Deze Amerikaanse whiskyrecensie wordt u niet aangeboden door Taylor, maar dit stuk is geïnspireerd door Taylors artikel Rare Bird 101.
Ik weet het. Het heeft even geduurd voor ik mijn eerste bourbon hier op Malt kon recenseren. Om eerlijk te zijn, de laatste tijd ben ik niet zo van de houtgeuren. Straight ryes, straight bourbon en first-fill, ex-whatever cask-matured spirits zijn bijna tot de bodem van mijn lijst gedaald (maar nog steeds boven de industrie afval genaamd wodka). De wereld is echter rond. Wat onderaan staat, komt soms bovenaan, en omgekeerd.
Ik zie geloof als een metaforische muur. Dit soort geloof hoeft niet specifiek te zijn; het kan geloof in religie zijn, of in de mensheid, of waar je ook in gelooft. Een muur dient vele doelen: als iets waar je op kunt leunen voor steun; als iets dat ons kan beschermen tegen een bepaalde manier van kijken; als bescherming tegen bepaalde elementen. Hij belemmert weliswaar het zicht, maar verhindert niet dat onze andere zintuigen andere gewaarwordingen oppikken. Helaas is alles in het leven een tweesnijdend zwaard. Geloof kan ook verhinderen dat we zien wat er aan de andere kant is.
Een metaforische muur kan groeien als ons geloof of vooroordeel in iets groeit, maar dat betekent niet dat we meegroeien. Helaas heeft ouder worden geen directe correlatie met volwassener worden. Ik denk dat degenen die wel volwassen en wijzer worden wel metaforisch die “muur” ontgroeien. Het ontgroeien van die muur kan ons helpen ruimdenkender te worden. Het helpt om vooroordelen of andere dwaze ideeën te laten varen. Wat je dan aan de andere kant ziet, kan verrassend zijn.
Terwijl jij las wat hierboven stond, zette ik mijn aluminiumfolie hoed op. Ik ben van nature nieuwsgierig en ik vermaak me graag met allerlei ideeën, zoals samenzweringstheorieën en ideeën die je bestempelen als “advocaat van de duivel”. Dit zijn enkele manieren waarop ik graag de tijd doorbreng. Nu, hoe houdt dit gekwetter verband met whisky? Nou, mijn ruimdenkendheid brengt me gemakkelijk tot het aanpakken van merkentrouw – een ander soort metaforische muur.
We zien er nu veel van. Van Rare Bird’s Wild Turkey obsessie tot Macallan superfans tot Sazerac BTAC en Pappy chasers. Iedereen heeft zijn eigen smaak, en we moeten ze niet afkraken voor hun keuzes…maar merkentrouw kan iemand in de kont bijten.
In de wereld van Amerikaanse whisky lijkt Sazerac de slimste te zijn, en ook een om het meest voor op te passen. Ze hebben de meest interessante Amerikaanse whisky portfolio. Ik denk ook dat ze de luidste en meest talrijke(?) fans of loyalisten hebben. Dit doet me om de een of andere reden denken dat ze op Google lijken.
Ze zijn allebei grote, bekende en geliefde entiteiten. Ik hou van Google. Ze hebben veel geliefde en bekende troeven, waaronder een geweldige zoekmachine, het Android-systeem, en Google Drive, dat gratis is. Gmail is gewoon geweldig. Ze kochten ook YouTube meer dan een decennium geleden. Laten we niet vergeten dat Google bekend staat als een van de beste bedrijven om voor te werken. Ze worden beschouwd als een van de beste werkgevers, ondanks hun omvang.
Net als Google, heeft Sazerac een heleboel geliefde activa. Mensen staan in de rij om een BTAC of Pappy te kopen, of zelfs maar een kans te krijgen om het te kopen. Als ze dat niet kunnen, zijn ze bereid om vaak krankzinnige grijze marktprijzen te betalen. Fans nemen ook graag genoegen met de gewone versies van wat er in de BTAC line-up zit; omdat zo weinigen de hand kunnen leggen op een fles Van Winkle of Pappy, drinken ze bijvoorbeeld alles van Weller. Blanton’s is tegenwoordig zelfs moeilijk te krijgen.
Deze twee grote entiteiten hebben een enorm stuk van de taart, en beide hebben sterke reputaties in hun respectieve markten. Het gebeurt niet vaak dat men negatieve dingen hoort over deze merken, wat in tegenstelling staat tot hun concurrenten. Ik ken veel anti-Apple mensen. Ik ben een van hen. De iPhone vertragende updates is vrij verontrustend. De Apple als life-style schtick klinkt als een manier om een monopolie te normaliseren.
Ook Sazerac concurrenten als Beam Suntory hebben het een en ander te verduren gekregen. Een recent geval was Booker’s Rye vanaf een verkoopprijs van $300 – een grote verrassing, want dat prijskaartje was een duidelijk teken dat ze probeerden de prijzen op de grijze markt af te snijden of er hun voordeel mee te doen. Een ander voorbeeld is het terugschroeven van de prijs van Booker’s bourbon een paar jaar geleden.
Sazerac heeft tot nu toe weerstand geboden aan dit soort verleidingen. Hetzelfde kunnen we niet zeggen van de Schotse industrie, die heeft geleerd te profiteren van het “fear of missing out”-instinct bij mensen. Sazerac is, tot nu toe, aan de goede kant van de meeste consumenten gebleven, ondanks het feit dat het frustrerend is om een BTAC of Pappy release te bemachtigen.
