Ryan Seacrest
Radio- en televisiepresentator
Geboren op 24 december 1976, in Atlanta, GA; zoon van Gary (een advocaat) en Connie (een huisvrouw) Seacrest. Opleiding: Opleiding: Universiteit van Georgia en Santa Monica College.
Adressen:
Woonplaats-Hollywood Hills, CA. Kantoor: American Idol, P.O. Box 900, Beverly Hills, CA 90213-0900.
Carrière
Werkzaam als radiojockey, o.a: WSTR/Star 94, Atlanta, GA, ca. 1992-95; KYSR-FM/Star 98.7, Ryan Seacrest for the Ride Home, Los Angeles, CA, 1995-2004; Live from the Lounge, syndicated, 2001-; KIIS-FM, Los Angeles, CA, On-Air with Ryan Seacrest, 2003-; American Top 40, syndicated, 2004-. Televisie optredens omvatten: Gladiators 2000 (gastheer), 1994; Extra (parttime correspondent), 1994; Radical Outdoor Challenge (gastheer), ESPN, 1995; Wild Animal Games (gastheer), Family Channel, 1995; Reality Check, 1995; The New Edge (gastheer), USA en Sci-Fi, 1996; The Click (gastheer), 1997; Talk Soup (gastheer), E! Entertainment Television, 1999; Hey Arnold! (stem), 1999; Melrose Place, FOX, 1999; Beverly Hills, 90210, FOX, 2000; NBC Saturday Night Movie block (gastheer), 2000; Ultimate Revenge (gastheer), 2001; American Idol (gastheer), FOX, 2002-; The Tonight Show with Jay Leno (correspondent), NBC, 2003; American Juniors (gastheer), 2003; Larry King Live (gastpresentator), CNN, 2003; presentator Emmy Awards, 2003; presentator oudejaarsshow, FOX, 2003; presentator American Radio Music Awards, 2003; presentator Radio Music Awards, 2003; On-Air with Ryan Seacrest (gastheer en uitvoerend producent), gesyndiceerd, 2003-04. Ook te zien in commercials voor AT&T Wireless; directeur, Ryan Seacrest Productions.
Sidelights
Hoewel Ryan Seacrest nationale bekendheid kreeg als de gastheer van American Idol in 2002, had hij al een solide reputatie opgebouwd als succesvol radiopresentator en disk jockey (DJ) voor stations in Atlanta, Georgia, en Los Angeles, Californië. Hij bleef nog een aantal jaren in beide uitzendformaten werken. In tegenstelling tot de algemene opvatting van een “gezicht voor de radio,” was hij ook bekend om zijn goede looks en metroseksuele verzorgingsgewoonten. De charmante, easy-going Seacrest ook gehost verschillende andere tv-shows voor en na American Idol, met inbegrip van On-Air met Ryan Seacrest, die hij ook geproduceerd en een deel van bezat.
Seacrest werd geboren op 24 december 1976, in Atlanta, Georgia, als zoon van Gary en Connie Seacrest. Zijn vader werkte als advocaat, terwijl zijn moeder een huisvrouw was. Seacrest en zijn jongere zus, Meredith, werden opgevoed in het Atlanta gebied. Van jongs af aan, was Seacrest geïnteresseerd in acteren en de entertainment industrie. Zijn interesse werd voor het eerst gepiekt toen hij Koning Winter in zijn vierde klas schoolmusical speelde. Als jongere, had Seacrest al een doel van het hosten van een radio show die de top platen van de dag telde.
Tegen de tijd dat Seacrest een student was op Dunwoody High School in Atlanta, wist hij dat hij wilde werken in de radio als disk jockey en in de voetsporen van media mogul Dick Clark wilde treden. Op school las hij de ochtendmededelingen voor via de intercom en werd bekend als “The Voice of Dunwoody High School.” Hij nam ook deel aan vele radio call-in wedstrijden. Seacrest raakte bevriend met DJ Tom Sullivan en was in staat om over te stappen naar de andere kant van de uitzending door te werken als stagiair bij WSTR/Star 94 terwijl hij nog op de middelbare school zat.
