Kritische ontvangstEdit
Op de recensie-aggregator website Rotten Tomatoes heeft de film een goedkeuringscijfer van 80% gebaseerd op 102 recensies en een gemiddelde waardering van 6,84/10. De kritische consensus van de site luidt: “Mike Judge steekt de kantoormoraal aan de schandpaal met zijn geïnspireerde mix van scherpe dialogen en geestige oneliners.” Metacritic geeft de film een gewogen gemiddelde score van 68 uit 100 op basis van recensies van 31 critici, wat duidt op “over het algemeen gunstige recensies”. Het publiek dat tijdens het openingsweekend werd gepeild door CinemaScore gaf de film een gemiddeld cijfer van “C+” op een schaal van A+ tot F.
Roger Ebert van de Chicago Sun-Times gaf de film drie van de vier sterren en schreef dat Judge: “Behandelt zijn personages een beetje als tekenfilmwezens. Dat werkt. Nuances in gedrag zijn niet nodig, want in de wereld van de kubussen wordt elk persoonlijkheidskenmerk uitvergroot, en de gevangenen wankelen voort als grotesken.” In zijn recensie voor de San Francisco Chronicle schrijft Mick LaSalle: “Livingston is goed gecast als Peter, een jonge kerel wiens verbeelding en vermogen tot geluk juist de dingen zijn die hem ellendig maken.” In USA Today schreef Susan Wloszczyna: “Als je ooit een baan hebt gehad, zul je geamuseerd zijn door deze lofzang op peons.”
Owen Gleiberman in Entertainment Weekly gaf de film een “C”-waardering en bekritiseerde hem omdat hij “krampachtig en onderverbeeld” aanvoelde. In zijn recensie voor The Globe and Mail schreef Rick Groen: “Misschien is hij door zijn tv-achtergrond niet gewend aan de eisen van een lang script (het einde lijkt bijna paniekerig in zijn abruptheid), of misschien is hij gewoon gezwicht voor de verlokkingen van de gemakkelijke yuk…wat begon als een ontmoedigende satire ontaardt al snel in een dwaze klucht.” In zijn recensie in The New York Times schreef Stephen Holden: “Het heeft het losse gevoel van een aantal sketches samengepakt in een verhaal dat niet veel vaart krijgt.”
In 2008 riep Entertainment Weekly Office Space uit tot een van de “De 100 beste films van 1983 tot 2008”, met een #73 notering.
CultstatusEdit
Teleurgesteld in de 12 miljoen dollar die de film in eigen land opbracht, besloot Judge verder te gaan en begon hij te werken aan wat uiteindelijk Extract werd, een soortgelijk thematisch vervolg op Office Space. Fox stelde voor dat hij de volgende keer meer aandacht zou besteden aan de castingvoorstellen van de studio. Hij kwam er echter al snel achter dat de film niet onopgemerkt was gebleven binnen de industrie. “Jim Carrey nodigde me uit bij hem thuis. Chris Rock liet me de beste voicemail ooit achter. Ik heb gedineerd met Madonna”, die de woede van het personage van Michael Bolton “sexy” vond, aldus Judge.
Vier jaar later werkte Judge samen met Etan Cohen aan het Idiocracy-scenario. Tijdens een pauze gingen de twee naar een Austin Starbucks, en de barista’s deden impressies van Lumbergh. Cohen vroeg Judge of ze dat alleen deden omdat hij er was, waarop de barista zich omdraaide en de twee vroeg of ze de film ooit hadden gezien.
Andere castleden merkten dat de film mensen had bereikt toen vreemden hen met hun personages begonnen te associëren. Cole zei dat een jaar na de release, op de dienst banen hij werkt wanneer niet acteren, mensen begonnen te schreeuwen dialoog uit de film naar hem. Aniston zegt dat zelfs vandaag de dag, als ze eet “in een bepaald soort restaurant”, mensen vragen of ze hun flair leuk vindt.
Comedy Central bracht Office Space op 5 augustus 2001 in première; die uitzending trok 1,4 miljoen kijkers. In 2003 had de zender de film nog eens 35 keer uitgezonden. Deze uitzendingen hielpen bij de ontwikkeling van de cultus aanhang van de film; Livingston crediteert de regelmatige uitzendingen die de film kreeg op de Comedy Central-kabelzender voor het maken van Office Space een cultfavoriet: “
Het voelde alsof de film al viral was voordat dat concept zelfs maar bestond. Hij zei: “Ik krijg veel mensen die zeggen: ‘Ik heb mijn baan opgezegd door jou.’ Dat is een zware last om te dragen.” Livingston zegt dat mensen hem vertellen dat ze zich beter voelen als ze naar Office Space kijken, en dat waardeert hij nog steeds.
LegacyEdit
Office Space is een cultklassieker geworden, en verkoopt goed op video en dvd. In 2003 waren er 2,6 miljoen exemplaren van verkocht op VHS en DVD. In datzelfde jaar stond de film in de top 20 van bestverkochte Fox-dvd’s. In 2006 waren er alleen al in de Verenigde Staten meer dan zes miljoen dvd’s van verkocht.
Vier jaar na de release van de film herinnerde Judge zich dat een van zijn assistent-regisseurs van de film hem vertelde dat ze waren gaan eten bij een TGI Fridays en hadden opgemerkt dat het bedienend personeel geen knopen meer op hun uniformen droeg, de “flair” waar Joanna in de film haar baan voor opgeeft. Op de vraag waarom, vertelde de manager hem dat nadat Office Space was uitgekomen, klanten er grappen over begonnen te maken, en dat de keten daarom de vereiste uit zijn dresscode had geschrapt. “So, maybe I made the world a better place” vertelde hij in 2014 aan Deadline Hollywood.
