Guinguette Marais Poitevin

• DELEN
• Delen op Facebook DELEN
• Delen op Twitter TWEET
• Pin to Pinterest PIN
• Link

• Share
• Post on facebook wall
• Share on twitter
• Share via Email
• Pin to Pinterest
• Deel op Google Plus

De president van Indonesië heeft onlangs plannen aangekondigd om de hoofdstad van het land binnen tien jaar weg te halen van het overvolle eiland Java.

De huidige hoofdstad Jakarta telt meer dan 10 miljoen inwoners, maar in de omliggende steden wonen drie keer zo veel mensen, wat de verkeersopstoppingen in het gebied nog verergert. Verkeersopstoppingen zijn niet het enige probleem. De laaggelegen hoofdstad is ook gevoelig voor overstromingen – en zinkt als gevolg van overmatige onttrekking van grondwater.

Een dergelijke verhuizing wordt al enige tijd overwogen en Kalimantan, het Indonesische deel van Borneo, is de favoriete locatie voor een nieuw centrum. De keuze kan vallen op een bestaande stad, zoals Palangka Raya, of de Indonesische regering zou het voorbeeld van velen voor haar kunnen volgen door een geheel nieuw centrum te bouwen.

Er zijn verschillende goede voorbeelden die als inspiratiebron kunnen dienen. Brasilia, gebouwd tussen 1956 en 1960, met Oscar Niemeyer als architect, was een doorslaand succes. Vandaag de dag wonen er meer dan drie miljoen mensen en van alle grote Latijns-Amerikaanse steden heeft het het hoogste BBP per hoofd van de bevolking. Canberra, dat in 1913 werd aangelegd, mengt bush met brutalisme, lanen met musea – en biedt onderdak aan een bloeiende hipster koffie- en barscene. Het is niet helemaal Melbourne of Sydney, maar het is niet zonder zijn charmes.

De hoofdstad van Myanmar, Birmees voor “verblijfplaats van de koning”, verrees in 2005 uit het oerwoud op slechts 200 mijl ten noorden van de oude, Yangon (voorheen Rangoon), en maakte al snel aanspraak op de titel van “vreemdste stad ter wereld”, opmerkelijk vanwege zijn kolossale omvang en relatieve gebrek aan inwoners.

De bouw, waarbij ten minste 25 verschillende bedrijven betrokken waren, begon in 2002, maar de wereld wist van niets, totdat de militaire machthebbers van Myanmar op 6 november 2005 aankondigden dat de overheidskantoren van de ene dag op de andere zouden worden overgeplaatst. Het exacte tijdstip van de verklaring was naar verluidt gekozen door de persoonlijke astrologen van toenmalig dictator generaal Than Shwe.

De stad bleef een jaar naamloos, maar na een massale militaire parade op de eerste verjaardag van de verhuizing, gehouden in de schaduw van drie enorme standbeelden van de koningen Anawrahta, Bayinnaung en Alaungpaya, die worden beschouwd als de drie grootste vorsten in de geschiedenis van de natie, werd de naam “Naypyidaw” onthuld.

Hoe groot is de stad nu precies? Volgens schattingen is het 4.382 kilometer groot, waarmee het – als het klopt – vier keer zo groot is als Londen en zes keer zo groot als New York City. Er wordt zelfs gezegd dat de uitgestrektheid van Naypyidaw alleen vanuit de ruimte kan worden begrepen. In 2011, toen The Telegraph een bezoek mocht brengen, vertelde een westerse diplomaat aan onze verslaggever Damien McElroy: “De enige manier om echt een idee te krijgen van deze plek is vanaf Google Earth. Dan zie je de afstand tussen de gebouwen, die ver uit elkaar staan om luchtaanvallen te overleven.”

Het aantal inwoners, volgens twijfelachtige officiële cijfers, is 924.608, wat – zelfs als het waar is – neerkomt op een bevolkingsdichtheid van slechts 339,5 per vierkante mijl. Dat is minuscuul voor een grote stad. Het overeenkomstige cijfer voor Londen, bijvoorbeeld, is 14.500. Voor Parijs is het 53.000. Voor Manilla, een van de dichtstbevolkte steden op de planeet, is het 108.000. Het is duidelijk dat er ruimte is om te ademen.

Inderdaad, McElroy beschreef het als “een lege stad, met nauwelijks een auto op de weg, en geen menigte te bekennen”, en voegde eraan toe: “Alle wegen in Naypyidaw leiden uiteindelijk naar de machtigste zetel van Myanmar, maar onderweg is er slechts verlatenheid. De enige tekenen van leven langs kilometer na kilometer lege snelwegen zijn de straatvegers met strohoeden. De strijd tegen het stof is een onophoudelijke demonstratie dat afgelegenheid geen isolatie biedt tegen de werkelijkheid.”

Denk eens aan die straatvegers – sommige van de snelwegen zijn enorm, met wel 20 rijstroken (maar geen verkeer). Het gerucht gaat dat de schaal is bedacht zodat vliegtuigen ze als noodlandingsbanen kunnen gebruiken in geval van protesten of revolutie. Top Gear’s 2014 Burma Special stak de draak met de kale snelwegen, met de presentatoren die erop voetbalden en grappen maakten over de niet-bestaande spits.