Toen hij bij WSTR werkte, bracht Seacrest veel tijd door bij het station en raakte vertrouwd met elk aspect van radio-uitzendingen. Hij maakte een demo tape en overtuigde zijn superieuren bij WSTR om hem in te huren als een fill-in DJ voor de 7 p.m. tot middernacht shift. Seacrest’s show was al snel een van de best gewaardeerde op het station, hoewel hij nog steeds een middelbare school student was. Na het afstuderen van Dunwoody in 1993, bleef hij werken voor Star 94 terwijl het bijwonen van college.
Seacrest ingeschreven op de Universiteit van Georgia, waar hij studeerde business. Hij voegde al snel televisie aan zijn cv. Hoewel hij was slechts een eerstejaars op de universiteit, Seacrest kreeg de kans om te werken als een tv-show host. Hij werkte op de kind-gerichte spel show Radical Outdoor Challenge, die uitgezonden op EPSN in 1995. Seacrest werkte aan de show in het weekend terwijl hij naar school ging.
In 1995, Seacrest liet beide banen en de Universiteit van Georgia achter om te verhuizen naar Los Angeles en zijn geluk te beproeven in een grotere media markt. Hij begon als een part-time DJ, terwijl hij verder ging met zijn business studies aan Santa Monica College. Seacrest werd al snel ingehuurd als disc jockey bij KYSR-FM/Star 98.7, en stopte met Santa Monica College na een jaar. Hij werd de middag drive DJ, en zijn show heette Ryan Seacrest voor de Ride Home. Het werd al snel de nummer-één-rated show in de markt, het doen van de beste onder vrouwen in de leeftijd van 25-34.
Terwijl hij werkte aan zijn succesvolle radio show, Seacrest bleef vertakkingen in de televisie. In 1997, presenteerde hij een andere spelshow voor kinderen, The Click, die een Internet thema had. The Click werd geproduceerd door Merv Griffin, die had gemaakt en geproduceerd een aantal succesvolle spel shows door de jaren heen. Seacrest maakte gebruik van de mogelijkheid om te leren hoe televisie werkt door te zitten in de productie en aanverwante vergaderingen. In 1999, Seacrest had gastoptredens op een aantal succesvolle televisieprogramma’s, met inbegrip van Talk Soup, de E! Entertainment tv-show over talkshows, en de nachtelijke drama’s Melrose Place en Beverly Hills, 90210.
Seacrest bleef vele spannende mogelijkheden in televisie hebben. Hij verscheen in The New Edge op het USA-netwerk en Sci Fi, en Wild Animal Games op het Family Channel. Hij had een deal in de maak voor zijn eigen late-night talkshow genaamd Seacrest @ Night, maar het werd geschrapt in 2000. Seacrest gaf later toe dat een late night show niet goed zou hebben gepast met zijn talenten. In 2000 werd hij ingehuurd als de gastheer van een film nacht blok uitgezonden op NBC op zaterdagavond.
Terwijl Seacrest een steeds groter aantal mogelijkheden in de televisie nastreefde, bleef hij zijn middag radio show op KYSR. In 2001, voegde hij andere hosting taken voor een ander radioprogramma. Hij werd ingehuurd als de gastheer van Live from the Lounge, een nationaal gesyndiceerde show die verscheen op Premiere Radio Networks. Op de show, interviewde Seacrest beroemdheden.
De grootste doorbraak van Seacrest’s carrière gebeurde in 2002. Hij werd ingehuurd als een van de gastheren van FOX’s American Idol, een amateur zangwedstrijd die leidde tot een platencontract voor de winnaar. American Idol bleek zeer populair onder het Amerikaanse televisiepubliek, en Seacrest kreeg veel fans, had websites aan hem gewijd, en genoot landelijke bekendheid. Tijdens het eerste seizoen van de show, deelde Seacrest het gastheerschap met Brian Dunkelman, een komiek die zeer negatief was; na het eerste seizoen, werd Dunkelman afgezet en Seacrest werkte de volgende seizoenen als de enige gastheer.
