“110 dollar voor het pakket. Wil je het passen?
Nadat de vrouwen de jurk hadden gekocht, keerde Vargas terug naar haar telefoontje. Het nieuws was niet goed: haar baas bij een beveiligingsbedrijf voor nachtclubs vertelde haar dat het een jonger iemand had gevonden die minder salaris wilde betalen om haar te vervangen bij het bemannen van pas geopende clubs.
Vargas haalde haar schouders op. Ze had 22 jaar bij het bedrijf gewerkt. Maar zolang de ruilbeurs open bleef, zou ze extra dagen werken om rond te komen.
“Dit is ons dagelijks brood,” zei ze, gebarend naar het braakliggende terrein op het Paramount Swap Meet-terrein. “Als je al die lege plekken ziet, komt dat omdat mensen geen geld hebben om voor die plekken te betalen.”
Hoewel ze ver verwijderd zijn van hun hoogtijdagen, toen ze elk weekend de parkeerplaatsen van drive-in theaters en universiteitscampussen in Zuid-Californië vulden, blijven swap meetings levendige centra van handel – een arbeidersklasse, in-persoon EBay. Ze zijn het soort plek waar een vintage Schwinn, een hoodie van $4, een lederen koffer gevuld met eight-tracks, Slipknot T-shirts, Azteekse kalenders en een levende valkparkiet allemaal binnen een korte wandeling van elkaar te vinden zijn.
Hoewel sommige swapmeetings die door de pandemie werden gesloten, na de heropening begin juni weer begonnen op te veren, lijken anderen hun ondergang nabij te zijn.
Over 50 verkopers van ruilbeurzen in de Los Amigos Mall in Zuid-Los Angeles kregen in mei een uitzettingsbevel voor 30 dagen, waarin stond dat ze hun koopwaar moesten inpakken en voor 19 juni moesten vertrekken.
Op 18 juni rolde een bewaker de metalen poort van de ruilbeurs open voor verkopers die met hun spullen naar binnen en naar buiten gingen. Twee U-Hauls wachtten buiten terwijl verkopers apparatuur, papierwerk en koopwaar inlaadden. Een van hen stalde kinderspeelgoed en rugzakjes uit op de stoep, een laatste poging om nog voor de ontruiming iets te verkopen.
Maar tijdens haar bezoek om haar kraam te controleren, was de 61-jarige Rosa Maria Gonzalez niet van plan om haar koopwaar in te pakken. De kraam heeft haar in staat gesteld vier kinderen groot te brengen sinds ze in 1991 haar deuren opende. Gonzalez was van plan te blijven tot ze gedwongen werd te vertrekken.
“Waarom zou ik weggaan na 30 jaar daar te zijn geweest?” zei ze. “Dat is een heel leven. Ik heb meer tijd aan die zaak besteed dan aan mijn kinderen, mijn huis en mijn huwelijk. Het is oneerlijk.”
Paul Lanctot, een organisator van de L.A. Tenants Union, zei dat de organisatie de ontruimingsaankondiging betwist en een vergadering eist om tot een eerlijke oplossing te komen. Op 25 juni waren veel van de verkopers nog niet verhuisd.
“Het is een historische ruilbeurs waar veel mensen al jaren en jaren naartoe gaan,” zei Lanctot. “Het is onduidelijk wat er voor in de plaats komt, maar het ziet er niet naar uit dat het iets zal zijn dat het culturele belang zal hebben dat deze bedrijven aan het gebied hebben gegeven.”
Bij de Paramount Swap Meet zei Vargas dat ze schatte dat ze ongeveer 60% van de verkoop van voor de pandemie haalde. Met het eerste communieseizoen voor de deur is er hoop op meer verkoop.
“Het is nog niet terug naar normaal, maar de mensen komen om te winkelen,” zei Vargas. “Katholieken hebben vertrouwen.”
Een paar kilometer verderop op de Santa Fe Springs Swap Meet was Claudio Eclicerio (51), inwoner van Boyle Heights, zich ook aan het aanpassen aan de hervatting van de fruitverkoop.
Hij verkoopt fruit meestal in het weekend. De andere dagen van de week rijdt hij op en neer naar Fresno, Santa Clarita en Santa Barbara, bezoekt boerderijen en plukt soms zelf het fruit. Er is geen tussenpersoon en hij neemt geen fruit mee dat niet bijna rijp is.
Tijdens een recent weekend waren zijn tafels echter een beetje kaal.
Een strook doorzichtig plakband was rond de kraam gewikkeld om aanraken te ontmoedigen. Hij vraagt de klanten het fruit uit te kiezen dat ze willen, en hij doet het in zakken voor hen. Handdesinfecterend middel en papieren handdoekjes liggen vooraan in het midden.
“Ik hou van de ruilbeurs,” zei Eclicerio, die al 28 jaar verkoopt op de locatie in Santa Fe.” “Het is iets geweldigs omdat ik met zoveel mensen omga. Iedereen met wie ik praat heeft een verhaal. Dankzij hen ben ik hier.”
Net als Vargas heeft Eclicerio een daling in de verkoop gezien. Angst voor COVID-19 heeft veel mensen weggehouden, zei hij.
“Het gaat langzaam,” zei hij. “Het heeft ons volledig getroffen. De mensen zijn bang.”
Op het eerste gezicht is dit niet per se duidelijk. Op deze dag verwelkomde de 18 hectare grote ruilbeurs zo’n 4000 mensen, aldus Rick Landis, directeur bedrijfsontwikkeling voor de beurs en aankomend voorzitter van de National Flea Market Assn.