Hoe dan ook, geen van deze geliefde, grote entiteiten heeft een perfecte reputatie. Beide hebben te maken gehad met hun eigen problemen en kritiek. Tulsi Gabbard klaagt Google bijvoorbeeld aan omdat ze zonder geldige reden haar account voor een presentatie heeft geschorst.
Er gaan sterke geruchten dat de BTAC en Pappy winkeltoewijzingen van Sazerac verband houden met de mate waarin een winkel aan de quota voldoet, hoewel het bedrijf deze geruchten van de hand heeft gewezen. Er wordt ook gespeculeerd dat ze minder Wellers uitbrengen zodat ze meer Van Winkle en Pappy flessen kunnen verkopen. En natuurlijk is er de simpele waarheid van een vals marketingverhaal, zoals dat Weller de originele bourbon met melkwei is, die aantoonbaar vals is.
Voor mij lijken Sazerac en Google zeer bekwame maar zorgelijke vrienden op wie men kan vertrouwen … voor nu. Maar verandering is het enige constante in het leven. Met zoveel macht, middelen en verstandhouding, kan ik niet anders dan me afvragen of beiden of een van hen uiteindelijk het monster aan het eind van het boek kunnen zijn. Wat als ze dat al zijn, maar er alleen slim mee omgaan?
Om Sazerac te kunnen aanraken, moet ik natuurlijk een whisky van Sazerac recenseren. Wat past daar beter bij dan een paar Old Weller Antique 107’s te reviewen? Een van hen werd gekocht in 2015 voor $ 40. De andere, de laatste OWA 107 release met een leeftijdsaanduiding, werd een paar jaar geleden in Japan gekocht voor ongeveer $200. Ik heb me laten vertellen dat deze gebotteld is in 2002 of 2003. Ik wou dat ik een fles van de nieuwe OWA 107 had, maar de bourbon boom is niet vriendelijk voor degenen ver van Amerika.
Old Weller Antique 107 – review
Kleur: amber.
Op de neus: Een sterk, vurig, bomvol maar lang aanhoudend welkomstfeest van kaneel, karamel, vanille, honing, banaan, kokossuikersiroop, muscovadostroop, maïs, leer en stoffige houten meubels. Wat hints van perzik en appeljam gestampt met meer kaneel en iets kruidigs, zoals anijs en nootmuskaat.
In de mond: Meer mellow in vergelijking met de neus. Olieachtig. Perziken, karamel, vanille, honing, kokossuikerstroop. Hazelnoten en walnoten. Wat boekweithoning. Vernis, oude houten meubels en verschillende soorten bananen. Banaan met honing. Licht bruinende banaan. Bananenlikeur. Wat langer aanhoudende smaken van banaan, honing, kaneel en kokossuikersiroop.
Score: 7/10
Old Weller Antique 107 7 jaar (2002 of 2003) – review
Kleur: Boekweithoning.
Op de neus: Vurig welkomstfeest van hazelnoten, toffee, toffee noten latte, wat pindakaas zou zijn als het niet zoet was. Wat hints van fino en amontillado sherry. Tot slot is er de kaneel, honing, vanille, kokossuikersiroop, muscovadosuikersiroop, karamel en verlegen perziken. Civet espressokoffie, appelstroop en natuurlijk eikenhout.
In de mond: Verrassende eerste tonen van honing, kaki, aardbeien, abrikozen en perziken. Civet espresso koffie, toffee noten, vanille, muscovado suiker en kaneel. De bloemige noten zoals perziken, honing en aardbeien zijn verrassend persistent. Hints van druiven, rozijnen, verdunde PX sherry en kaneelsiroop.
Score: 8/10
Conclusies
De nieuwere release is niet al te complex op de neus. De zeer “in-your-face” geuren maken het gebrek aan diepte goed, maar het is niet genoeg om de ontbrekende afdronk te compenseren, terwijl de oudere versie nootachtiger en droger is op de neus.
Het mondgevoel van de nieuwere versie is uitstekend. Hij is olieachtig en heeft een volle body. Er is meer gelaagdheid in de mond, compleet met een meer bevredigende afdronk – maar de oudere versie is bloemiger en een beetje zoeter. Het is gewoon een betere whisky. De ’02’ of ’03 release heeft gewoon meer in termen van complexiteit en langduriger smaak.
Het is interessant dat ondanks de nieuwere release ontbreekt een leeftijdsaanduiding, het is de met de zeven jaar in termen van niet het gevoel als 57%. Ze voelen allebei aan alsof ze ergens in het 46% tot 48% gebied van ABV zitten.
Ik vergeet soms dat wheated bourbons gemakkelijker geliefd en meer benaderbaar zijn voor Amerikaanse whisky newbies. Ze zijn niet zo agressief, ruw of in your face als de op rogge gebaseerde bourbons. De lichtere specerijen en zoetere noten zijn meer welkom.
De sherry noten zijn heel verrassend. Ik ben benieuwd, komt dat door “betere” vaten en oudere voorraad in deze blend? “Betere vaten” in de zin van eiken duigen die misschien langer zijn gekruid voor de bourbon boom, of duigen die afkomstig zijn van oudere eik?
Weller