Bij American Idol, werkte Seacrest met de juryleden van de show: popzangeres en choreografe Paula Abdul, muzikant en muziekproducent Randy Jackson, en muziekproducent Simon Cowell. De Britse Cowell was vaak bijtend in zijn commentaar op de talenten van de deelnemers, en had soms conflicten met Seacrest. Ondanks deze negativiteit, ontpopte Seacrest zich als een ster. Volgens Donna Petrozzello van de Daily News, “De grootste winnaar die uit American Idol komt is niet Kelly Clarkson. Of Ruben Studdard. Of zelfs Clay Aiken. Het is Ryan Seacrest. Sinds hij begon als gastheer van American Idol, is Seacrest uitgegroeid tot een entertainment conglomeraat in zijn eigen recht.”
Tijdens het hosten van American Idol, bracht Seacrest veel American Idol-gerelateerde mensen te gast in zijn radioshow. Hij reisde ook rond de Verenigde Staten om de show te promoten. Een gemeenschappelijk onderwerp van discussie over Seacrest was zijn verschijning en het belang dat hij op het handhaven van het geplaatst. Seacrest was een zelfbeschreven “dikke” jongen met een beugel en een bril op de middelbare school, maar op dieet om gewicht te verliezen. Hij gaf toe van kleren te houden, te winkelen, goed te eten, te sporten, en zich over te geven aan wenkbrauwen harsen, massages, gezichtscrèmes, manicures, gezichtsbehandelingen, en uitgebreide haarverzorging. In het openbaar stak hij de draak met zichzelf vanwege zijn soms buitensporige verzorgingsgewoonten. Hij werd uitgeroepen tot een van People magazine’s “50 Mooiste Mensen” in 2003.
Meer televisie kansen kwamen Seacrest’s weg als American Idol werd een nationaal fenomeen en maakte hem een begrip. In 2003, Seacrest diende als gastheer voor de een-seizoen-lange American Juniors. Dit ook uitgezonden op FOX en featured kinderen concurreren op dezelfde manier volwassenen deden op American Idol, maar dit programma kreeg niet dezelfde hoge ratings als zijn voorganger en werd niet verlengd. Hij was ook de gastheer van de Radio Music Awards in 2003, en was een fill-in host van Larry King Live op CNN datzelfde jaar.
Seacrest’s radio carrière nam ook een vlucht als gevolg van American Idol. In 2003, mocht hij dienen als gastheer van Rick Dees ‘top-rated, nationaal gesyndiceerde ochtend radio show die zijn oorsprong had in Los Angeles. Seacrest kreeg toestemming om dit te doen ondanks het feit dat Dees ‘show werd uitgezonden op een ander station dat concurreerde met zijn station ochtend show. Tegen 2003, Seacrest liet zijn middag radio show en Star 98.7 achter voor een grotere televisie gig.
Een lange tijd doel van Seacrest’s was het hosten van zijn eigen televisie show, en het succes van American Idol liet hem toe om het te doen. In 2003, met de hulp van FOX en zijn eigen productie bedrijf-Ryan Seacrest Productions-Seacrest begon hosting On-Air met Ryan Seacrest. Deze gesyndiceerde overdag talk / variety show die live werd uitgezonden in vele markten. Seacrest had de show gemaakt en diende als uitvoerend producent.
Geschoten in Hollywood in een speciaal gebouwde studio op de hoek van Hollywood en Highland met uitzicht op het beroemde Hollywood teken, On-Air met Ryan Seacrest was anders dan de meeste overdag entertainment beschikbaar. De show combineerde elementen van andere hit shows: Het werd gezien als een moderne American Bandstand, met elementen van MTV’s Total Request Live, late-night talkshows zoals die gehost door Craig Kilborn en Conan O’Brien, en infotainment nieuwsmagazines zoals Entertainment Tonight en
Extra. Het live studiopubliek kreeg interviews in levende lijve, optredens op een buitenpodium en interne gesprekken te zien, evenals stukken van correspondenten. On-Air with Ryan Seacrest zou tussen 15.00 en 19.00 uur worden uitgezonden om een jong publiek te bereiken dat niet naar het nieuws keek en Total Request Live was ontgroeid. Onder het label “We bring Hollywood to You,” had Seacrest’s show het moeilijk in het eerste jaar van zijn bestaan. Op 27 juli 2004, werd aangekondigd dat On-Air met Ryan Seacrest de productie zou beëindigen. De show zou uitzenden tot 17 september van dat jaar. Seacrest bleef ook American Idol presenteren in zijn derde seizoen op FOX in 2004.
