Sinds decennia is het zwaartepunt van de chirurgische aandacht voor craniovertebrale junctie-instabiliteit de stabilisatie van het instabiele atlantoaxiale gewricht. De stabilisatie van het gewricht is gericht op arthrodese. Het netto resultaat is functieverlies van één van de meest mobiele gewrichten van het lichaam. Hoewel andere cervicale wervelkolomsegmenten vervolgens deelnemen en de verloren functie beïnvloeden, blijft er een zekere mate van bewegingsbeperking bestaan. Pogingen om de mate van bewegingen van de nek te herstellen zonder de stabiliteit van het gewricht aan te tasten zijn de toekomstige doelen van de chirurg die zich bezighoudt met craniovertebrale junctie.
We melden een “kunstmatige” atlantoaxiale gewrichtsprothese en stellen het mechanisme van zijn inbrenging en functie voor. Hoewel het voorbarig is om te stellen dat het kunstmatige atlantoaxiale gewricht even doeltreffend zal zijn in zijn functie als een kunstmatig knie- of heupgewricht, kan het voorgestelde gewrichtsmodel een voorbode zijn van verdere innovaties en ontwikkelingen voor betere ontwerpen en materialen die gedurende een langere levensduur ruimere en soepeler bewegingen kunnen geven. De complexiteit van de operatie, het brede scala van bewegingen in de regio, en de verwoestende effecten van mogelijke storingen maken het gebruik van kunstmatige atlantoaxiale gewricht een minder aantrekkelijke optie.
Ons ontwerp voor kunstmatige atlantoaxiale gewricht bevat twee platen en een bal en socket constructie, zoals weergegeven in de .3]. Elke plaat heeft een bus voor schroeven die het vastzetten aan het facet van atlas en facet van as. De kogel rust op de cup, kan vrij omtreksgewijs bewegen en wordt alleen beperkt door de ligamenten.
(a) Implantaat voor het atlasfacet. Het toont de kogel van het kogel-socket gewricht. Let op de kartelingen op het facetoppervlak van het implantaat. De hoekprojectie heeft een gat waarin de schroef kan worden geplaatst die in het facet van de atlas zal worden geïmplanteerd. (b) Onderoppervlak van het atlasbot waarop de positionering en stabilisatie van het implantaat te zien zijn
(a) De implantaten op hun plaats. (b) De implantaten geplaatst in een droog kadaverbot
(a) Het implantaat voor het asfacet. Het rostrale oppervlak heeft een holte die uitgelijnd is met de bal van het atlasimplantaat. Het facetoppervlak heeft vertandingen voor stabilisatie. De hoek heeft een gat voor het inbrengen van de schroef in het asfacet. b) Implantaat in de positie op de laterale massa van de aswervel
De voorgestelde kunstmatige prothese voor het atlantoaxiale gewricht is tamelijk eenvoudig en solide in zijn structuur en ontwerp. Het gewicht van de kop en de inherente elasticiteit van de ligamenten houden de bal tegen de kop. Opdat de constructie functioneel zou zijn, moeten de twee kunstgewrichten aan beide zijden in harmonie en in unisono werken. Het is ook noodzakelijk dat de bewegingen beperkt blijven tot het normale menselijke bereik en niet buitensporig worden. Het model van het kogelgewricht vertegenwoordigt gewrichten met drie vrijheidsgraden van rotatie. Het laat een axiale beweging (verdraaiing) van het segment toe, d.w.z. één vrijheidsgraad en een sferische beweging (zwaai) die de richting bepaalt, d.w.z. twee vrijheidsgraden. Het kogelgewricht staat rotatie en heen-en-weerbewegingen in alle vlakken toe.
Het atlantoaxiale gewricht heeft een scala aan bewegingen. De belangrijkste beweging die in het C1-C2-gewricht optreedt, is rotatie in het axiale vlak. Gemiddeld is 23-39° rotatie per zijde toegestaan. Het C1-C2 gewricht, ipsilaterale transversale ligamenten, contralaterale alar ligamenten en de capsulaire ligamenten beperken de mate van bewegingen. Axiale rotatie aan C1-C2 gaat gepaard met maximaal 11° laterale buiging in de tegenovergestelde richting. Laterale buiging bij C1-C2, anders dan bij axiale rotatie, wordt beperkt tot 6,8°, hoofdzakelijk door de alaire ligamenten. Rotatie in het Sagittale vlak wordt beperkt tot 10,1-22,4° door het transversale ligament in flexie, het tectoriale membraan en de benige anatomie van het C1-C2 gewricht. Het is onduidelijk of alle natuurlijk voorkomende bewegingen kunnen worden gedupliceerd door de besproken prothese. Een bepaalde reeks bewegingen kan echter zeker mogelijk zijn. Eerder zijn pogingen ondernomen om via de transorale weg een kunstmatig atlanto-odontoïd gewricht in te brengen. De prothese wordt geplaatst na anterieure decompressie van de regio. De auteurs stellen vast dat het implantaat helpt bij het herstellen van de axiale rotatie van C1-2 die verloren is gegaan na stabilisatieprocedures.
Het lijkt erop dat het voorgestelde kunstmatige atlantoaxiale gewricht niet alleen zal helpen bij het vergemakkelijken van de complexe bewegingen die in het gewricht optreden, maar ook kan helpen bij het verlichten van het pijnsymptoom dat een gevolg is van degeneratieve artritis waarbij de craniovertebrale junctie betrokken is. In onze eerdere studie analyseerden wij het vrij frequent voorkomen van degeneratie aan de craniovertebrale junctie.
Het doel van de introductie van een kunstmatig atlantoaxiaal gewricht is te proberen de bewegingen van het gewricht te behouden en tegelijkertijd een factor van stabiliteit in te voeren. Het belangrijkste punt is dat de stabiliteit niet in gevaar mag worden gebracht terwijl de bewegingen van het gewricht worden gehandhaafd. De bewegingen moeten soepel en zonder schokken verlopen. De noodzaak van het inbrengen van vloeistof tussen de gewrichtsoppervlakken moet worden beoordeeld en toegepast. Het gebruikte materiaal was van medische kwaliteit titanium. Beter materiaal dat superieur is in zijn andere materiaaleigenschappen, zoals zachtere metalen en kunststoffen, is echter ook mogelijk.
De biomechanische sterkte van het kunstgewricht zal moeten worden beoordeeld op basis van gespecialiseerde studie. Ondanks ons enthousiasme aarzelen wij nog steeds om het implantaat in de feitelijke klinische praktijk te gebruiken. Verdere experimentele evaluatie en proeven zullen verplicht zijn alvorens enig klinisch gebruik mogelijk is. Het is ook noodzakelijk de doeltreffendheid op lange termijn en de functionaliteit van een dergelijk kunstgewricht te evalueren.