In 2008 stond Entertainment Weekly op de vijfde plaats van de lijst “25 Great Comedies From the Past 25 Years”, ondanks dat ze de film oorspronkelijk een slechte recensie hadden gegeven. In februari 2009 vond een reünie van veel van de castleden plaats in het Paramount Theatre in Austin om de tiende verjaardag van de film te vieren. Rothman zei in 2019 dat ondanks zijn connectie met verschillende films die de Academy Award voor Beste Film wonnen, hij hoopt dat Office Space eerder genoemd zal worden dan zij in zijn overlijdensbericht.
“sprak tot een generatie op een manier die weinig films hebben,” zei John Altschuler, die Extract produceerde, het latere companion piece van Judge. “Niemand doet dit soort materiaal. Het gaat allemaal over de vreemdheid van echte mensen in het echte leven.”
In een profiel van Judge uit 2017 merkte New York Times Magazine-schrijver Willy Staley op dat de film is vergeleken met Herman Melville’s korte verhaal “Bartleby, the Scrivener”, waarin een advocatenklerk, net als Peter, op een dag op kantoor verschijnt maar al het werk afwijst, door zijn baas te vertellen “Ik zou het liever niet doen”. Staley’s eigen leraar Engels op de middelbare school, herinnerde hij zich, bracht Office Space ter sprake in de klas om studenten te laten inzien hoe vervelend Franz Kafka’s werk bij een verzekeringsmaatschappij was. “Het is zo’n brutale weergave van de ellende op de werkplek dat de meest bruikbare vergelijkingspunten dateren uit de tijd dat de kantoorcultuur voor het eerst op de mensheid werd losgelaten.”
In cultuurEdit
Een aantal elementen uit de film zijn memes geworden die in andere contexten zijn hergebruikt. “TPS-rapport” staat nu voor zinloos, hersenloos papierwerk en een voorbeeld van “alfabetiseringspraktijken” in de werkomgeving die “zinloze oefeningen zijn die werknemers worden opgedrongen door een onbekwaam en onverschillig management” en “meedogenloos alledaags en enerverend” zijn. Volgens Judge stond de afkorting in de film voor “Test Program Set”. De PC LOAD LETTER foutmelding is ook een stand-in geworden voor elke verwarrende, vage boodschap van een computer. De printerscène is op grote schaal geparodieerd, onder andere door een Amerikaanse presidentscampagne, en de populariteit van Milton’s rode nietmachine bracht de fabrikant ertoe een echte te koop aan te bieden.
“Office Space met Michael Bolton”
De film wordt gezien als de bedenker van de nu populaire slang term “ass clown”, van een van de personages die het gebruikt om te verwijzen naar zanger Michael Bolton. In 2015 stelde de comedy-website Funny or Die verschillende video’s samen waarin de echte Michael Bolton werd toegevoegd aan Herman in scènes uit de film. In de meeste van die scènes werd verwezen naar de verwarring die ontstond doordat het personage en de zanger dezelfde naam hadden. Bolton voerde de scènes precies zo uit als Herman, met één uitzondering: in zijn gesprek met Samir draaide hij zich naar de camera en verving de woorden “extremely talented” door “no-talent” voor “ass-clown”.
PrinterscèneEdit
Voor de reünievoorstelling in Austin in 2009 werd buiten een printer vernield, als verwijzing naar de scène in de film waarin Peter, Michael en Samir dat doen met de disfunctionele printer op de laatste dag van de laatste twee bij Initech Die scène is vaak geparodieerd; vaak door amateurs, met behulp van een soortgelijk elektronisch apparaat, in een open ruimte ergens, het nabootsen van het origineel karakter blokkering, camerahoeken en bewegingen, geluidseffecten en het gebruik van slow motion, allemaal ingesteld op Geto Boys ‘Still’.
De Fox animatieserie Family Guy maakte zijn eigen parodie op de scène in 2008, tijdens het zevende seizoen van de show. In “I Dream of Jesus”, de tweede aflevering van het seizoen, stelen Brian en Stewie Griffin, die er genoeg van hebben dat Peter voortdurend The Trashmen’s “Surfin’ Bird” speelt, zijn 45-toeren single van het nummer en slopen het in een soortgelijke scène. Voor televisie moest een schone versie van “Still” worden gebruikt.
Tijdens de campagne voor de Republikeinse nominatie in de presidentsverkiezingen van 2016, voerde de Texaanse senator Ted Cruz een politieke advertentie waarin de scène werd geparodieerd en waarin een imitator van de waarschijnlijke Democratische genomineerde Hillary Clinton en twee assistenten te zien waren die haar persoonlijke e-mailserver met een honkbalknuppel in een open veld vernietigden.
Rode nietmachineEdit
Stephen Root zegt dat hij zich bewust werd van de impact van de film toen mensen hem begonnen te vragen hun nietmachines te signeren. De rode Swingline-nietmachine, die een prominente rol in de film speelt, was pas in april 2002 verkrijgbaar, toen het bedrijf hem op herhaalde verzoeken van fans van de film uitbracht. De rode Swingline nietmachine werd in de film uitgebracht door een standaard Swingline nietmachine rood te spuiten.
De website TV Tropes heeft zijn pagina voor het fenomeen “The Red Stapler” genoemd, waarbij de verschijning van een product in de media leidt tot vraag ernaar in de echte wereld, soms genoeg voor een fabrikant om een echte versie te maken van een product dat voorheen alleen een fictief bestaan had. Root zegt dat als hij tegenwoordig op de set verschijnt, de crew meestal een aantal dozen met rode Swingline-nietmachines heeft besteld en ze voor hem heeft klaargezet.