Op de avond ervoor, een vrijdag, zou je niet in staat zijn geweest om je eigen woorden te horen in een gesprek, zei hij. Er klonk muziek uit grote luidsprekers en het publiek was veel groter.
De eigenaren van de ruilbeurs hadden miljoenen geïnvesteerd in een nieuw gerenoveerd podium en patio met het idee om in het weekend concerten van $15 te geven en door de week gratis entertainment. Het was onderdeel van een plan om de ruilbeurs levensvatbaar te houden nu rivalen hun deuren sluiten en het aantal verkopers langzaam afneemt. Meer dan 50 jaar geleden, Santa Fe Springs gehost 700 leveranciers, Landis gezegd. Vandaag de dag zijn dat er nog maar zo’n 450.
Na de pandemie keerde naar schatting van Landis slechts zo’n 75% van de verkopers en 60% van de klanten na de heropening terug.
Toch zegt Landis dat hij niet denkt dat swap meets ergens heen gaan.
“Interessant is dat soms tijdens een recessie de zaken omhoog gaan,” zei Landis. “Het is contra-intuïtief. Als er een recessie is, zijn mensen voorzichtiger. Mensen zijn op zoek naar koopjes.”
Voor de inwoner van La Mirada, Jesse Herrera, 50, die eetkraampjes bezit op verschillende swapmeetings in Los Angeles, kunnen de zaken niet beter gaan. Toen hij als tiener vanuit Mexico naar Los Angeles emigreerde, begon hij in een pakhuis van Vernon waar churros werden gemaakt. Toen hij merkte hoe winstgevend de zaak was, besloot hij te stoppen en zijn eigen churro kraam te runnen op de Santa Fe Springs meet.
De eenzame churro kraam vermenigvuldigde zich uiteindelijk tot tientallen kraampjes op vele swap meets in Los Angeles, evenals een restaurant business. Herrera boekt ook entertainment en runt concessies voor sommige swapmeetings.
“Mensen dachten dat ik gek was, en hier ben ik vandaag. Op deze ruilbeurs heb ik de Amerikaanse droom verwezenlijkt.”
Op zaterdag had hij bij een van zijn hotdogkraampjes een gezonde stroom klanten die twee meter uit elkaar stonden op stickers die fysieke afstand aangeven.
Herrera zei dat terwijl de swap meet gesloten was, hij meer tijd met familie doorbracht dan hij in jaren had gedaan. De onverwachte onderbreking gaf hem de tijd om na te denken. In plaats van zijn bedrijf uit te breiden, zoals hij van plan was, zei Herrera dat het misschien tijd is om een stapje terug te doen.
Terwijl Herrera plannen maakt voor vervroegde pensionering, worden verkopers in centraal Los Angeles gedwongen na te denken over volgende stappen nu ze te maken krijgen met uitzetting door huisbazen.
Op de Alameda Swap Meet hebben 200 verkopers te horen gekregen dat ze de maanden achterstallige huur moeten betalen, anders worden ze uit hun huis gezet, aldus Alfredo Gama, voorzitter van de Central-Alameda Neighborhood Council.
Sluiting van de ruilbeurs zou niet alleen de cultuur van een gemeenschap aantasten; het zou betekenen dat er een plaats minder is waar je essentiële goederen kunt kopen, aldus Gama. De dichtstbijzijnde Walmart of Target ligt op 30 minuten rijden, en de gemeenschappen van Centraal-Alameda vertrouwen op de ruilbeurzen om eerste levensbehoeften als zeep, kleding en voedsel te vinden.
“We hebben veel gediscussieerd over het ontslaan van de politie. Dit is waar het geld naartoe moet. Naar kleine bedrijven in gekleurde gemeenschappen,” zei hij.
Voor Reyna Pascual, een 37-jarige inwoonster van Long Beach, was de Paramount Swap Meet haar eerste halte bij het vinden van een pak voor de eerste communie van haar zoon en petekind.
Pascual is fabrieksarbeidster en verpakt handdesinfecterende middelen en zeepjes. Maar verschillende van haar collega’s zijn positief getest op het coronavirus. Ze maakte zich zorgen over de besmetting van haar zoon, die astma heeft, dus besloot ze te stoppen met werken. Haar man, Saul Vasquez, 40, die in de bouw werkt, is nu de enige kostwinner.
“Op de ruilbeurs vinden we spullen voor een betere prijs. De economie is niet zo goed, dus we proberen te besparen,” zei ze.
In een recent weekend ging Pascual naar de Paramount-locatie op zoek naar een verkoper bij wie ze eerder had gekocht. Toen ze aankwam, was de plek van de verkoper een van de vele lege plekken op het terrein. Ze wendde zich tot Vargas.
Achter haar vriendelijke houding ging een bezorgdheid van Vargas schuil over het stijgende aantal COVID-19 besmettingen in L.A. County en elders in Californië. Ze maakte zich zorgen over een nieuwe sluiting in de toekomst.
“Op dit moment willen mensen geen geld verspillen door wat er aan de hand is,” zei Vargas. “Met de tweede golf zullen mensen voorzichtiger zijn.”
Maar die zorgen zouden nog even moeten wachten. Bij haar kraam pakte Vargas een klein zwart colbertje en gaf het aan Pascual. Achter stapels koopwaar hielp de vrouw haar petekind de broek over zijn spijkerbroek te trekken. De jongen glimlachte verlegen naar zijn peetouders en zwaaide met zijn heupen.
De familie liep blij weg met twee pakken.