Ik heb een hekel aan het gebruik van labels als “chick flick”, maar één blik op de stemmingsdemografie van IMDb laat zien dat dit letterlijk een chick flick is. Op het moment dat ik dit schrijf, beoordelen vrouwen het bijna 2 punten hoger dan mannen, en in de groep onder de 18 is het zelfs nog overdrevener.
Wel, ik ben een man, en ik vond het geweldig. Als je flexibel genoeg bent om zowel de macho man cheesiness van “Commando” (zoals Arnold Schwarzenegger die op het landingsgestel van een Boeing 747 rijdt) als de chick flick cheesiness van “Pretty Woman” (zoals Richard Gere die op het zonnedak van een witte limo rijdt) te waarderen … die beide evenveel kaas zijn, maar vanuit verschillende perspectieven… dan denk ik dat je een leuke tijd kunt hebben met het kijken naar “Practical Magic”. Waarom? Omdat het ons met beide uitersten lijkt te raken.
Aan de oppervlakte lijkt het verhaal een sinistere donkere komedie te brouwen: de Owens-vrouwen lijken mannen gewoon niet lang te kunnen houden voor ze het loodje leggen. Veel potentieel voor een licht dement “Beetlejuice” achtig verhaal, of zelfs “Heathers”. Maar in plaats van die kant op te gaan (d.w.z. de dood behandelen als een gekke grap), neemt “Practical Magic” het heel serieus en is niet bang om behoorlijk sentimenteel te worden over het onderwerp. Met andere woorden, het neemt een zeer morbide “jongens flick” verhaal, maar behandelt het met “chick flick” gevoeligheid.
En dat is nog maar het begin. We zijn nog niet toegekomen aan de andere duistere thema’s, zoals het slaan van vrouwen, alcoholmisbruik, seksuele promiscuïteit, moord en her-moord. Dus, vraag je, als het al deze verontrustende thema’s heeft en weigert er luchtig over te doen, hoe kan dit dan in godsnaam een komedie zijn? Het antwoord is dat de hoofdrolspeelsters, niet alleen Sandra Bullock en Nicole Kidman maar ook hun gekke tantes gespeeld door Stockard Channing en Diane Wiest, hun rollen met speelse humor en vertederende humor spelen. Het deed me een beetje denken aan “Sex and the City”, de manier waarop de verhalen soms ronduit verontrustend zijn, maar de humor zit hem in de manier waarop de personages zich ondanks alles gedragen. “Practical Magic” is niet afhankelijk van een dom verhaal om te lachen, maar laat het acteerwerk de weg vrijmaken voor luchtigheid.
Roger Ebert gaf deze film een overwegend negatieve recensie, en zei “de film lijkt niet zeker welke toon hij moet aanslaan, onzeker lopend van horror naar lachwekkendheid naar romantiek.” Maar ik denk dat Ebert niet inzag dat de charme van de film ligt in het feit dat de personages kunnen lachen en romantiek kunnen uitleven *ondanks* de horror.
Ebert had ook kritiek op: “‘Practical Magic’ is te eng voor kinderen en te kinderachtig voor volwassenen. Voor wie is het gemaakt?” Het antwoord is dat het gemaakt is voor volwassenen die zich kunnen overgeven aan kinderachtigheid. Als je de essentie van mijn recensie begrijpt, is het idee dat deze film een onverwachte mix van tegenstellingen is. Ik moet toegeven dat het me een tijdje overviel, maar uiteindelijk had ik het ritme door en had ik een leuke rit.
Verwacht GEEN sinistere, donkere komedie. Verwacht ook GEEN luchtige, dwaze stoeipartij. De beste manier waarop ik het kan beschrijven is om het te vergelijken met sommige van de jaren 80 horror-comedy’s zoals “Fright Night”, “Vamp” of zelfs “Gremlins”, maar met een vleugje “Thelma & Louise”. Gooi ze allemaal samen in een gigantische ketel en heb wat plezier.