Origin | Habitat | Introduction and Spread | Impacts | Identification | Prevention and Control | Occurrences | New York Distribution Map
Background
De noordelijke slangenkopvis (Channa argus) is geïdentificeerd als een invasieve watervis in de hele Verenigde Staten. Slangenkopvissen hebben hun naam te danken aan hun lange, cilindrische lichaamsbouw en grote schubben op hun kop, die hen een slangachtig uiterlijk geven. In de Verenigde Staten zijn er vier soorten snakeheads: Channa argus (noordelijke snakehead), Channa micropeltes (reuzensnakehead), Channa marulius (bullseye snakehead), en Channa maculate (gevlekte snakehead). De noordelijke snoekkop is erin geslaagd in het wild broedpopulaties te vestigen. Deze soort is zorgwekkend omdat het een toppredator is en de natuurlijke aquatische voedselstructuur in ecosystemen verstoort.
Herkomst
De familie van de slangenkopvissen komt van nature voor in delen van Azië en Afrika. De noordelijke slangenkopvissoort komt oorspronkelijk uit China en mogelijk uit Korea en Rusland.
Habitat
Slangenkoppen zijn aquatische vissen die leven in zoetwaterbeken, rivieren, wetlands of vijvers. Ze geven de voorkeur aan weinig stromend tot stilstaand water. Snakeheads kunnen de koude winters en de zuurstofarme omgeving overleven. Sommige snakeheads zijn in staat atmosferische zuurstof in te ademen en kunnen uit het water springen om op het land in de buurt van aquatische systemen te worden aangetroffen. Tijdens het paaiseizoen verkiezen de noordelijke slangenkopvissen ondiepe wateren met macrofytenbedekking (Lapointe et al. 2010). De nesten worden gemaakt door eerst een gebied vrij te maken en vervolgens aquatische vegetatie in een kolom te weven om de eieren te bevatten en te beschermen.
Introductie en verspreiding
Aangenomen wordt dat de noordelijke slangenkopvis de Verenigde Staten is binnengekomen toen aquarianen hun ongewenste exotische in gevangenschap levende soorten in de lokale waterwegen overbrachten. De vis is ook een belangrijke voedselbron in andere landen en zou opzettelijk in waterwegen kunnen zijn uitgezet om een lokale voedselbron te creëren voor vissers hier in de Verenigde Staten. Hoewel het in sommige staten illegaal is om een snakeheadvis te bezitten, worden ze in sommige restaurants gebruikt en zijn ze online te koop. Noordelijke slangenkopvissen kunnen zich verspreiden door onder water te zwemmen en zijn ook in staat om uit het water te ademen om zich op het land over korte afstanden te verplaatsen. Snakeheadvissen planten zich voort tijdens de zomermaanden (juni tot augustus). Er is echter nog geen volledig inzicht in de details van de voortplantingscyclus van de slangenkopvis, aangezien hun nestgedrag in hun geïntroduceerde habitat verschilt van dat in hun inheemse verspreidingsgebied (Gascho Landis en Lapointe 2010). Gascho Landis en Lapointe (2010) ontdekten dat oudervissen tot 4 weken bij hun jongen blijven om de overlevingskansen van de jongen te vergroten.
Effecten
Noordelijke slangenkopvissen zijn sterke predatoren in de jonge en volwassen stadia van hun levenscyclus. Veel inheemse soorten worden weggeconcurreerd voor voedselbronnen. Kleine prooien, zoals zoöplankton, larven, en kleine visjes en schaaldieren, kunnen bedreigd worden door het eten van jonge snoekslijmvissen. De volwassen dieren verslinden vissen, schaaldieren, kleine amfibieën, reptielen en sommige vogels en zoogdieren. Tijdens het paaiseizoen en na de geboorte van de jongen kunnen de slangenkopvissen zeer agressief worden tegen overtredende soorten. Als de noordelijke slangenkopvis zich in de Verenigde Staten vestigt, kan dat miljoenen dollars kosten aan beheer, en ecologische en recreatieve schade.
Identificatie
Noordelijke slangenkopvissen hebben een lang, smal lichaam met lange rug- en anaalvinnen. Ze hebben een grote bek en een vooruitstekende kaak met hoektanden. De vissen ontlenen hun naam aan de vergrote schubben, de vorm en de onregelmatige, vlekkerige kleuring op hun kop die een slangachtig uiterlijk geven. Slangenkopvissen variëren in grootte, afhankelijk van hun leeftijd en de plaats waar ze voorkomen, maar ze kunnen tot 2 meter lang worden. De invasieve noordelijke slangenkopvis wordt gemakkelijk verward met de inheemse boogvis en tarbot. Bekijk hier een factsheet van de U.S. Fish and Wildlife Service voor een vergelijking van de noordelijke snoekkopvis met de boleet en de gewone goudmakreel: http://www.fws.gov/midwest/fisheries/library/fact-snakehead.pdf
Preventie en controle
Alle slangenkopvissen hebben de status van schadelijke wilde diersoort gekregen. Krachtens de federale Lacey Act mogen deze vissen en levensvatbare eieren niet worden vervoerd door middel van invoer of interstatelijk vervoer. Als er eenmaal populaties zijn aangetroffen, worden er pogingen ondernomen om de slangenkopvissen uit te roeien en te bestrijden.
Wateren waar slangenkopvissen voorkomen, kunnen met chemicaliën worden behandeld. Bij eerdere bestrijdingspogingen is gebleken dat Rotenone succesvol is in meren en vijvers. Chemische bestrijdingsmethoden moeten echter door professionals worden uitgevoerd, omdat de chemicaliën niet-doelvissoorten kunnen aantasten of doden en omdat voor het gebruik ervan vergunningen nodig kunnen zijn. Als u toestemming heeft om met chemicaliën te werken, volg dan altijd de instructies op het etiket.
Als u een slangenkopvis vangt, laat deze dan niet terug in het water. Dood hem, vries hem in een dubbele zak in en meld de vis en de locatie aan een plaatselijke instantie voor natuurbehoud voor documentatie. Om meer voorvallen te voorkomen is het belangrijk de huidige populaties onder controle te houden en ook anderen voor te lichten over het belang van het niet vrijlaten of vervoeren van exotische soorten naar nieuwe ecosystemen.
Voorkomens
De noordelijke slangenkopvis werd voor het eerst ontdekt in de Verenigde Staten in Californië in 1997. Deze soort wordt beschouwd als ingeburgerd in Virginia, Maryland, Pennsylvania, New York en Arkansas. Afzonderlijke vissen zijn ook verzameld in Californië, Florida, Illinois, Massachusetts, Delaware en North Carolina. In 2004 werden gevestigde broedpopulaties in de Potomac River in Maryland en Virgina ontdekt. Genetisch bewijs toont aan dat de introductie in de Potomac geen verband hield met eerdere besmettingen in Maryland (Starnes et al. 2011). In New York werd de eerste documentatie gemeld in 2005 bij Meadow Lake in Queens en vervolgens opnieuw in 2008 in een beek in Wawayanda, New York. Ga voor de interactieve verspreidingspuntenkaart van USGS naar:
https://nas.er.usgs.gov/queries/factsheet.aspx?speciesid=2265
New York Distribution Map
Deze kaart toont bevestigde waarnemingen (groene punten) die zijn ingediend bij de NYS Invasive Species Database. Afwezigheid van gegevens betekent niet noodzakelijk dat de soort op die plaats niet voorkomt, maar dat hij daar niet is gemeld. Ga voor meer informatie naar iMapInvasives.