten hoofdpijn bezorgde. Ik zal blijven nippen aan mijn dure, geïmporteerde fles Verte Suisse ($170 inclusief verzendkosten) en op mijn adem blijven wachten tot er een eersteklas Amerikaanse absint is die in de buurt komt.