Landmarks zijn onder andere de 99 meter hoge Uppatasanti Pagode, die een relikwie van een Boeddha-tand uit China herbergt. Voor degenen die genoeg hebben van de drukte die je kunt verwachten bij tempels in het naburige Thailand – of zelfs in de toeristische honingpot van Myanmar, Bagan – is het perfect. Er zijn ook verschillende golfbanen, een paar parken en een dierentuin, evenals prachtig aangelegde rotondes met daarop bloemenbeelden. Restaurants zijn onder andere Cafe Flight, dat in een geborgen vliegtuig is gevestigd.

Daarbuiten is er echter eigenlijk alleen maar grandioze burgerlijke architectuur te bewonderen. TripAdvisor’s lijst van de “Top Things to Do” in Naypyidaw bevat de eerder genoemde pagode (#1) en de “20 Lane Highway” (#2), het boeiende Defence Services Museum (#3), het iets bredere National Museum (#4), en het Gem Museum (#5). Dat “Myanmar International Convention Centre 2” de top 10 binnenglipt spreekt boekdelen.

Ondanks het duidelijke gebrek aan attracties is er geen tekort aan toeristische accommodatie, meestal te vinden in de romantische klinkende Hotel Zone met uitzicht op een kunstmatig aangelegd meer aan de rand van de stad. Er is een hotel van de internationale keten Hilton, met kamers vanaf ongeveer 130 dollar per nacht en het grootste buitenzwembad van de stad.

Dit is een stad die dol is op zones. De Diplomatic Housing Estate telt meer dan 130 identieke percelen van vijf acre, klaar voor verschillende landen om er hun ambassades te openen. De meeste blijven echter resoluut in Yangon, en de zone is desolaat. De Militaire Zone (beperkt toegankelijk) ligt enkele kilometers verderop en er zouden verschillende bunkers en tunnels zijn. De Ministerie-zone bestaat uit 31 identieke gebouwen en een presidentieel paleis met 100 kamers, omgeven door een gracht. Probeer niet de gracht over te steken – soldaten zullen u zeker wegsturen.

De weinige bewoners die er zijn, wonen in de zorgvuldig georganiseerde flatgebouwen waarvan de daken kleurgecodeerd zijn volgens de functie van hun bewoners. Medewerkers van het Ministerie van Volksgezondheid wonen bijvoorbeeld in gebouwen met blauwe daken, en medewerkers van het Ministerie van Landbouw in die met groene daken.

De weinige buitenlanders die het land bezoeken, lijken vooral geschikte zakenlieden, diplomaten en nieuwsgierige journalisten te zijn. Een Guardian-rapport uit 2015 vergeleek het met “een griezelig beeld van post-apocalyps voorstedelijk Amerika; als een David Lynch-film op locatie in Noord-Korea”. De schrijvers voegen eraan toe: “Het is erg moeilijk om uit te vinden waar het centrum van de stad eigenlijk ligt. Dit is misschien opzettelijk: er is geen natuurlijke Tahrir plein-achtige openbare plaats waar men kan samenkomen”. Een andere journalist heeft de stad omschreven als “dictatuur door cartografie”.

De uitgestrektheid is verwarrend voor zowel bewoners als bezoekers. Een blogger vertelt hoe zijn taxichauffeur het beste deel van drie uur bezig was om zijn hotel, Aureum Palace, te lokaliseren tijdens een bezoek in 2017. Hij beschrijft verder een duidelijk gebrek aan andere gasten (maar geen tekort aan personeel), is verward door de duizelingwekkende afstanden tussen elk van de zones en attracties van de stad (met weinig dan stoffige velden en vee ertussen), en klaagt over de hitte overdag (40C “met geen schaduw”). Hij concludeert: “Naypyidaw is duidelijk een stad gebouwd voor de toekomst. Geef het 60 jaar, terwijl de wereldbevolking blijft toenemen, en deze mensen zouden nog wel eens de laatste lach kunnen krijgen!”

Waarom zijn er ontelbare miljarden ($US4 miljard ($A5,76), volgens sommige schattingen) aan besteed? Critici hebben het een ijdelheidsproject genoemd, het enige idee van Than Shwe die – met de hulp van zijn astrologen – bloedvergieten en natuurrampen in Yangon zou hebben voorzien. Sympathiekere waarnemers wijzen op de logische geografische ligging dichter bij het centrum van het land, en op de krakende infrastructuur van Yangon.

Zin in een reisje? Wie een bezoek wil brengen, moet minstens twee vluchten nemen (geen enkele luchtvaartmaatschappij vliegt rechtstreeks van Australië naar Myanmar, terwijl de luchthaven van Naypyidaw alleen verbindingen heeft met Yangon, Bagan, Beijing, Mandalay, Kunming en Heho). Of anders is er Yangon, bruisend en boordevol tempels (en mensen). Ga in plaats daarvan daarheen.

The Telegraph, Londen

Zie ook: Tien van ’s werelds grootste verlaten, onvoltooide en ongebruikte kolossen

Zie ook: De saaiste landen ter wereld (volgens sommige maatstaven)

15 mei 2019