Seacrest verwaarloosde zijn radiocarrière niet terwijl hij bij de televisie werkte. Hoewel hij Star 98.7 had verlaten, werd hij in 2004 de gastheer van American Top 40, een wekelijkse nationaal gesyndiceerde radioshow die vele jaren door Casey Kasem was gehost. Het was een van de meest populaire nationaal gesyndiceerde countdown shows, en Kasem had gehost sinds de oprichting in 1970. Toen Seacrest overnam, veranderde hij het formaat om meer interactief te zijn tussen de nummers, met interviews en optredens, en elimineerde Kasem trademarks zoals luisteraar lange afstand toewijdingen. Seacrest nam het programma op in een studio binnen zijn nieuwe televisiestudio.
In het begin van 2004, voegde Seacrest een andere reguliere baan toe aan zijn toch al drukke schema. Toen Dees zijn ochtend show op KIIS-FM na vele jaren verliet, werd Seacrest ingehuurd om het radio icoon in de Los Angeles markt te vervangen. Seacrest’s radio show heette On-Air with Ryan Seacrest net als zijn televisie show, en werd beschouwd als een grote stap omhoog voor hem in radio.
Sommige critici waren van mening dat Seacrest op het punt stond overbelicht te worden, als hij dat al niet was. Naast de reeds genoemde credits, verscheen hij in commercials voor AT&T Wireless, presenteerde een award op de Emmys, en was gastheer van zowel de American Radio Music Awards als de New Year’s Eve show op FOX in 2003. Seacrest was zelfs een correspondent bij The Tonight Show met Jay Leno voor één nacht. Seacrest verwierp dergelijke kritiek. Hij vertelde Rodney Ho van de Atlanta Journal-Constitution, “Je moet anders kijken naar de omroep wereld. In de omroepwereld, is het conventioneel om vijf dagen per week op te zijn …. Ik voel me er goed bij. Ik bereik een zekere mate van alomtegenwoordigheid.”
Overexposure is misschien geen probleem in zijn toekomst. Seacrest’s lange termijn doelen omvatten het produceren van meer tv-shows en misschien iemand anders gastheer te laten zijn in de toekomst. Hij vertelde Hilary De Vries van de New York Times, “Ik heb altijd dit plan van het doen van wat Dick Clark deed-produceren en hosting radio en televisie en het opbouwen van een bedrijf van te maken”. In gesprek met Nicholas Fonseca van Entertainment Weekly, voegde Seacrest eraan toe: “Ik wil doorgaan met produceren en het bedenken en verkopen van mijn eigen shows. Ik wil dit de komende 60 jaar doen.”
Bronnen
Boeken
Celebrity Biographies, Baseline II, 2004.
Periodieken
Atlanta Journal-Constitution, 12 januari 2004, p. 1B; 15 maart 2004, p. 25.
Broadcasting & Cable, 2 juni 2003, p. 21; 5 januari 2004, p. 29.
Daily News (New York), 19 januari 2004, p. 32.
Entertainment Weekly, 9 januari 2004, p. 46-48.
Los Angeles Times, 19 januari 2004, p. E13; 23 februari 2004, p. E3.
Mediaweek, 29 november 1999, p. 44; 25 juni 2001, p. 27.
New York Times, 11 januari 2004, sec. 2, p. 30; 19 januari 2004, p. E10.
People, 1 mei 2003, p. 26; 12 mei 2003, p. 129; 19 januari 2004, p. 69; 16 februari 2004, p. 32.
Time, 26 januari 2004, p. 62.
Variety, 25 september 2000, p. 48.
-A.Petruso