Rode reuzen (RG) zijn het resultaat van hoofdreekssterren van 0,5 tot 5 zonsmassa’s met een lage of middelhoge massa. Na miljarden jaren van kernfusiereacties waarbij waterstof (H) op de hoofdreeks wordt omgezet in helium (He), is de waterstofvoorraad in de kern uitgeput en is er niets meer over om de effecten van de zwaartekracht tegen te gaan. Als de gedegenereerde He-kern begint te krimpen, komt er hitte vrij door de plotselinge compressie van de gaslagen. Het centrum van de kern stort het snelst in en de “schilverbranding” van waterstof begint in een schillaag rond de kern zodra de laag voldoende dichtheid en temperatuur heeft bereikt. De stijgende kerntemperatuur resulteert in een toenemende lichtkracht, terwijl de resulterende stralingsdruk van de schilverbranding de buitenste diffuse omhulling van de ster doet uitdijen tot honderden zonnestralies, vandaar de naam ‘reus’. De toenemende omvang van de ster weegt op tegen de toename van de lichtkracht, de effectieve temperatuur daalt tot ongeveer 3000 K en de ster krijgt een roder uiterlijk (in de praktijk kunnen rode reuzen oranje of rood lijken). Aangenomen wordt dat sterren 1 procent van hun leven in de RG-fase doorbrengen. Voorbeelden van bekende sterren in de RG-fase zijn Aldebaran (Alpha Tauri) en Mira (Omicron Ceti). Massievere hoofdreekssterren evolueren sneller en groeien verder uit tot rode superreuzen (RSG). Betelgeuse (Alpha Orionis) is een bekend voorbeeld van een RSG.
Credit: Margarita Karovska (Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics) en NASA